Vikan - 26.12.1963, Blaðsíða 24

eftir
Chiquita
Sandilands
TEIKNING:
SELMA
JÓNSDÓTTIR
Systir María Catarina kom auga á barnið, þeg-
ar hjúkrunarmaður bar það inn í salinn. Hann
rétti henni litla drenginn, sem var sveipaður inn
í rautt teppi, og hún tók við barninu og lyfti var-
lega frá teppinu, þannig að hún sá framaní hann.
Það var erfitt að segja, hve gamall hann var.
Augun voru lokuð eins og á nýfæddu barni og and-
litið fölt, næstum vaxkennt. En hún fann það
á þyngd hans, að hann var enginn hvítvoðungur.
Þetta barn var hálfs annars árs, kannski tveggja
ára.
Það komu ekki svo mörg börn i klaustursjúkra-
húsið, og systir María vissi ekki allskostar, hvað
hún átti að gera. Maðurinn í sjúkrabílnum var
að raða einhverjum skjölum, og systir María spurði
með sinni mildu röddu: — Hvar er móðir barns-
ins?
— Hún kemur, um leið og hún hefur fundið
einhvern til þess að hugsa um hitt barnið sitt,
frú — systir, á ég við.
Systir María skildi, að hann var ekki viss um,
hvernig hann átti að titla hana, og að hann vaeri
hræddur við það að sýna henni ekki tilhlýðilega
virðingu, Hún haíði yfirleitt gaman af þessari
óvissu, en einhvern veginn ekki núna. Þjálfað
hjúkrunarkonuauga hennar sá, að barnið var al-
varlega veikt,
Maðurinn í sjúkrabílnum rétti henni nokkur
skjöl: — Hér er tilvísunin frá lækninum, og sam-
þykki foreldranna fyrir því, að barnið skuli lagt
hér inn, liggur í umslaginu.
Systir María gaf ungnunnu bendingu og kink-
aði kolli í áttina til skjalanna. Það átti að kenna
ungu nunnunni að komast af án óþarfa orða. Hún
brosti, tók skjölin og rétti fram hendurnar eftir
barninu.
En eitthvað aftraði systur Maríu frá því að láta
ungu hjúkrunarkonuna fá barnið. Hún hristi höfuð-
ið — aðeins einu sinni — en það var nóg. Hún
fann hlýjuna frá barninu í gegnum teppið, og það
var kominn votur blettur á stífaða svuntuna, þar
sem svartlokkað höfuðið hafði hvílt.
Hún hafði ekki haldið mörgum börnum í örm-
um sér, áður en hún gerðist nunna. Og þau höfðu
heldur ekki haft mörg lítil börn í sjúkrahúsinu,
síðan hún tók að vinna þar. Þess vegna varð hún
svo undrandi á þeim tengslum, sem hún fann innra
með sér, sem bundin voru barninu, sem hún hélt
i örmum sér.
Skref hennar voru hljóðlaus, þegar hún gekk
inn í herbergið við hliðina á sjúkrasalnum. Hún
lagði barnið i rúmið og leit lauslega yfr skjölin,
sem ungnunnan hafð lagt á borðið. Denis Michael
Thompson. Aldur: 21 mánuður. Skírður. Sjúkdóms-
einkenni: hiti, órói, sársauki. Sjúkdómsgreining:
heilahimnubólga, Horfur; vafasamar.
Systir María gekk að rúminu og dró teppið var-
lega tii hliðar. Vafasamar. Það táknaði, að það
ENGIN
AF ÞEIM SEM
UMHVERFIS RÚMIÐ
STÓÐU, HEYRÐI KAP-
ELLU KLUKKUNA SLÁ
MIÐNÆTURSLÖGIN, EN
í ÞEIRRI ÖGNARKYRRÐ
ÞEGAR BERGMÁLIÐ FRÁ
KLUKKUHLJÓMNUM DÓ
ÚT, HEYRÐU ÞAU HLJÖÐ,
SEM VAR BLANDIÐ MEIRI
VON EN NOKKUR
KLUKKNAHLJÖMUR
-VEIKT ANDVARP
FRÁ RÚMINU
kæmi ekki lækninum á óvart, ef Denis litli myndi
deyja. Hann myndi auðvitað gera allt til þess að
endurheimta heilsu hans, en það var ekki hann,
sem hafði síðasta orðið. Ákvörðunin var undir
öðrum komin, og henni varð ekki haggað.
Systir María hafði helgað líf sitt þeim eina,
sem hefur líf og dauða á valdi sínu, og jafnvel
ekki á þessari stundu datt henni í hug að gera
uppreisn gegn þeim örlögum, sem kannski myndu
falla í skaut Denis litla. Að minnsta kosti ekki
meðvitandi. Ef einhverri uppreisn var til að dreifa,
var hún fólgin í hinni undarlegu tilfinningu, sem
gagntók hjarta hennar, er hún leit á litla strák-
inn. Það var djúp hvöt, sem fékk hjarta hennar
til að hvísla: Hann deyr ekki. Hann má ekki
deyja.
Hún krossaði sig. Bænin, sem gagntók hana,
spratt fram á vörum hennar.
Á meðan hún bjó Denis undir læknisskoðunina,
bað hún með þeirri innlifun og einfaldleika, sém
er einkenni með öllum, sönnum bænum. Og það
varð hið harða uppeldi, sem hún hafði orðið að
ganga í gegnum, sem kom henni til þess að ljúka
bæninni, hiklaust, með orðunum: Verði þinn vilji.
Hún hélt í höndina á drengnum á meðan lækn-
irinn rannsakaði hann. Litla höndin var heit og
þurr. Undirgefin hlýddi hún skipunum læknisins:
Snúið honum á hliðina, systir, og svo aftur til
baka — þetta er gott. En hún sleppti ekki hönd-
24 — VIKAN 51,—52. tbl.
Illí
■ ■■■:;
: ■■■

illlfili;
■
Ipili;;:
■

Það komu ekki svo mörg
börn í klaustursjúkrahúsið,
og systir María vissi ekki
allskostar, hvað hún átti að
gera.
inni á honum eitt andartak.
Og alian tímann hugsaði hún:
Þetta er furðulegt.
Hún vissi ekki gjörla, hvað
var svona furðulegt: að veikt
barn gæti kallað fram til-
finningar með henni, sem
voru svo ólíkar því, sem hún
hafði áður fundið til sjúkl-
inganna, eða það, að hún gat
eki útskýrt þessa tilfinningu,
en skildi þó, að hún var öðru-
vísi en allt, sem hún hafði
áður fundið .
Læknirinn rétti úr sér og
dró teppið yfir barnið.
— Hann er fárveikur, sagði
hann. — Líkurnar á því, að
hann lifi, eru hverfandi.
Sjaldgæfur sjúkdómur. Hvar
skyldi hann hafa fengið hann?
Systir María svaraði ekki.
Hún hafði snúið sér að ung-
nunnunni, sem komin var til
hennar og hafði snert á henni
handlegginn. Unga stúlkan
benti út á deildina. Þarna við
dyrnar stóð ungur maður og
ung kona, þétt hvort upp að
öðru. Hann hélt öðrum hand-
leggnum um öxl hennar, og
í hinni hendinni bar hann litla
ferðatösku. Það var bundinn
bangsi við ferðatöskuna með
snærisspotta.
Systir María kinkaði kolli
í áttina til barnsins og ung-
nunnan tók við, en sjátf gekk
hún til unga fólksins. Hún
brosti til þeirra og greip um
hönd móðurinnar.
— Hafið engar áhyggjur,
sagði hún. - Við skulum
vona og trúa. Komið með mér.
Hin unga frú Thompson
þorði naumast að horfa á son
sinn. Hún lacrði höndina yfir
munninn og leit óttaslegnum
augum á systur Maríu. —
Hann er ekki eins og hann
Denis minn litli, sagði hún
lágt. — Haldið þér ekki, að
hann fái aftur heitsu?
— Það vitum við ekki enn
þá, svaraði nunnan. Því fá-
um við ekki ráðið. Við get-
um aðeins beðið og starfað.
Framhald á bls. 28.
VIKAN 51.—52. tbl. — 25