Vikan - 26.12.1963, Blaðsíða 28

MÓÐIRIN.
.Framhald af bls. 25
Hún þerraði varfærnislega and-
lit barnsins með rökum klút og
velti því fyrir sér, hvers
vegna móðir barnsins hefði sagt,
að hann væri ekki líkur syni
hennar. Var það vegna þess, að
sjúkdómurinn hafði komið svo
skyndilega og svo óttalega? Var
það það, sem hafði rofið tengsl-
in milli móður og barns?
Og skyndilega varð henni
hugsað til þess, sem gerzt hafði,
þegar Denis lá í örmum hennar
í fyrsta sinn. Bundin höfðu ver-
ið ný tengsl — á einni einustu
sekúnda hafði ósjálfráð, tak-
markalaus ást konu til bams
kviknað innra með henni.
Henni flaug í hug, að e.t.v.
bryti þetta í bága við klaustur-
reglurnar, en í svipinn gat hún
ekki hugsað um, hvað væri rétt
og hvað rangt við tilfinningar
sínar. Nú var það drengurinn',
sem barðist fyrir lífi sínu, dreng-
- VIKAN 81.-8», »1,
urinn, sem þurfti hjálp í þeirri
baráttu.
Á meðan á kvöldbænum stóð,
og síðar, þegar hún var ein í
litla, hvítkalkaða klefanum sín-
um með krossmarkinu á veggn-
um, hugsaði hún um Denis.
Hann var þáttur í bænum henn-
ar — hún bað ekki einungis fyr-
ir honum. Hann var bænin, sem
hún svo auðmjúk og um leið
svo undursamlega örugg í trú
sinni, sendi guði sínum. Aftur
hvíslaði hún út í kyrrðina og
myrkrið: Verði þinn vilji.
Morguninn eftir lét hún strax
hugann reika inn í salinn, þar
sem Denis lá. Hann hafði verið
órólegur og illa haldinn um nótt-
ina, sagði næturhjúkrunarkon-
an. Læknirinn hafði komið til
hans fjórum sinnum. Óvíst var
að segja um heilsu hans næsta
sólarhring.
Þegar hún leit á litla andlitið,
með sjúku heitu vangana, fannst
henni hún horfa á sitt eigið barn.
Allan þennan langa dag ann-
aðist hún hann af alúð, sat hjá
hcnum eins lengi og hún gat,
þégár ekki sóttu að önnur
skvldustörf. Hún sat þarna, þeg-
ar læknirinn kom aftur, þegar
liðið var á daginn. Hann virtist
áhveffjufullur, þegar hann rann-
sakaði Denis.
Móðir hans verður að vera
hiá honum í nótt, sagði hann. —
heid. að næstu klukkustundir
geti orðið honum hættulegar.
í sama mund las læknirinn
bænina í auaum systur Maríu,
o-* hann sasrði vingjarnlega: —
Ég skal tala við abbadísina. svst-
ir. svo að þér fáið að vaka. Þér
bekkið bennan siúkling, og ‘ég
held. að bæði móðir og barn
þarfnist yðar.
Klukkan siö stakk ungnunnan
böfðinu inn um dyrnar og hvísl-
aði: — Móðirin.
Nunnunni fannst orðið svífa
áfram í loftinu eins og skiálf-
andi cel'ótónn. Þetta orð, Sem
hún Í öli bessi ár hafði heyrt
minniu'nar bera fram á svo möre-
um, mismunandi málum. f kvöíd
átti orðið sér nýian hljóm og
nýja merkineu. Það þýddi ást oe
umhygeiu. kvíða oe von. Það
náði vfir allar bær tilfinningar,
s^m hún h«fði fundið til Denis,
s’ðustu 3fi kiukkustundirnar.
Sc>m nunna var hún vön að
grandskoða hug sinn. Ég er ekki
móðir þessa barns, hugsaði hún.
Éff væri drambsöm ,ef ég héldi
að ée gæti komið honum í móður
stað. Og drambsemi er hræðileg
synd.
Hún laeði alla mildi sína í
brosið, sem hún sendi unau móð-
urinni. þegar hún fylgdi henni
að rúminu.
— Ó svstír. hann lifir bað
ekki af, hvíslaði unga konan.
— Víst gerir hann það, sagði
systir María hughrevstandi. —
Hann er hraustur, lítill drengur,
og nú er hann í örmum euðs.
Guð er þeim góður, sem þjást.
Jean Thompson seig niður í
stólinn við hliðina á rúminu. f
sömu andránni elnaði Denis sótt-
in. Hann veinaði upp og velti
sér út á rúmbríkina. Ósjálfrátt
greip systir María í hann og hélt
honum fast.
Handan við rúmið mætti hún
óttaslegnum augum Jean Thomp-
son.
Nunnan leitaði með fætinum
að gólfbjöllunni og steig á hana.
þar til hún heyrði hröð skref
nálgast. Ein hjúkrunarkonan
fyllti sprautu. önnur hlióp eftir
lækninum. Sýstir María lagði
Denis aftur varlega á svæfilinn,
þegar krampakastið var um garð
gengið, og hvíslaði að móður-
inni: — Hann þahfnast yðar.
Þér eruð móðir hans. Þér eruð
honum allt núna. Ég get aðeins
beðið, en bér — bér getið hjálpað
honum meira en ég.
Með þessum orðum gerði hún
yfirbót. Hún fann, að hún varð
að hjálpa þessari óttaslegnu ungu
konu, móður barnsins, sem nú
barðist fyrir lífi sínu,
Þegar Jean Thompson sagði:
— Ég get ekki. Ég þori ekki,
svaraði nunnan: — Jú, þér get-
ið bað víst! Þér verðið! Þér eruð
móðir hans. Haldið í höndina á
honum!
Og unga konan horfði á andlit
nunnunnar. sem var jafnhvítt og
stífuð höfuðslæðan umhverfis
bað, os hún fann, að hún var
ekki pin. Það ’?ar eins or að
horfa í spevil á eigin anaist.
Eneinn af heim. sem umhverf-
is rúmið stóðu. hevrði kape^lu-
klukkuna slá miðnæturslögin. En
í beirri ógnarkvrrð. beaar bera-
málið frá klukkuhliómunum dó
út. h»vrðu þau hlióð, sem var
blandið meiri von en hokkur
kh-kk”hÞómur - veikt andvarn
frá rúminu, þeaar Dems sneri
sér á hhðina, oa hann féll í létt-
p-i eðlileann svefn.
Svstir María dró teppið upp
að hökunni á honum blíð’e"a
kiappaði hún að honum sæng-
inni.
Móðirin grét í hlió'ði. Hún
greíp í hönd nunnunnar og
þrýsti hana, svo að verkiaði í.
— Svstir, hvíslaði hún. — Hann
sefur.
— Já, nú sefur hann lenvi oe
safnar ný.ium kröftum, hvíslaði
systir María.
í litlu herbergi hjúkrunarkon-
unnar beið tebolli — sjaldeæfur
munaður. Systir María stóð með
bollann í höndinni og horfði á
Jean Thompson, sem ósiálfrátt
brá greiðu í gegnum hárið og
púðraði á sér nefið — allt bað,
sem kona gerir til að má hurt
sporin eftir undangengið sálar-
stríð. Skyndilega leit unga kon-
an á nunnuna: — Það er undar-
legt, sagði hún, — en beear verst
horfði, fannst mér þér vita ná-
kvæmlega, hvað ég var að hugsa.
og samt get ég ekki haft nokk-
urt hugboð um . . . ég á við . . .
Svstir María brosti og kinkaði
stuttlega kolli: —- Ég skil, hvað
þér eigið við. En þér voruð
hraustar.
Jean hristi höfuðið: — Nei.
ég var ekki hraust. Ef þér hefð-
uð ekki verið þarna, veit ég ekki.
hvað ég hefði gert. Ég kaEaði
yður systur, er það ekki satt?
Ég hef aldrei talað við nunnu
fyrr, en samt fannst mér ofur-
eðlileRt að kalla yður systur.
— Það er ekki að furða, svar-
aði systir María. ■— Erum v’ð
ekki allar systur — systur, bræð-
ur . . . og börn?
Hún snerist á hæli, þegar ung-
nunnan opnaði dyrnar og gaf
henni bendingu. Skyndileg
hræðsla greip hana, en henni
tókst að buga hana. Denis var
vakandi. Gætilega iaut hún yfir
hann og strauk dökkt hárið burt
frá enninu. Þung augnalokin
lyftust, og hann horfði á hana:
— Mamma? hvíslaði hann.
f síðasta sinn var eins og létt
barnshönd hreyfði við hjarta
systur Maríu. Hún lét undan