Vikan - 26.12.1963, Blaðsíða 39

Klólfötin^ í Gott. Sg þarl
y»ar° \ ,aö nota ^au
y0ar* J l^íkvöld.'
Af hverju léstu \
pressa kjólfötin '
þln ? Ætlarðu
eltthvaO-eða hvað?
T
Nei,nei. Bara að ha
hafa þau tilbúin,
ef við þurfum aö
fara eltthvað
fig fira þeim nlður
út um gluggann, og
klϚl mig I bil- _
c: Lri iT'tinm í
Ég œtla út i | Svaraðu fyrst
bilskúr. Ég I í símann, og
gleymdi vindl • vittu hver
unum þar cc er að hringja
Frú í'ina býður okkur)
á frumsýningu í c
óperunni i kvöld.
Við förum
Guði sé lof aö þú
lést pressa kjól-
fötin þín. Þau eru.
nauösynlegi
^Ar'Jí
CHIC
2g — VXKAN 51. tbl.
hægara sagt en gert að ná hon-
um, því að þcir höfðu ekki önn-
ur tæki til þess en hnífa. Það
tók þá þann dag allan og þann
næsta, en þegar naglinn var loks
laus, reyndist hann koma að
beztu notum og trissuhjólið lék
á honum.
Á þrítugasta og fjórða degi
var blökkin komin aftur á sinn
stað efst í siglunni, og í tilefni
af því var síðasta súpudósin opn-
uð og tæmd til hálfs. Þegar Sam
Fergusson kingdi sínum sopa,
hafði hann orð á því við skip-
stjóra, að nú hefði hann ekki
haft hægðir í þrjár vikur. ,,Ég
geri ráð fyrir, að slíkt mundi
valda miklum óþægindum við
aðrar aðstæður, en ég finn ekk-
ert til þess“.
„Ég skil það“, svaraði Mitchell
skipstjóri, „því þannig hefur
það lika verið með mig, síðustu
sextán sófiarhringana. Ég geri
ráð fyrir að líkaminn gernýti þá
litlu fæðu, sem við höfum neytt,
og því sé ekki um neinn úrgang
að ræða“.
Á þrítugasta og níunda degi
reit Mitchell skipstjóri í dagbók
sína: „Bezta veður. Allt, sem etið
verður er nú etið, og síðustu dag-
ana höfum við ekki neytt ann-
ars en smásopa af vatni. Ég finn
að ég verð nú máttfarnari með
hverjum degi sem líður“. Hann
kveðst þá gera ráð fyrir að þeir
séu staddri um 700 mílur undan
ströndum Hawaii. Þá blés snarp-
ur staðvindur, og dró nokkuð úr
hitanum af sól, sem skein í heiði
allan daginn.
Þann dag skipti Mitchell skip-
stjóri jafnt á milli þeirra fitu-
blettuðum striganum, sem flesk-
ið hafði verið vafið í, og tuggðu
bátsverjar það af ákefð. Joe
portugalski át tvo silkivasaklúta,
sem hann hafði á sér borið, upp
til agna. Thomas þriðji stýrimað-
ur át þrjár skóreimar úr leðri.
Daginn eftir átti Mitchell skip-
stjóri afmælisdag, varð 54 ára,
og hélt upp á það með því að eta
mjúka leðurtunguna úr öðrum
skónum sínum.
Á fertugasta og fyrsta degi
lentu nokkrir flugfiskar innan
borðs, sem skipstjóri deildi
jafnt á milli þeirra fimmtán.
Þann dag slóu þeir sundur smjör-
kvartelið og nöguðu stafina. Þá
höfðu þeir nagað öll þau bein,
sem svínakjötið var á, upp til
agna, og voru farnir að naga í
sig skjaldbökuskelina. Og enn
varð ekki hjá því komizt að
draga úr vatnsskammtinum.
Þann fjórtánda júní höfðu
þeir siglt í sex vikur. Þá höfðu
þeir lagt sér til munns alla vasa-
klúta, skyrtur, skóreimar, smjör-
kvartelsstafina og skjaldböku-
skelina að mestu leyti.
Á fertugasta og þriðja degi
siglingarinnar var heiðskírt og
bjart veður. Bátsverjar sátu eins
og í leiðslu og virtust ekki vita
í þennan heim né annan. En
skipstjóri þóttist sjá þess noklc-
ur merki að land mundi ekki
langt undan — þangbólur, sem
flutu á sjónum, fugla og rek-
ald. Stundu síðar sá hann fjalls-
tind, fjólubláan, rísa úr hafi.
Hann reit í dagbók sína: „Held
mig sjá land, en þori ekki að
minnast á það, af ótta við að
um missýningu geti verið að
ræða“.
Klukkan hálfellefu fyrir há-
degi, kom Henry Fergusson líka
auga á fjallstindinn. Hann starði
fyrst lengi þangað, eins og hann
þyrði ekki að trúa sínum eigin
augum, en hrópaði síðan hásum
rómi: „Land . . . Það er land . . .“
Enginn trúði honum þó fyrst í
stað. Sá franski, sem lá frammi
í stafni, hvæsti i'llsjlculega að
hann skyldi ekki reyna að vera
fyndinn. Og James Cox bætti
því við, að sér finndist ósmekk-
legt að hafa slíkt í flymtingum.
Ungi maðurinn svaraði: „Ég er
ekki að gera að gamni mínu.
Þið getið sannfærst um það sjálf-
ir . . . þarna ber tvo fjallstinda
yfir skýjabakkann. Þarna . . .“
Bátsverjar litu þangað, hver
af öðrum, og smám saman komu
þeir líka auga á tindana tvo.
Þeir sigldu upp undir land, og
áður en langt um leið litu þeir
iðjagræna strönd og ilmur af
gróðri barst að vitum þeirra. í
þetta skiptið voru þeir of mátt-
farnir til að láta fögnuð sinn
í Ijós með því að hnyppa dug-
lega hver í annan. Þeir voru
meira að segja of máttfarnir til
þess að hrópa. Þeir sátu einungis
og störðu, eins og þeir væru sjón-
arvitni að hinu ótrúlegasta
karftaverki.
Þegar kom upp undir strönd-
ina, sáu þeir að hún var klettótt
og brim þar mikið, svo að óhægt
mundi um landtöku. Þeir komu
auga á nokkra kofa frammi á
hrauntanga, en ekki sáu þeir
neinn mann þar á ferli. Þegar
þeir áttu um mílu ófarna upp
að ströndinni, skipaði skipstjóri
að fella skyldi segl og leggja
út árar.
Það reyndist ekki neinum
vandkvæðum bundið að fellla
seglin, enda þurfti ekki til þess
mikið átak. En torveldara reynd-
ist að leggja út árarnar. „Legg-
ist allir á árar, annars hvolfir
brimið bátnum“, skipaði Mitchell
skipstjóri. „Við verðum að ná
tanganum þarna . . .“
VIKAN 51. tbl. — gg