Vikan - 26.12.1963, Blaðsíða 50

Jólahátíðin fer í hönd
Farið varlega með óbyrgt ljós.
Setjið ekki kertaljós í glugga eða
aðra staði, þar sem kviknað getur
í gluggatjöldum eða fötum.
*
Algengustu orsakir eldsvoða
eru íkviknanir í kyndiklefum,
óvarkárni með ýmisskonar raf-
magnstæki og lélegar raflagnir.
'Oemé'ð heimi/iyðar..
HEIMILISTSYGGIKG
ER JÓLAGJÖF HEIMiLISINS
Umboðsmenn um land allt MEÐ HAGKVÆMUM TRYGGINGUM
BRUNABÓTAFÉLAG ÍSLANDS
BÝÐUR YÐUR BEZXU KJÖRIN SKRIFSTOFA LAUGAVEGI 105
í kjallarann, ýtti skífunum
lengra út í gangahornið okkar og
fór síðan aftur. Skömmu síðar
var Petur sendur aftur upp til
að njósna, en hann kom þjót-
andi aftur og sagði, að Þjóð-
verjar væru á leið ofan í kjall-
arann aftur.
Komu þá nokkrir þeirra inn í
kjallarann með þakskífur, sem
þeir létu á gólfið, sem settár
voru, þar sem rýmt hafði ver-
ið fyrir þeim skömmu áður. Svo
gengu þeir þannig frá hurðinni
af hagleik, að við vorum fang-
ar niðri í kjallaranum. Fang-
ar innan fangelsisins! Til allrar
hamingju áttum við bandamenn
utan kjallarans, og þeir komu
brátt á vettvang og hófu „björg-
unaraðgerðir". Gátum við ekki
komizt út úr kjaliaranum nema
með því að ná í þjöl til að sverfa
sundur nagla, sem Þjóðverjarn-
ir höfðu notað til að ganga frá
hurðinni. Tókst fljótlega að
finna þjöl meðal fanganna og
vorum við þá aftur „frjálsir“
menn, en ekki gátum við stund-
að starf okkar fyrirhafnarlaust
í kjallaranum, fyrr en við vor-
um búnir að ganga svo frá hurð-
inni, að auðveldara væri að fara
þar inn og út aftur. Tókst okk-
ur að búa svo um hurðina, að
Þjóðverjar gátu ekki með neinu
móti séð, að þar hefði verið
hróflað við neinum sköpuðum
hlut, og samt áttum við greið-
an aðgang ofan í kjallarann.
Gangagerðinni miðaði drjúg-
um. Rætt var við okkur alla og
okkur ráðið að gangast undir
læknisskoðun, svo að gengið yrði
úr skugga um, hvort við hefð-
um heilsu til að komast til landa-
mæranna, því að það mundi
verða erfið gönguferð. Rann-
sóknin átti að byrja á að við
hlypum nokkrum sinnum upp á
fjórðu hæð og niður aftur, en
síðan var hjartað athugað. Okk-
ur var sagður árangurinn af
hjartarannsókninni, en því mið-
ur var Barry O'Suliivan þá
hvattur til að draga sig í hlé
vegna annars manns. Hann hafði
hvað eftir annað fengið mýra-
kölduköst og var of heiðarlegur
til að leyna lækninn því, en
læknirinn áleit það of mikinn
trafala og ekki að ástæðulausu.
Okkur þótti þetta leitt Barrys
vegna, en af honum er það ann-
ars að segja, að hann slapp
skömmu síðar úr öðrum fanga-
búðum og varð raunar einn
fyrsti brezki stríðsfanginn, sem
komst undan til Sviss. f hans
stað völdum við Harry Elliot úr
írska lífverðinum, og stóðst hann
öll próf, svo að við vorum sex
um fyrstu flóttatilraunina. Það
var von mín, að aðrir hópar
mundu bráðlega á eftir koma.
Það var mjög ákveðin ástæða
fyrir því, að ég takmarkaði fyrsta
hópinn við sex þátttakendur. Við
ætluðum að fara um eldiviðar-
skúrinn og halda þáðan um 30
metra eftir hliðargötunni til
aðalstrætisins. Varðmaður gætti
hliðargötunnar allan sólarhring-
inn og var hann í um 40 m. fjar-
lægð frá öngstrætinu, þar sem
skúrinn var. Jafnvel þótt við
mundum halda á brott frá hon-
um, mundi hann geta séð hvern
einstakan, og það mundi verða
erfitt fyrir hann að verjast tor-
tryggni, þegar hann sæi sex
menn koma í röð út úr fáfarinni
hliðargötu. Ég ákvað þess vegna,
að við ættum að leggja upp með
nokkru millibili, einn eða tveir
í senn, og eigi færri en tveir
okkar áttu að búast sem konur.
Við ákváðum líka að skipta okk-
ur í tvo þriggja manna hópa, þeg-
ar ílóttinn væri raunverulega
hafinn. Við Rupert og Peter All-
an ætluðum að vera í öðrum
hópnum, og höfðum við í hyggju
að halda suður til Júgóslavíu,
meðan hinir hugðust fara til
Sviss.
Göngin voru nú að kalla full-
gerð og við vorum staddir und-
I--------- -------------“1
/WWAt-s vo* *ft
Nýir íslenzkir danslagatextar
við öll nýjustu danslögin. —
Sendið kr. 25.00 og þið fáið
heftið sent um hæl burðar-
gjaldsfrítt.
Nýir danslagatextar
Box 1208 — Reykjavík
_________________________I
ir margnefndum skúr, en við
urðum að ganga nákvæmlega úr
skugga um, hvar við værum
staddir. Brennið í skúrnum var
meter á lengd, og við þorðum
ekki að grafa okkur upp úr skúr-
gólfinu hinum megin við eldi-
viðarhlaðann. Ég útvegaði mér
þess vegna byssukrassa til að
reka upp úr gangþakinu, en Rup-
ert átti um leið að líta niður
á öngstrætið til að sjá, hvar
krassaoddurinn kæmi upp. Síðan
átti hann að gefa merki, þegar
krassinn kæmi upp, svo að ég
kippti honum niður aftur, og
loks að leggja á minnið, hvar
krassinn hefði sézt.
Ég byrjaði á stað, sem ég gerði
ráð fyrir, að væri rétt utan við
skúrinn. Lengi var ekkert merki
gefið, og hélt ég þá, að göngin
lægju dýpra, en ég hafði gert
ráð fyrir. En allt í einu var gef-
ið hættumerki og ég flýtti mér
að kippa krassanum niður í
göngin. Rétt á eftir fékk ég
skýringu á því, hvers vegna svo
langur tími leið, áður en mér
var géfið merki. Krassinn hafði
komið upp svo nærri skúrveggn-
um, að Rupert hafði ekki séð
hann strax, og þegar hann sá
hann loks, var oddurinn kom-
inn um hálfan metra upp fyrir
götu.
Nú héldum við greftrinum
áfram hinir öruggustu, og eftir
tvo eða þrjá daga komum við
upp beint undir brennihlaðan-
um og fundum ferskt loft. Ég
var allshugar feginn, að brenn-
ið reyndist hlaðið á trépall, sem
var 15 sm. yfir gólfinu, svo að
við þurftum ekki að mynda hol-
rúm undir honum. Auk þess upp-
götvaði ég, að gamalli borðplötu
hafði verið hallað að hlaðanum,
svo að pallurinn undir honum
sást ekki án nánari athugunar.
Næst uðrum við að komast að,
hvernig við ættum að gera leyni-
útgang úr göngunum. Við vildum
endilega, að fleiri en einn hóp-
ur gæti notað göngin, og auk
þess var hættulegt — vegna legu
kofans — að láta of marga menn
fara um göngin í sömu lotu.
Loks afréð ég að gera op á
gólfið fyrir framan pallinn með
brenninu, en síðan var því lokað
aftur að nokkru með vegg, sem
gerður var úr smáborðum, er
lögð voru á rönd, lárétt og hald-
ið með tveim keflum, sem rekin
voru í jörðina lóðrétt. Bak við
þennan „vegg“ var svo mokað
þeirri mold, sem þarna hafði ver-
ið rutt . frá og yfirborðið slétt-
að, svo að þar sást engin mis-
hæð á kofagólfinu, sem var að-
eins troðin mold. Dick vann þetta
verk að mestu leyti og varð að
fara mjög varlega til að forðast
allan hávaða. Með þessum und-
irbúningi yrði auðvelt og fljót-
gert að opna göngin með því að
fella vegginn ofan í þau og ryðja
moldinni inn í þau.
Framhald í næsta blaði.
gQ — VIIÍAN 51. tbl.