Vikan - 07.01.1965, Blaðsíða 7
allt sem í mínu valdi stendur
til að gera henni til hæfis, en
ekkert dugar. Það er rétt, að
ég slepp út á laugardagskvöld-
um á skólaböll, ég tala nú ekki
um, ef ég færi eitthvað annað.
Ekki nóg með þetta, heldur van-
treystir hún mér svo hræðilega,
þó að hún hafi ekki neina ástæðu
fyrir því. Ég hætti að reykja og
hélt að hún yrði svolítið betri,
en þá fæst hún bara ekki til að
trúa því að ég sé hætt. Hún vitn-
ar í hinar og þessar dætur vin-
kvenna sinna, að þær séu svona
og svona, ekki með hóp af krökk-
um, heldur eigi bara eina vin-
konu og leyfi strákum ekki að
fylgja sér heim eða hringja í
sig. Hún segir að ég keyri bíl-
inn hans pabba svo glannalega,
þó að ég fari varla yfir 30 km
hraða, þegar þau sitja í. Hvað
get ég eiginlega gert? Ég er
hrædd um að hún smiti pabba.
(Ég er einkabarn).
Ein óánægð.
---------Þetta er raunar ofur
skiljanlegt. Móðir þin vill allt til
vinna að litla stúlkan hennar
verði góð og stilt stúlka, og hef-
ur miklar áhyggjur út af því að
þú ert farin að vera með strák-
um. Henni finnst ábyrgðin hvíla
á sínum herðum, og gerir sér
rellu út af öllum hlutum, senni-
lega alveg að ástæðulausu. Von-
andi, skulum við segja.
Það er svona með allar mæður,
sem þykir vænt um börnin sín,
hvort sem það eru strákar eða
stelpur, og allir verða við þetta
að búa, hvort sem líkar það bet-
ur eða verr. Að hún skyldi breyt-
ast svona allt í einu fyrir mán-
uði síðan, eins og þú segir, er
að vísu dálítið erfitt að útskýra
— en auðvitað gætir þú reynt að
spyrja hana sjálfa. Kannske hún
hafi séð eitthvað til þín, heyrt
eitthvað um þig eða að þú hafir
gert eitthvað af þér, sem þér
finnst smávægilegt, en vex henni
I augum. ,
Nú skaltu setjast niður hjá
mömmu þinni einhvemtíma þeg-
ar vel gegnir, spyrja hana og
reyna að fá þetta allt saman á
hreint.
MJALTIR EÐA BÖLL.
Kæri Póstur!
Við erum hér tvær sveitapíur,
og okkur langar að spyrja þig
ráða. Svo er mál með vexti, að
pabbi okkar á allmargar beljur
en enga mjaltavél, því kemur það
í okkar hlut að mjólka og hreinsa
flórinn. Nú erum við búnar að
fá leiða á þessu. Við viljum mikið
heldur fara á ball í Þjórsárveri
eða Aratungu, en það þýðir ekk-
ert að tala við pabba.
Viltu nú vera svo góður, að
gefa okkur góð ráð. Vertu svo
blessaður.
Vonumst eftir svari sem fyrst.
Tvær í sveitinni.
— — — Góð ráð, til hvers?
Eftir því sem við bezt vitum eru
böll í Þjórsárveri og Aratungu
í allra mesta lagi einu sinni í
viku, þ.e. á laugardagskvöldum.
Það væri fróðlegt að vita, hvað
þið ætlið að gera þess á milli, ef
þið hyggizt helga ykkur skemmt-
analífinu.
RÓMVERJINN HEFUR ORÐIÐ.
Róm, fyrsta des. nítján
hundruð sextíu og fjögur.
Herrar mínir!
Ég er ungur maður og á heima
í Róm, frekar ungur að minnsta
kosti og kannski segi ég það líka,
þegar ég er orðinn fimmtugur.
Með öðrum oðrum; ég hef trú
á æskunni og enga trú á þeim
gömlu. Ég er einn þeirra, sem
ekki eru ánægðir með heiminn
eins og hann er. Ég held að eitt
skársta ráðið til að bæta hann
séu samræður og vináttubönd.
Þess vegna langar mig til að
stofna til bréfaviðskipta við ungt
fólk frá fjarlægum stöðum. Ég
get ekki sagt, að ég hafi nein
sérstök áhugamál; miklu fremur
hef ég áhuga á öllu, sem mönnum
er viðkomandi. Og mér er það
ánægja að heyra sjónarmið ann-
arra. Hvað mér sjálfum viðvíkur,
þá er ég að læra verkfræði.
Ég hef lesið bók um ísland,
sem rituð var nítján hundruð
fimmtíu og eitt, og nú langar mig
að heyra (eða sjá) meira um ís-
land. Munduð þið kannski birta
þetta bréf, herrar mínir. Og
kannski verður þá einhver af
lesendum ykkar til að svara því.
Mér er sama hvort ég skrifa á
þýzku, latínu, frönsku, ítölsku
eða ensku.
Með kæru þakklæti,
Mario Graffeo
Via Topino 35
Roma,
Italia.