Vikan - 07.01.1965, Blaðsíða 13

ingaholu hérna, eins og hún er nú,
skil|a eftir hér hluti, sem þeir myndu
ekki annars trúa móður sinni fyrir?
— Ja . . . |ú . . . Alfonso vissi, að
það myndi gera hlutina enn verri,
ef hann fasri að I júga. Og svo var
hillan undir borðinu troðfull af alls
konar hlutum. Það var rétt eins
og menn héldu ,að afgreiðsluborðið
hans væri bankahólf fyrir þó.
— Við höfum hugsað okkur að
gera leit hjó yður. Alfonso fann
til aukins óstyrkleika, og með aug-
unum fylgdi hann mönnunum um-
hverfis afgreiðsluborðið. Ekki svo
fáir af hlutunum þörfnuðust ein-
hverra skýringa, en hann gæti
kannski komizt fram úr því. Það
var Armand Camille, sem hann
hafði mestar áhyggiur af. Hvað
hafði hann nú gert af sér? Atti
hann nú að verða fyrsta fórnar-
lamb nýiu stjórnarinnar?
— Por Dios! kallaði Ramirez upp
yfir sig. — Hvað er það, sem þér
hafið hérna . . . veðlánastarfsemi?
A hillunni undir borðinu, við hlið-
ina á ódýrum matarílátum, tóm-
um flöskum, ölglösum og slitnum
borðdúkum, var heilt safn af öskj-
um, pökkum og pappírspokum. Lög-
reglumennirnir opnuðu nokkra
þeirra af handahófi. I flestum til-
fellum var það varla ómaksins vert,
en innan um fundu þeir gullúr og
demantshringa.
— Þetta krefst sannarlega rann-
sóknar, sagði Ramirez ákveðinn.
Alfonso baðaði út höndunum. —
Menn halda, að þeir geti fengið
að skilja eftir alls konar hluti hérna.
Þér vitið, að ég er heiðarlegur mað-
ur. Hvað get ég gert við þessu? Ég
verð að hafa viðskiptavinina
ánægða, ekki satt?
— Aha! sagði hinn skyndilega,
án þess að hlusta á Alfonso. —
Hérna er það sennilega. Hann dró
að sér lítinn, brúnan pappírspoka,
ekki stærri en lítinn vindlapakka.
Hann opnaði hann, án þess að eyði-
leggaj pappírinn. í honum var búnt
af nýjum 10 dollara seðlum. Hann
hélt einum seðli upp að birtunni
og rannsakaði hann nákvæmlega.
— Já, þetta eru þeir. Hann sneri
sér að hinum lögreglumanninum.
— Líttu á númerin. Hann leit á Al-
fonso. — Jæja, svo þér þekkið ekki
Armand Camille Berthauld, eða
hvað? Og ætlið þér að láta okkur
trúa því, að einhver ókunnugur trúi
yður fyrir þessu?
— En ég vissi ekki, hvað var í
pakkanum, reyndi Alfonso að verja
sig.
— Nei, hvað hélduð þér að væri
í honum, póstkort kannski?
Alfonso beit sig í vörina. Eng-
inn myndi trúa honum, auðvitað.
Það var tilgangslaust að þrátta við
þá.
— Berthauld er hættulegur mað-
ur, sagði hann vonleysislega. — Ég
Þegar Max hlébarði gekk í salinn, tók Alfonso diskabunkann og færði
hann til vinstri . . .
þorði ekki að neita honum.
— Jæja? sagði Ramirez. — Heyrið
þér nú. Þér eruð ekki eins saklaus
og þér viljið látast. Yður er fyrir
beztu að gera eins og ég segi yður,
annars getið þér átt á hættu að fá
ókeypis uppihald í Isle Verde-fang-
elsinu, fyrir að aðstoða við dreif-
ingu á fölskum pengaseðlum.
— En ég hef ekki gert neitt, mót-
mælti Alfonso.
— Nei, ekki það? Helmingurinn
af þessum hlutum þarna undir borð-
inu er beinlínis þýfi, og er það yður
algjörlega óviðkomandi? Við get-
um látið setja yður inn bara fyrir
það.
Alfonso fann netið herðast um
sig. Það var engin undankomuleið,
og nú ætluðu þeir að láta hann fá
skammarlegasta hlutverkið af þvi
öllu saman, hann átti bara að
þegja.
— Hvað . .. hvað á ég að gera?
— Þetta var betra. Hlustið nú á.
Fyrr eða síðar kemur þessi Armand
Camille Berthauld, eða hvað sem
hans rétta nafn nú er, aftur til
að sækja þennan pakka. Og þér
eigið að láta sem ekkert sé. Ég
veit ekki, hvort þér eruð meðsek-
ur honum, en ef þér á minnsta hátt
reynið að viðvara hann, þá þýðir
það fangelsi fyrir yður líka, er það
skilið?
— Skilið, sagði Alfonso.
— Og ef hann kemur ekki innan
nokkurra vikna, skiljum við það
svo, að yður hafi, þrátt fyrir allt,
tekizt að aðvara hann. Og ef svo
verður, látum við ekki standa á því,
að stinga yður inn. Þér skiljið því,
að það er í yðar hag, að Berthauld
verði handsamaður með sem
minnstri fyrirhöfn.
Alfonso kinkaði kolli. — Og eitt
ennþá, sagði Ramirez. — Til enn
frekara öryggis, viljum við að þér
gefið okkur merki, þegar hann kem-
ur inn. Eitthvað, sem lítið ber á.
Hann hugsaði sig um. — Takið til
dæmis diskastafla og leggið hann
frá yður vinstra megin á afgreiðslu-
borðið. Það lítur mjög sakleysis-
lega út.
Þeir pökkuðu peningaseðlunum
inn aftur og lögðu þá undir borð-
ið. — Héðan í frá skuluð þér ekki
taka neitt tillit til okkar, nema
þá þegar við pöntum eitthvað hjá
yður. Alfonso sá Ramirez ganga út
úr veitingastofunni en hinn lög-
reglumaðurinn settist við borð, sem
stóð afsíðis vinstra megin við af-
greiðsluborðið.
Það var á móti eðli hans að
svíkja vin sinn. Ef hann neitaði,
þýddi það dvöl á Isla Verde fyrir
hann, og framtíð sonar hans væri
einnig ráðin. Það var í sannleika
sagt, tveggja illra kosta völ, og
sem föður var honum Ijóst, hvor
kosturinn var þó sýnu verri. Kannski
myndi Armand Camille sjálfur
skilja þetta.
Lögreglumennirnir dreyptu á
ódýru romminu, vel útþynntu með
vatni. Frá borði sínu í horninu
fylgdust þeir með dyrum veitinga-
stofunnar. Þeir höfðu haft fata-
skipti og voru órakaðir. Eftir það
minntu þeir ekki mikið á lögreglu-
menn.
— Þrír langir dagar, tautaði
Ramirez undirforingi. — Og Guð
veit hve margir í viðbót.
Þeir sáu Alfonso ryðja sér braut
að eldhúslúgunni og kalla inn
nokkrar pantanir. Stór diskahlaði
kom í Ijós hinum megin við lúg-
una, og hann staflaði þeim upp
á handlegginn. Um leið og hann
sneri sér við, stanzaði hann snögg-
lega og stóð grafkyrr um stund.
Hann starði á manninn í dyragætt-
inni.
— Hver andsk . . . sagði Ramirez
og fylgdi eftir augnaráði hans. —
Sjáðu. Þarna hinum megin.
Maður nokkur gekk inn í veit-
ingastofuna. Hann var hvítur, og
eftir klæðaburðinum að dæma var
hann útlendingur.
— Ég hugsa, að þetta sé hann,
og þessi asni eyðileggur allt sam-
an, ef hann heldur þessu áfram.
En Alfonso áttaði sig fljótlega.
Hann setti alla diskana lengst til
vinstri á afgreiðsluborðið, alveg
eins og Ramirez hafði sagt honum.
Svo gekk hann bak við borðið. Mað-
urinn gekk í áttina til hans, og Al-
fonso beið hans. Lögreglumaðurinn
sá Alfonso brosa og segja eitthvað
við hann. Þeir urðu strax tortryggn-
ir og reyndu að lesa af vörum
þeirra, hvað þeir sögðu, en þeir
voru of langt í burtu.
— Ég treysti ekki þessum veit-
ingamanni, hafðu skammbyssuna
tilbúna. Þeir sáu að Alfonso af-
greiddi manninn með einn drykk,
síðan beygði hann sig niður og
rétti honum pakkann með dollara-
seðlunum.
Lögreglumennirnir biðu þar til
fórnarlamb þeirra hafði stungið
peningunum í vasa sinn og var á
leið til dyra. Þá stóðu þeir upp
eins og af tilviljun, og flýttu sér
á eftir honum. Þeir náðu honum
ekki fyrr en hann var kominn hálfa
leið niður þrönga götuna. Ramirez
lagði þunga hönd sína á axlir hans
og sneri honum við. — Andartak!
sagði hann við þorparann. Hinn
lögreglumaðurinn stakk hendinni
snögglega niður í vasa hans og kom
upp með peningapokann.
Síðan var eins og allt gerðist f
einni svipan. í einu vetfangi sveifl-
aði þorparinn vinstri handleggnum
og sló frá sér með knýttum hnef-
anum. Það heyrðist þungt högg, og
Ramirez lá þegar á götunni og
engdist sundur og saman. Aðstoð-
armaður hans var viðbúinn öllu, og
þegar hann sá hægri hönd mannsins
fara í áttina að innri vasanum, f
greinilegum tilgangi, hleypti hann
Framhald á bls. 33.
VIKAN 1. tbl. jfj