Vikan - 07.01.1965, Blaðsíða 29

SMÁSAGA
EFTIR
INGEBJÖRGU
JÓNSDÓTTUR
gerSi mér það ekki
ljóst í gleði minni
yfir að eignast rað-
hns, hve erfiðara
var að vera húsmóð-
ir þar en í tveggja
herbergja kjallara-
ibúð.
Svo ekki sé minnzt á
erfitt er alltaf að flytja í
næði. Fyrst starir
andi skáphurðir
það, hve
nýtt hús-
maður á gljá-
og nýmálaða
veggi og sér ekki allt hitt, sem
er cftir. Og svo — svo flytur mað-
ur.
Það er pappír fastur innan í
baðkerinu og vaskinum og þann
pappir þarf að skrúbba burt með
stálbursta og ræstidufti.
Verkamennirnir hafa skilið eftir
svört strilc á gólfunum og þau strik
þarf að skúra og skúra endalaust
unz þau hverfa að lokum, þegar
maður hefur gefið upp vonina um
að losna við þau.
Það eru húsgögn, sem þarf að
koma fyrir og gluggatjöld, sem
þarf að hengja upp. Gólf, sem þarf
að bóna og myndir, sem þarf að
negla fastar.
Ég gat vitanlega beðið eftir því
að maðurinn minn kæmi heim úr
vinnunni á kvöldin og látið hann
hjálpa mér. En hann hafði svo
mikið að gera og hann har allar
fjárhagsáhyggjurnar og hann var
svo þreyttur.
Ég hef alltaf átt erfitt með að
biðja. Mér finnst auðveldara að
gera hlutina sjálf, en að bíða eftir
því, að einhver annar megi vera
að því að aðstoða mig.
Mér finnst skemmtilegt að dytta
að og laga og gera við og nú hafði
ég báðar hendur fullar af vinnu.
Ég mátti tæplega vera að því að
sinna telpunum mínum Iitlu, Ég varð að láta óupp-
sem voru því vanastar að hengdu gluggatjöldin eiga
mamma hefði ætið nógan sig og gólfin urðu að vera
tíma og vissi ekkert betra óbónuð enn um stund.
en að hjálpa börnunum sin- Það reið meira á að gera
um við allt. hitt fyrst.
Þær skildu það ekki vin- Ég sóti hamar og nagla
urnar litlu að mamma vildi og lagaði botninn úr rúm-
ekki mömmuleik, mamma Spu hennar Sigríðar ég
saumaði ekki kjóla á brúð- sótti nál og hörtvinna og
urnar, mamrna bjó ekki leng- saumaði handlegginn á
ur um rúmin þeirra og eld- hana Karólínu. Ég lagaði
aði drullumall. fyrir Guðrúnu og las lienni
Ég hafði í svo mörgu að söguna um hann Tralla,
snúast, að ég var kominn sem sagði ija-úa-tra.
með eilífan höfuðvérk. Höfuðverkurinn gleymd-
Og alltaf hljómuðu raddir ist, þegar brosin birtust
Maríu og Guðrúnar fyrir eyr- aftur á andlitum telpnanna
um mér — sífellt allan dag- minna og ég sagði við þær
inn. Þær kunnu ekki að leika hálfsár en brosandi þó:
sér einar og söknuðu sárt „Síðan við fluttum er
stóra leikfélagans. alltaf eitthvað ónýtt. Ég
„Mamma, lagaðu fyrir mér.“ held að þið eyðileggið
„Mamma, Karólína er að leikföngin til þess eins að
missa hendina. Saumaðu hana horfa á mig gera við þau.“
á.“ María sagði hneyksluð:
„Mamma.lesaðu fyrir mér.“ „Mamma þó!“
„Mamma, botninn er dott- Ég heyrði á hneykslun-
inn úr rúminu hennar Sig- inni að ég hafði rétt fyrir
riðar.“ mér. En ég slcildi svo vel,
að þær voru að beita eina ráðinu, sem
þær kunnu til að fá aftur athyglina,
sem þær höfðu fengið fyrirhafnar-
laust áður fyrr og ég vissi að þær
voru of litlar til að skilja, að þetta
var aðeins tímabilsástand.
„Það er allt í lagi núna elskurnar,“
sagði ég. „Mamma skal laga. Mamma
skal laga allt fyrir ykkur.“
Ég færði þær i gallana þeirra og
við óðum snjóinn í búðirnar og keypt-
um mjólk og mat handa pabba. Ég
gleymdi öllu þvi, sem ég átti eftir að
gera heima. Ég talaði við telpurnar
mínar og naut þess að vera mamma.
Þegar við komum heim fór ég inn
í eldhúsið. Eldhúsið og stofurnar voru
á neðri hæðinni, en svefnherhergin
uppi á lofti. Telpurnar gengu upp
stigana og fóru inn i herbergið sitt
að leika sér. Þær skildu að mamma
varð að hugsa um matinn.
Samt kölluðu þær af og til og ég
hljóp — upp stigana og niður stig-
ana. Það er erfitt að búa á tveim
hæðum. 'Börnin kalla uppi og matur-
inn sýður á hæðinni fyrir neðan..
Mér var ekkert um að láta þær
ganga einar upp og miður stigann.
Það var enginn dúkur á honum og
ekkert teppi — aðeins liarður og
oddhvass steinninn.
En maðurinn minn sag'ði að þær
yrðu að fara stigana sjálfar og vist
var það rétt og satt. Kannski vnr það
ég ein, sem hélt að þær væru of litlar.
Ég heyrði hátt vein meðan ég hrærði
í grautarpottinum og þaut fram á gang-
inn.
Brúðan Sigríður lá handarlaus og
höfuðlaus fyrir neðan stigann. Ann-
ar handleggurinn lá við liliðina á
henni en höfuðið sjálft með rauðu
fléttunum hafði hrokkið af og oltið
út i horn. Þar lá það með stóra dæld
í kinnina.
Maria stóð í efstu tröppunni og
liorfði á brúðuna sína. Tárin stóðu
í augunum á henni.
„Hún datt bara sjálf mamma,“ sagði
hún. „Það er alveg satt.“
Hún þaut niður stigann og grein
brúðuna. „Nú er Sigríður ónýt,“
sagði hún. „Við verðum að hringja
á sjúkrabil og svo fer hún á spital-
ann og grætur af því að Maria mamma
hennar er ekki hjá henni. Finnst þér
þ: ð ekki agalegt mamma?“
Við lééum að sjúkrabíllinn kæmi
og segði burr, Maria fór með Sigriði
á spítalann. Ég var sjúkrabillinn, ég
var ökumaðurinn, ég var læknirinn,
sem rétti úr dældiiíni á kinninni á
brúðunni og setfi höfuðið aftur á.
Dyrabjallan hringdi og María og
Guðrún hlupu til dyra. „Pahbi er
kominn,“ hrópuðu þær. „Pabbi er
kominn heim.“
Maðurinn minn leit á mig brosandi
þar sem ég lá á hnjánum og lagfærði
hrúðuna Sigriði.
„Þéi ert alltaf að laga,“ sagði hann.
María og Guðrún dönsuðu kringum
pabba sinn og sungu: „Mamma kann
að laga, mamma getur allt.“
Ég reis á fætur og gekk inn í eld- '
húsið. Ég átti eftir að búa til sósuna
og skræla kartöflurnar. Maðurinn
minn kom á eftir mér.
Framhald á bls. 50.
VIKAN 1. tbl. 29