Vikan - 07.01.1965, Blaðsíða 31
Alfonso tekur til sinna
ráða
Framhald af bls. 13.
af skammbyssunni, sem hann óvit-
andi hafði dregið upp úr vasa sín-
um. Það heyrðust tveir hveilir, og
þorparinn kastaðist ó grúfu ó stein-
lagða götuna . . . Blóðið vall úr
brjósti hans. Hann gerði þó eina
tilraun, til að standa upp, en ló
síðan grafkyrr.
Ramirez stóð hægt ó fætur. Hann
nuddaði á sér kjólkann. — Que
barbaro! sagði hann. — Það var
eins og vera sleginn með sleggju.
Þú varst mótulega fljóthentur, sagði
hann í viðurkenningartón. Hann
rannsakaði innihald pakkans. —
Hmm. Það var synd að þú skyldir
þurfa að drepa hann. Nú fóum við
aldrei að vita, hvaðan hann er. En
allt í lagi. Biddu hérna meðan ég
sæki bíl.
Stór hópur fólks hafði runnið ó
skothljóðin. Það starði forvitið ó
manninn á götunni, síðan á þann,
sem hjá honum stóð. Lögreglumað-
urinn hélt á skambyssunni í hend-
inni. — Verið ekki að þessu, sagði
hann. — Farið í burtu. Það dró sig
treglega ( hlé, stóð þegjandi og
horfði á bflinn, sem beygði nú upp
að mönnunum tveimur. Það sá líkið
tekið upp af götunni, og síðan
hvarf bdlinn sjónum þeirra.
Alfonso stóð ( dyrum veitinga-
stofunnar sinnar og sá gestina koma
aftur, til að Ijúka við matinn, sem
þeir höfðu pantað. Hann hlustaði á
skvaldrið ( fólkinu um það, sem
gerzt hafði.
— Que pasó? spurðu þeir, sem
aftast höfðu staðið og ekki séð
neitt.
— Hverskonar læti voru þetta?
— O, lögreglan ætlar aldeilis að
láta að sér kveða.
— Hvað kom fyrir?
— Þeir voru að drepa Max hlé-
barða.
— Ha! sagði einn þeirra. — Það
var vel gert.
Alfonso brosti dauflega. Innst
inni tók hann undir síðustu athuga-
semdina. Nú þegar öllu var lokið,
reiknaði hann út, að blóðpening-
arnir, sem hann annars hefði þurft
að borga hlébarðanum þennan
mánuðinn, myndu kannski nægja til
að borga þessa vafasömu dollara-
seðla, sem Armand Camille hafði
glatað. tAt
Litiff um öxl til Eyja
Framhald af bls. 26.
inu, heldur hjálpaði honum og
leiðbeindi við að leggja þar „veg“
upp, sem lengi var notaður. Skal
fram tekið, þeim lesendum til
glöggvunar, sem lítt þekkja til í
Eyjum, að það sem kallast vega-
lagning í björgum á ekkert skylt
við venjulega vegagerð, heldur er
þar um að ræða járnhæla, sem
reknir eru í bergið, til festu
bandi, hendi eða fæti, þar sem
ófært væri annars.
Upp frá þessu var Skerprest-
urinn mönnum þeim, er sóttu
veiði í Súlnasker, prestakall hans,
alltaf innan handar og er þess
þó ekki getið, að hann spyrði
sérstaklega um trú þeirra —- enda
mun aldurtili hins óguðlega
manns hafa orðið þeim víti til
varnaðar, svo að þeir forðuðust
að viðhafa ótilhlýðilegan munn-
söfnuð, þegar þeir þóttust vita,
að hann heyrði til. Kom hann
tíðum fram á brún Skersins og
bandaði veiðimönnum þeim, sem
í prestakalli hans dvölduzt, ef
illt veður var í nánd, og fóru
þeir þá úr Skerinu, eins og séra
Gizur tekur fram — og kallar
satans spaugerí. Var það og sið-
ur, að veiðimenn létu eitthvað
koma á móti fyrir þessa mikil-
vægu þjónustu; lögðu þeir, sem
fóru í Skerið í fyrsta skipti, æv-
inlega nokkra skildinga í stein-
þró litla þar uppi, sem einskonar
offur til Skerprestsins, og segir
sagan, að ævinlega væru þeir
skildingar horfnir úr þrónni,
þegar komið var þangað næst.
Mun sá siður og hafa haldizt
lengi eftir að Skerpresturinn
hætti að gera vart við sig hjá
veiðimönnum.
Og enn er saga af Skerprest-
inum, sem séra Gizur hefði átt
að kunna. Hún er sú, að jafnan
heimsækti hann embættisbróður
sinn, Ofanleitisklerkinn, á gaml-
árskvöld, og kom hann þá ró-
andi yfir úr Skerinu á stein-
nökkva. Kemst Sigfús M. John-
sen þannig að orði í áðurnefndri
Vestmannaeyjasögu sinni, að þá
bæri heimapresti að setja fyrir
hinn allskonar kræsingar, fylgja
honum svo um miðnættið suður
í Vík við Stórhöfða og hjálpa
honum að hrinda steinnökkvan-
um á flot. Um þetta orti Jón
nokkur skáldi í Vestmannaeyja-
brag:
Prestur Skers um Ránarreiti
rær oft upp að Ofanleiti
nóttina fyrir nýárið.
Það er líka, satt að segja
sóknarprestur Vestmannaeyja
höklabúlka hýrt tók við.
Stofuna til staupa benti,
steinnökkvann í Vík, sem
lenti,
sett á flot um svartnættið.
En svo er að heyra á séra Giz-
uri, að ekki hafi Skerprestur
heimsótt hann á gamlárskvöld,
enda mundi hann varla hafa feng-
ið sérlega góðar viðtökur að
Ofanleiti á meðan séra Gizur sat
þar. Kannski hefur líka eitthvað
kastazt í kekki með þeim, stétt-
arbræðrunum, eitthvert gamlárs-
kvöldið, þegar báðir voru orðnir
nokkuð við skál; guðfræði Sker-
prestsins ekki verið í öllum at-
riðum söm og sú sem kennd var
úti í Kaupenhafn. Hver veit? Eða
þeir hafa deilt um það, hvor
veitti veiðimönnum traustara lið
með krafti sínum og fyrirbæn-
um — en hætt er við að heldur
hefði hallað á Ofanleitisklerk,
væri út í þá sálma farið, því
að almennt var það þakkað Sker-
presti, hve slys reyndust fátíð í
veiðiferðum í Súlnasker, og eins
það, hve sumir björguðust þar
með miklum undrum, er hætt
komust. Er sagan af „Davíð, sem
datt úr Skerinu“, til marks um
það.
Davíð þessi var, ásamt fleiri
veiðimönnum, við eggjatöku í
Skerinu, og var 80—90 metra
hengiflug í sjó niður, þar sem
þeir unnu að eggjatökunni, en
bátur þar á floti, og eggjaskrín-
unum rennt á bandi niður í hann.
Nú varð Davíð það á, að fara
eitthvað ógætilega á brúninni -—-
sumir segja ,að hann hafi viljað
binda skóþveng sinn — nema
hann missti fótanna og féll fram-
af. Furða er hve menn geta oft
reynzt snarráðir og hugsað rök-
rétt á hættustund, og kom það
skýrt í ljós með Davíð í þetta
skiptið, því að hann hafði hugs-
un á að grípa báðum höndum
undir hnésbætur sér í loftinu, og
náði því taki; en það er álitið
eina vörnin við því, að menn
„springi“ við skellinn, sem verð-
ur þegar þeir lenda í sjó úr svo
háu falli. Svo heppinn var Davíð,
að hann lenti ekki á bátnum, því
að þá hefði honum verið bráður
bani búinn, heldur skall hann í
sjó skammt fyrir utan borðstokk-
inn, og fór vitanlega á bólakaf.
Hugðu þeir, sem í bátnum sátu,
að víst mundi maðurinn dauður
— en Davíð skaut kollinum upp
úr sjónum, blés, skyrpti og fálm-
aði allhressilega, og var dreginn
inn í bátinn, óskaddaður með
öllu, en bátsverjar lögðust á árar
og reru í einni skorpu heim í
vör. Reyndist Davíð ekki hafa
neitt mein af flugferðinni, en eft-
ir þetta var hann jafnan kallaður
í Eyjum, „Davíð, sem datt úr
Skerinu", og er atburður þessi í
mannaminnum.
Nema hvað ... enn urðu þarna
greinir nokkrar með Skerprest-
inum, sem sumir munu hafa talið
að ætti einhvern þátt í hversu
giftusamlega tókst — og embætt-
isbróður hans að Ofanleiti.
Eins og að líkum lætur, undr-
uðust allir atburð þennan, að
Davíð skyldi komast lífs af,
Davíð sjálfur ekki hvað minnst.
Þegar hann hafði jafnað sig að
fullu, fór hann á fund prestsins
að Ofanleiti, og bað hann að
flytja fyrir sig af prédikunarstól
þakkargjörð til guðs fyrir hina
undursamlegu björgun. En prest-
ur kvaðst ekki geta gert það.
ÁVALLT UNG
^AN^ASItR rakamjólk
„LAIT HYDRANT".
þurr húð þarf meiri raka en húSvefirnir hafa viS aS
framleiða. Til þess aS bæta úr þessum rakaskorti framleiSir
LANCASTER nú RAKAMJÓLK „LAIT HYDRANT",
sem einkum er ætluð fyrir þurra og viðkvæma húð. Þessi
áburður bætir húðina strax eftir fyrstu notkun. Húðin
verður mjúk, fersk og notaleg.
ÚTSÖLUSTAÐIR. -
REYKJAVÍK: Tíbrá,
GJala- oe snyrtlvörubúSln,
Orlon, Holts-Apútek, TJamar-
hárgrelSslustofan. —
AKUREYRI: Verzluntn Drífa.
PATREKSFIRÐI: Verzl. Ó.
Jóhannessonar.
VIKAN X. tbl. gj