Vikan - 07.01.1965, Blaðsíða 33

Varla mun hann þó hafa álitið,
að þarna væri um satans spaug-
erí að ræða. Hvort Skerprestur-
inn hefur flutt þakkargjörðina í
hans stað og af sínum predikun-
arstóli í Skerinu, skal ósagt lát-
ið...
Nótt og dagur í Napolí
Framhald af bls. 17.
' gönguæð. Hún er félagsheimili
og baðstofa hverfisins; sá almenn-
ingur þar sem atburðimir ger-
i ast og enginn hefur efni á að
missa af. íbúðirnar eru nánast
sem herbergi inn úr götunni og
það er enginn svo vitlaus í
Napoli, að hann fari að setja
ramgera hurð fyrir íbúðina sína.
Að vísu er mittishár hleri á hjör-
um hjá einstaka efnafólki, en op-
lag með allskonar látbrögðum
um leið og asninn tosaði kerr-
unni upp brekkuna.
Þetta kvöld gekk fyrir sig með
sátt og samlyndi þarna í snar-
bröttum götunum. Sumstaðar var
grauturinn að sjóða upp úr af
því að konan stóð frammi í dyr-
um að horfa á lífið og þá hróp-
aði hún Mamma mia og snarað-
ist til að bjarga grautnum, en
krakkarnir voru að hrekkja
hvert annað og orga eins og geng-
ur. Á sumum bæjum var búið
að loka flekunum út á götuna
og karlarnir sátu innan við þá
og létu handleggina hvíla ofan
á þeim, meðan þeir biðu eftir
því að eitthvað merkilegt gerð-
ist á götunni.
Nokkrir pattar, á að gizka tíu
ára gamlir, glaðklakkalegir og
dálítið óhreinir, þeir slógu um
mig hring og sögðu Amerikani.
En þegar ég afneitaði Könum
Gömul kona gekk framhjá þeim
eins og þeir væru óviðkomandi
menn, en hún hneigði sig vand-
lega og signandi fyrir Maríu mey.
Matarilmur berst út um dyr, lykt
af fiski, súr lykt, sæt lykt. Kaup-
mennirnir hafa opið; pasta og
spaghetti í haugum, ávextir með
litskrúði regnbogans, vínber í
háum haugum og þetta líka dýr-
indis vín þeirra: Chianti, Orvieto,
Valpolicella og Lacrima Christi.
Allt saman ódýrara en vatn og
mun heilsusamlegra á þessum
breiddargráðum. Ruslið af göt-
unni þvælist stað úr stað og sum-
staðar eru matvæli geymd í þess-
ari dáindis hollustu; Nýskotnir
hérar, blóðugir, hanga utan á
húsi, sömuleiðis vambir og svína-
fætur. Þvílíkt gósenland fyrir
flugnagerið. En alþýðufólki í
Napoli er sama um flugur. Þetta
er óbrotið fólk, sem sefur vel
fyrir áhyggjunum af afdrifum
ræðapláss með malaríufenjum og
voru nærliggjandi héruð sífellt
undirlögð af þeim hvimleiða
sjúkdómi. Helzta fangaráðið var
að byggja þorp og bæi á hæstu
hæðum og sér þess stað enn þann
dag í dag. Þegar Tómas Sæ-
mundsson átti þarna leið um, þá
fór mikið orð af þeirri ógn sem
landsmönnum og ferðafólki staf-
aði af mýrum þessum. Segir
Tómas: „svo óhollt á vegi þess-
um, að óvönum manni er ef til
vill dauði búinn, ef honum verð-
ur á að sofna í vagninum eður á
leiðinni."
Mússólini var á sama máli og
Tómas og sá að fasistar gátu ekki
við svo búið látið standa. Hann
hófst handa um að útrýma mal-
aríunni og er það eitt af því fáa,
sem hann gerði þjóðinni til gagns.
Það voru fluttir inn sérstakir
smáfiskar frá Mexíkó, sem éta
lirfur malaríuflugunnar og út-
A HVERRIKONNU.
ið þar fyrir ofan, — eða hvernig
ætti fólkið annars að geta fylgzt
með því, sem fram fer undir
þvottasnúrunum.
Ég gekk um þessar stórmerku
götur eitt kvöld síðla; þessar göt-
úr, sem tæplega geta kallazt fá-
tækrahverfi. Þær eru miklu frem-
ur sú Napoli, sem alltaf hefur
verið umhverfi þess lífs, sem
hinir innfæddu Napolibúar kunna
bezt við. Fólkið var sumstaðar
að borða kvöldskattinn og því
var alveg sama þótt ég staldraði
við utan við dyrnar og horfði inn.
Þar sá maður alla íbúðina: Hjóna-
rúmið í einu horninu, Jesús og
Maríu uppi á vegg og svo sjón-
varpið. Þessi atriði voru hið eina
sjálfsagða innbú. Þar fyrir utan
var eitthvað sem kalla mætti
borð, koppar og kyrnur á gólfinu
og hangandi uppi um veggi og
einhverskonar eldavél.
Nú kom einn á vespu niður
götuna svo þvotturinn blakti og
hænsin, sem höfðu hætt sér út
úr dyrunum á einni íbúðinni,
flýðu með ólátum inn aftur. Ekill
á asnakerru varð að flýta sér til
hliðar í ofboði og formælti þess-
um vespuglanna, en svo var hann
búinn að taka gleði sína sam-
stundis aftur og raulaði eitthvert
með öllu, þá sögðu þeir bara
sigarett, sigarett, því það var
mergurinn málsins og það sem
þeir voru að leita að. Þeir sett-
ust í þrepin efst í götunni ásamt
öðru fólki, sem beið eftir að eitt-
hvað gerðist, en það gerðist ekki
neitt annað en það að þvottur-
inn á þúsund snúrum í götunni
hélt áfram að þorna í kvöldhit-
anum. Þegar ég nokkru síðar
rölti niður eftir brekkunni aftur,
þá var á sumum bæjum kominn
háttatími; karlarnir voru að tína
af sér spjarir og stóðu frammi
við hlerann til þess að missa ekki
af neinu, en einn sat í nærklæð-
um einum saman í dyrunum og
lét fæturna skaga út á gangstétt-
ina.
Gatnamót; það sér í ýmsar átt-
ir undir þvottinn og kerling á
svölum uppi í kvöldheiðríkjunni
fyrir ofan þvottinn er að skamma
telpukorn niðri á götunni. Þarna
var þessi forláta glerkassi utan á
húsi og í honum mynd af heilagri
guðsmóður, en fyrir neðan
flannastór skilti límd á vegginn,
máð og rifin: Louis Armstrong
bullsveittur að blása í trompet,
en Beethoven við hliðina á hon-
um, áhyggjufullur eins og her-
námsandstæðingur á Mokkakaffi.
heimsins, tilfinningafólk, sem lif-
ir eftir forsrkift hjartans frem-
ur en heilans og kann þá list að
gleðjast yfir smáu.
íslenzkir ferðamenn ganga
þarna um óáreittir; það var ekki
nema sjálfsagt að við staðnæmd-
umst til að horfa á fólkið borða
eða hátta sig, það fékk þó alténd
að sjá okkur í staðinn og sætti
sig fullkomlega við þau skipti.
Það er skemmra milli Rómar
og Napoli en Reykjavíkur og
Akureyrar. En landið og þjóðin
tekur ótrúlegum breytingum á
þeirri leið og það er eins og að
koma í aðra veröld, þegar kem-
ur þangað suðureftir. Þar er Suð-
urlandabragurinn ósvikinn, Mið-
jarðarhafsstemning af því tagi,
sem lengi hefur lifað og við-
gengizt í borgum eins og Mikla-
garði, Beirút, Alexandríu og
Palermó.
Þjóðvegurinn frá Róm liggur
suður um frjósamar sveitir með
olívutrjám og vínviði. Á þessu
svæði áttu auðugir Rómverjar bú
og gnótt þræla og gortuðu af því
í veizlum, að þeir vissu ekki einu
sinni, hvar þessi bú þeirra væru.
Þá voru hinar svonefndu Pont-
ísku forir víðáttumikið vand-
rýma henni. Síðan voru forirn-
ar ræstar fram og nú sér þeirra
engan stað; aðeins er þar sam-
felldur aldingarður. Þarna fengu
smábændur landskika, en eins og
víðast annarsstaðar í ítölskum
sveitum, þá er landið svo lítið,
að búskapurinn ber ekki stórvirk
tæki..
Það er erfitt að ímynda sér,
að þarna hafi einungis verið fúlir
foraðspyttir. í stríðsbyrjun var
búið að koma á fót þrjú þúsund
stórbýlum í forunum, hvert býli
átti 18 hektara. Það þætti að vísu
vita landlaus jörð á íslenzkan
mælikvarða, en þess ber að gæta,
að hver þumlungur lands gefur
margfalda uppskeru.
Eftir að komið er framhjá þeim
unaðsfagra stað Terracina úti við
Miðjarðarhafið, liggur vegurinn
meðfram ströndinni suðurúr. Þar
standa leifar af sumarhöllum
auðugra Rómverja, sem þótti
notalegra að láta sjávargoluna
leika um spikið á sér en bakast
í sumarhitanum norður í Róm.
Mælskusnillingurinn Cicero átti
allmilda höll þarna, sem enn
stendur að talsverðu leyti. Hann
var fæddur á þessum slóðum, en
gifti sig til fjár, „hellti" sér í
pólitík og varð nafntogaðasti
vikan i. m. 33