Vikan - 21.01.1965, Blaðsíða 11

eftir fárra daga hjónaband. Eftir það kast-
aði hún sér út í starfið og vann af eldlegum
áhuga og guðhræðslu við hjálparstarf safn-
aðanna, til að gleyma sínum eigin sorgum.
Þótt presturinn væri yfirmaður hennar átti
hún mjög auðvelt með að trúa honum fyrir
öllum sínum áhyggjum, og hann var ákaf-
lega skilningsgóður, hann hafði sjálfur átt
svo margar erfiðar stundir og gat svo vel
skilið mannlegar raunir.
Systir Hildegard hugsaði um morgunverð-
inn fyrir séra Jósep, hún bjó til miðdagsmat-
inn, var bílstjóri, einkaritari og hjálpaði
honum við öll hans fjölþættu og erfiðu störf.
Tilfinningar séra Jóseps fóru að verða
mannlegar, en ekki eins prestslegar. Hann
hafði miltinn áhuga á systur Hildegard, og
áður en þessar tvær frómu sálir vissu af
var trúnaðartraustið á milli þeirra orðið að
ást.
Séra Jósep söng og var hamingjusamur,
enginn hafði áður séð hann svona glaðan.
Og systir Hildegard stjanaði við hann af ást
og umhyggju.
Þá var það dag nokkurn að hann tók
hana í faðm sér og kyssti hana af ástríðu-
ofsa. —• Þá hefði ég átt að hörfa undan, sagði
hún sjálf, — en ég var svo hamingjusöm.
Hún hugsaði ekki út í það þá, að hún var
að fremja gróflegt lagabrot, frá kirkjunnar
sjónarmiði. Því að þótt Jósep væri aðallega
í þjónustu miðstjórnarinnar, var hann þar
líka sem prestur, því máttu þau ekki gleyma,
— en það gerðu þau.
Séra Jósep fannst hann vera þvingaður
þarna á vinnustaðnum, svo að hann bauð
systur Hildegard með sér í frí, til klausturs
sem hann var kunnugur í. í Jesú-Hjarta
klaustrinu bjuggu þau saman í hreinlífi og
stöðugu bænahaldi.
Þegar þau komu heim eftir fríið, var bæði
auðheyrt og séð, að þessi vinátta þeirra
hafði ekki farið framhjá nágrönnunum. Það
var hvískrað og skrafað. Stutt hjónaband
systur Hildegard var dregið fram í dags-
ljósið, og fólk sem öfundaði séra Jósep af
stöðu hans, fékk nú heldur betur vatn á
myllu sína. Slúðursögurnar bárust út um allt.
Báðum leið þeim illa vegna þessa orðróms,
þótt þau vissu sjálf að þau væru saklaus af
þeim ásökunum, sem á þau voru bornar.
Þau fundu allra augu hvíla á sér og þetta
ástand varð þeim óbærilegt, og það kom
að því að þau flýðu yfir helgi til smábæj-
ar í grendinni og bjuggu þar á sama hóteli.
Systir Hildegard segir sjálf, að þar hafi ekk-
ert skeð, sem allir máttu ekki vita, þau
reyndu bara að hughreysta hvort annað,
eftir beztu getu.
En — þau flýðu aftur, til annars bæjar
yfir helgi. Þá voru þau eitthvað innilegri
hvort við annað, þótt þau leyfðu sér ekki
að fara yfir strikið. Það var eins og ein-
hver verndarengill væri þeim til hjálpar, til
að hafa taumhald á ástríðuofsanum, sem
sérstaklega ásótti Jósep. Meinlætalifnaður-
inn hafði eltki megnað að bæla niður þá
kynlífshvöt, sem hann hafði barizt á móti,
síðan hann var unglingur í klausturskólan-
um. — Eða hafi það ekki verið verndar-
engill, sem aftraði þeim frá því að teyga
síðasta dropann, þá hefir það ef til vill ver-
ið gagnkvæm virðing, — eða ást, hvorugt
krafðist neins af hinu. Systir Hildegard hafði
líka lofað hreinlífi, þegar hún tók að sér
safnaðarstarfið. En ástin jókst stöðugt á
milli þeirra.
Svo kom að því, að þau gátu ekki lengur
dulið ást sína. Allir, sem unnu með þeim
sáu hvert þetta stefndi og fólk ímyndaði
sér samband þeirra nánara en ástæða var
til. Eftir tvö ár yfirgáfu þau hjálparstöðina,
fóru sitt í hvora áttina og voru aðskilin í
hálft ár.
í bréfi segir systir Hildegard: — Fólk
sagði, að ég lifði í syndsamlegri sambúð við
séra Engel, en það var ekki satt, — ekki
þá . . . Við skildum og lifðum aðeins saman
í bæn.
Aðskilnaðurinn hjálpaði þeim ekkert. Af
kirkjunnar hálfu voru þau ásökuð um synd-
samlegt líferni, þó ekki opinberlega. Þar sem
ekkert hafði skeð þeirra á milli, sem rétt-
lætt gat þessa ásökun, hefðu þau átt að
þegja og láta málið gleymast. En séra Jósep
vildi hreinsa bæði sig og systur Hildegard,
og þá ást sem þeim var svo heilög. Hann
sagði þess vegna sannleikann, að þau væru
ástfangin hvort af örðu, en hefðu ekkert
aðhafzt, sem gæti kallazt „syndsamleg sam-
búð“.
Jósep var refsað af munkareglu sinni, og
varð að setjast að í klaustri í Diisseldorf,
þar sem hann varð að þola háðsglósur sam-
presta sinna. Þá kom að því, að hann þoldi
ekki aðskilnaðinn frá systur Hildegard leng-
ur. Hann tók á leigu íbúð í Dusseldorf, og
bað hana um að koma til sín. Þar bjuggu
þau saman í fyrsta skipti sem hjón. Jósep
hengdi hempuna inn í skáp og gekk í ljós-
um fötum. Hann sótti um venjuleg störf,
og þau ákváðu að gifta sig.
í bréfi frá þessum tíma segir systir Hilde-
gard: •— Enginn þarfnaðist okkar lengur og
enginn biskup vildi taka Jósep í sátt. Þess
vegna fór sem fór. Við héldum dauðahaldi
hvort í annað, eins og við værum að drukkna.
Sektarvitundina létu þau lönd og leið, og
þrátt fyrir alla drukknunartilfinningar lifðu
þau í vellystingum praktuglega, eftir því
sem haft er eftir systur Hildegard.
Þá skeði nokkuð óvænt, sem truflaði hjú-
skaparáætlun elskendanná. Biskupinn í
Hildesheim bauð séra Engel að koma til sín,
og systir Hildegard var líka tekin í sátt,
sem aðstoðarstúlka prestsins og safnaðar-
systir.
í Salzgitter Bad, þar sem séra Jósep stjórn-
aði safnaðarstarfinu og systir Hildegard að-
stoðaði hann, reyndu þau að taka upp sömu
lifnaðarhætti og í byrjun. En íbúðaraðstæð-
ur voru þröngar og erfiðar, þau urðu að
búa í nánum samvistum og ástandið varð
brátt alveg óþolandi. Og aftur féllu þau
fyrir freistingunni, og enn einu sinni lofuðu
þau bót og betrun. Systir Hildegard skrifar
um þetta leyti: — Við þjáðumst og báð-
um, við vorum hamingjusöm og sorgbitin.
Þetta var erfitt tímabil.
Hún fékk svo ákaft samvizkubit, að hún
varð veik, og þar sem þau höfðu ekki lifað
í nánu samlífi um tíma, bað hún séra Jósep
um að fara í burtu í nokkra daga. Hann
var fjarverandi í tíu daga, en þegar að hann
kom aftur, greip hann hana í faðm sér af
miklum ofsa, og ,,hjónabandslífið“ stóð í
nokkra daga. — Og svo gengu þau aftur í
bindindi.
Að lokum sá systir Eildegard enga aðra
leið út úr ógöngunum en að biðja biskup-
inn urn stærri íbúð. Biskupinn sem fann
það á bréfinu, að þau höfðu fullan hug á
~að lifa eftir reglum kirkjunnar, lét séra
Jósep fá nýjan söfnuð í Springe, þar sem
þau höfðu mikið rýmra húspláss og þurftu
ekki að vera eins mikið saman. Þau sváfu
saman aðeins tvisvar eða þrisvar, og fóru
þá til Hannover til að skrifta og lofa bót.
Og nú tókst þeim að standa við orð sín.
En systir Hildegard átti eftir að sjá, að
þetta var ekki svo einfalt. Séra Jósep varð
stöðugt taugaveiklaðri. Hún tók upp að nýju
dyggðugt líf eftir fremsta megni, fór reglu-
lega í kirkju, gekk til altaris og öðlaðist
nýjan kraft í safnaðarstarfinu.
í síðasta bréfinu til biskupsins í Hildes-
heim skrifar hún: — Þegaf ég af innilegu
þakklæti til yðar háæruverðugheita, sem
hafið hjálpað okkur á svo margvíslegan hátt,
saumaði púða og veggteppi fyrir yður, lagði
ég alla mína sektartilfinningu í hvert ein-
asta spor. Ég var ákveðin í að hætta öllu
syndsamlegu samlífi við séra Engel. Síðan
ég sendi gjafirnar hefi ég staðið við ákvörð-
un mína. Þegar þakkarbréf yðar kom, með
blessun yðar, varð ég svo glöð og nú er
allt miklu auðveldara.
Já, það var auðvelt fyrir systur Hilde-
gard, að vissu leyíi, þeirri hliðinni sem að
guðrækninni sneri, en hin hliðin, sem að
séra Jósep sneri var ekki eins auðveld. Frá
þeim degi sem hún neitaði hohum um blíðu
sína, varð hann erfiður og illur viðureignar.
í staðinn fyrir að reyna að skilja hennar
sjónarmið, hæddist hann að henni, demdi
yfir hana óbótaskömmum og jafnvel sló
hana.
Það var erfitt fyrir systur Hildegard að
vera staðföst, en hún hafði tekið sínar ákvarð-
anir, og við það sat, hún vildi ekki lifa
þessu tvöfalda lífi lengur. Ef hún hefði gert
það á laun sæti hún eflaust ennþá í Springe.
En þá kom hneykslið ... Presturinn rak
hreinlega sína elskuðu systur Hildegard út
á götuna, allslausa, og bæjarbúar hentu gam-
an að öllu saman. Með þrjátíu og þrjá aura
í vasanum stóð hún fyrir utan prestshúsið
og vissi ekkert hvað hún átti að gera.
Skömmina hugsaði hún ekki svo mikið
um, það var annað sem lá henni á hjarta,
og hún fór að finna vin séra Jóseps, prest-
Framhald á bls. 50.
Uf
VIKAN 3. tbl.