Vikan - 21.01.1965, Blaðsíða 12

Smásaga
eftir
RAY RUSSEL
LOFTUR
GUÐMUNDSSON
þýddi
„Og nú tekurðu vel eftir
einu orði, sem ég segi
og leggur þér það á minni.
Það er orðið „Xanadu“ Heyr-
ir þú aðra en mig segja það,
eða þú lest það einhvers stað-
ar, hefur það ekki nein áhrif
áá þig. En þegar þú ert hing-
að komin, og heyrir mig
segja það, fellur þú sam-
stundis í djúpan dásvefn.
Djúpan, djúpan dásvefn, eins
og þú sefur núna. Þegar ég
— og einungis þegar ég —
segi Xanadu ... Etidurtaktu
þessar fyrirskipanir____“
SONNY GRAY brauzt úr viðj-
um svefnsins með korri og
stunum, sem enduðu i lágu
veini um leið og hann glennti
upp augun og greip andann á lofti,
en hann var farinn að venjast því
að heilsa nýjum degi á þennan
snögga og annarlega hátt.
Eins og jafnan hafði martröðin
verið honum leið og löng, en hún
þurrkaðist út úr vitund hans um
leið og hann hrökk upp, og morg-
unbrosið færðist á andlit honum
að vanda.
Það fór ekki mikið fyrir því
brosi, en það fór ekki heldur mik-
ið fyrir andlitinu, snoppulegu og
svipvana og ekki beinlínis aðlað-
andi. Brosið var leyndardómsfullt,
bjó yfir dulinni gleði, bros kattar-
ins, sem hefur hámað í sig margan
mjúkfeitan og bragðljúfan kanarí-
fuglinn.
Hann settist upp við dogg, neri
svefnþrungin augun, leit út um
gluggann. Húsið, þar sem hann
bjó, stóð í kyrrlátu umhverfi við
St. Ivesgötu, rétt ofanvert við
Sólsetursvelli, og hann sá út yfir
mikinn hluta borgarinnar þar fyrir
neðan eins og austurlenzka gólf-
ábreiðu. Og þarna var Hollywood
í næsta nágrenni, iburðarmikil og
óhófskennd; fjær sá til Beverly-
fjalla, línumjúkra og róandi. Þetta
var bjartur morgun, hvergi þoku-
slæðingur; hann gat séð víða vegu.
Það átti við Sonny. Það vakti með
honum sérstaka hamingjukennd.
Hann hafði ekki alltaf verið
hamingjusamur. Þegar hann kom
sér fram úr rekkjunni, tölti niður
stigann og matreiddi handa sér
rífiegan morgunverð, minntist
hann annarra, hamingjusnauðra
daga. Daga, þegar hver stund sem
leið hafði lagzt á hann eins og
farg, sligað hann með ofurþunga
sínum; daga, þegar óyndið og
eymdin höfðu nagað tilfinningar
hans; daga, þegar hver stund, sem
leið knúði hann skrefi nær sjálfs-
morði. Nú tróð hann holdskarpan
skrokkinn út með pönnueggjum,
pylsum, smurðu brauði, ávaxta-
mauki, mjólk og kaffi — kraft-
mikilli fæðu, enda veitti honum
ekki af —- þerraði varirnar með
pentudúknum og stundi af vel-
líðan.
Hann söng undir steypunni
inni í baðherberginu, raulaði á
meðan hann var að raka sig, og
kom þannig af gaulinu úr hálfrnn
fyrsta þætti La Traviata. Hann
skoðaði andlit sitt í speglinum og
hló. „Apasmeftið þitt,“ mælti hann
ástúðlega, „ljóta apasmettið þitt.“