Vikan - 21.01.1965, Blaðsíða 18

ER
„Hún er ekki náttúrulaus. Af hveriu heldurðu
að við höfum þetta eftir henni?"
„Hún er lygin og ómerkileg. Hún hótaði að
Ijúga upp á mig ef ég gerði ekki það sem
hún vildi. Eg trúi öllu á hana."
„Eg trúi öllu á þig," sagði Hoffi.
„Eg hefi engu kjaftað. Það væri verst fyrir
S|álfan mig. Eg . . . ég mundi heldur ekki þora
því. Látið mig vera."
Baddi horfði þegjandi á hann. Jói tók fastar
í hárið á honum. Thran æpti.
„Slepptu honum, Jói. Eg held hann segi
satt. Hann mundi ekki þora að segja neitt.
Veiztu hvað við geruro við þig, ef þú gerir
ekki eins og þér er sagt?"
Thran þagði.
„Við setium þig ofan í fulla lýsistunnu og
sendum þig til Nigeríu."
Thran fussaði. Jói hafði sleppt honum. Hann
var að fá hugrekkið aftur.
„Hann trúir því ekki, Baddi," sagði Hoffi.
„Það er engu líkara," sagði Baddi. „Trúir
þú því ekki, herra lýsiskaupmaður?"
Thran leit fyrirlitlega á hann.
„Opnaðu tunnuna þarna, Jói," sagði Baddi.
„Jói tók stóran hamar og sló botninn niður
með einu höggi, svo lýsið skvettist í aliár
áttir.
„Settu lýsiskaupmanninn ofan í framleiðsl-
una, Jói."
Jói gekk til Thran. Tók um axlir hans og
kippti honum upp. Hann hrópaði upp í ofsa-
hræðslu. Jói setti hann yfir tunnuna, en kom
honum ekki niður í hana. Hann sparkaði löpp-
unum í allar áttir, svo þær komust ekki ofan í
tunnuna. Hann lét hann setjast ofan í hana og
þrýsti honum tvöföldum niður. Thran æpti í sí-
fellu. Hendur og fætur stóðu upp úr. Hann var
eldrauður í framan af áreynslu.
„Þetta er nóg, Jói," sagði Baddi.
Thran komst ekki sjálfur upp úr tunnunni.
Hann var orðinn máttlaus af áreynslu og hræðslu.
Jói tck í hann og kippti honum upp úr. Hann
dátt máftlaus á gólfið.
„Trúir þú nú, herra lýsiskaupmaður?" spurði
Baddi.
Thran kinkaði kolli. Kom ekki upp orði.
„Þú mátt fara, góði," sagði Baddi. „ . . . og
Jói ták lýsiskaupmanninn
cg fér hann sofiast á tunr.una. Þrýsti hon-
urn síocsn tvöföiclum niður.
mundu hvað ég sagði."
Thran staulaðist á fætur með erfiðismunum
og haltraði út.
„Hvað heldur þú, Hoffi," spurði Baddi.
„Hann segir satt, ræfillinn."
„Já, ég held það. En ég hefi ekki trú á
að neitt okkar hinna hafi blaðrað. Eg veit um
mig. Þú ert upphafsmaðurinn að þessu. Keli
stendur fyrir því. Jói gerir aldrei slíkt, enda
hefur hann ekki haft íækifæri. Rúna . . .
„Rúna, hvað . . . ?"
„Eg trúi því ekki á hana. Eini möguleikinn
er, að hún hafi blaðrað óvitandi. Eða að hún
hafi verið óvarkár á einhvern hátt. Hún mundi
ekki gera slíkt viIjandi. Ég veit það."
„Hvað þá?"
„Höldum áfram eins og gert var ráð fyrir.
Förum varlega. Breytum áætlun samkvæmt að-
stæðum. Tilgangslaust að reyna að komast að
þessu svona, enda hefur það enga hernaðar-
lega þýðingu. Komdu."
„Hvert?"
„Við verðum að rannsaka málið betur. Kom-
ast að því, hvernig lögreglan ver safnið og
helzt hve mikið þeir vita. Leggja nýjar áætlanir.
Verðum að standa þar vakt og fylgjast með.
Jói, Keli kemur hingað bráðum með það sem
þig vantar. Segðu honum hvað skeði og að lög-
reglan hafi komizt á snoðir um fyrirætlanina.
Ég hringi til hans á hótelið í kvöld."
Klukkan var tæplega sex, þegar þeir óku
í ieigubíl frarnhjá safninu og sáu hvar ungfrú
Lcth náði í sporvagn á síðustu stundu. En lög-
reglubíllinn var rú hvergi sjáanlegur. Þeir létu
bíiinn fara nokkurn spotta framhjá, fóru úr
honum við lítið veitingahús og gengu aftur
niður á hallartorgið. Baddi sagði Hoffa að bíða
eífir sér þar sem lítið bæri á, því han.n ætti
á hættu að þekkjast, en gekk sjálfur til baka
og inn í garðinn hjá safninu.
Hann þurfti ekki lengi að leita til að sjá
hvar sami lögreglubíllinn stóð á bílastæði, þar
sem vel sást til safndyranna. Það var orðið
skuggsýnt ,og Baddi smeygði sér milli bíla,
þar sem ekki sást til hans. Hann sá von bráð-
ar hvar Stefán Karlsson kom út og gekk aust-
ur á Kristjánsgötu. Og ennþá logaði Ijós f glugg-
um safnsins. Klukkan rúmlega sjö gekk hann
þangað sem Hoffi beið. Þeir gengu yfir
síkisbrúna og inn í lítið veitingahús, sem
þeir sáu nálægt Hólmskirkju og fengu sér að
borða. Síðan fór Hoffi heim til gistihússins.
Þar hringdi hann til Kela og skýrði honum frá
málinu, en Baddi hélt verðinum áfram.
Klukkan tæplega tólf kom annar lögreglu-
bíll akandi og staðnæmdist rétt hjá hinum. [
honum voru tveir lögregluþjónar og óeinkennis-
klæddur maður. Hann gekk inn í safnið og inn-
an skamms kom þaðan út annar maður og sett-
ist inn í bílinn, sem hafði staðið þarna um dag-
inn. Hann ók í burtu, en hinn var kyrr.
Baddi leit á klukkuna. Vaktaskipti klukkan
þrjár mínútur fyrir tólf á miðnætti, hugsaði
hann. En sami vörðurinn alveg frá sex. Lík-
lega sex tíma vaktir allan sólarhringinn. Einn
maður inni í safninu og tveir fyrir utan í bíl
með senditækjum.
Hann gekk hæfilega langan veg, veifaði
leigubíl og fór til Annex gistihússins. Keli var
heima þegar hann hringdi. „Er allt tilbúið hjá
Jóa, Keli?" spurði hann.
„Já. Hann getur gengið frá öllu á tveim
til þrem tímum eftir að hann fær bækurnar.
Hann var búinn að undirbúa allt svo vel
heima. Hann bíður bara þangað til við komum."
Framhald á bls. 34.
VIKAN 3. tbl.