Vikan - 21.01.1965, Blaðsíða 30

henni trú um að nú væri hún að
horfa á óumræðilegan harmleik,
grét hún svo að tárin streymdu
niður vangana. Loks gaf hann
fylginaut hennar, ungum manni,
sem kallaður var Joe, vísbendingu
svo allir máttu sjá; sneri sér síð-
an að henni og sagði henni, að
það væri óþolandi heitt inni; hún
væri alein þar og fötin væru henni
eingöngu til óþæginda — og hún
byrjaði óðara að hneppa frá sér
treyjunni....“
„Nei, þetta er einum um of,
Horne," mælti Joe, fylginauturinn.
Horne gerði sér þá lítið fyrir og
sneri algerlega við blaðinu; sagði
henni, að nú væri farið að lcólna
inni, nístingskuldi.... og óðara
hneppti hún treyjunni að sér aft-
ur. Þá sneri Horne sér að Mavis.
„Skilurðu nú við hvað ég átti,
þegar ég sagði að hægt væri að
fara í kringum siðgæðisvitund-
ina? Þarna hefði hún hiklaust
klætt sig úr hverri spjör, ef ég
hefði ekki komið í veg fyrir það.
Ef ég hefði hins vegar skipað
henni að afklæðast, Þá hefði sið-
gæðisvitund hennar óðara látið
til sin taka....“
Enn sneri Horne sér að Doris.
„Þegar þú vaknar aftur, verður
allt þetta gleymt. Og tannpinan
verður gersamlega horfin. Ein-
hverntíma eftir að þú ert vöknuð,
böður Joe þér sígarettu og um
leið og þú dregur hana úr pakkam
lim, tekurðu til að syngja hend-
ingu úr þjóðsöngnum. Nú tel ég
upp að fimm, og þegar ég segi
„fimm“, opnarðu augun og ert
samstundis glaðvakandi. Einn,
tveir, þrír, fjórir.... fimm....“
Strax og stúlkan var vöknuð,
veitti hún því athygli, að hún fann
ekki hinnstu vitund til tannpínu.
Og þegar hún hafði orð á því, út-
skýrði Horne það nákvæmlega
að hann hefði ekki numið brott
orsökina, heldur eingöngu áhrif-
in og tók það loforð af henni, að
hún færi til tannlæknisins strax
morguninn eftir. Eins og hálftíma
seinna gaf Horne Joe bendingu
um að bjóða henni sígarettu. Um
leið og hún dró sígarettuna úr
pakkanum, tók hún allt í einu að
syngja hendingu úr þjóðsöngnum
— enda þótt hún héldi ekki laginu
og röddin væri ekki þjálfuð til
slíkra hluta.
Sonny varð eftir, þegar allir
inir gestirnir voru farnir. Hann
lét í ljós aðdáun sína á þessum
dularfulla mætti Horne, en Horne
vildi ekki heyra slíkt nefnt. „Ég
var ekki að gera að gamni mínu,
þegar ég kvaðst ekki vera neinn
galdramaður. Það undarlegasta,
eða öllu heldur það voðalegasta
við dáleiðsluna er það hve auð-
veld hún er. Nokkrar setningar,
fast form, sem ekki er minnsti
vandi að tileinka sér, auðsveipni
af hálfu hins aðilans.... og Þú
ert orðinn dávaldur. Það getur
hver sem vill. Þú getur það....
Þú getur þaö. Með þessum orð-
um, hafði Horne gerbreytt bæði
lífsviðhorfi og lífi Sonnys. Óaf-
vitandi auðvitað. Það tók Sonny
ekki nema nokkra daga að til-
einka sér grundvallaratriðin; vann
sinn fyrsta sigur — smásigur að-
eins viku seinna í öðru samkvæmi
heima hjá Horne; þvínæst urðu
honum á nokkur mistök, sem hann
lærði mikið af, meðal annars
hvernig gera ætti gagnaðilan auð-
sveipan sér -— og loks gerðist það
dag nokkurn, að honum gafst
tækifæri til að hagnýta kunnáttu
sína, til þess að íá leyndustu ósk-
ir sínar uppfylltar og hann hafði
óðara gengið á lagið.
Hann drap í sígarettunni, sett-
ist enn nær Söndru á rekkju-
stokknum og sneri sér að henni.
„Hvað þessa menn snertir, Sandra,
— Hver er það af þeim, sem þú
vildir helzt að elskaði þig?“
„Bob,“ svaraði hún eftir andar-
taks umhugsun.
„Og hver er Bob?“
„Bob.... Ritchie...."
„Og hver er Bob Ritchie?"
„Körfuboltagarpur....“
Sonny brosti. Semsagt — ekkert
i hann spunnið. Undarlegt að það
skyldi yfirleitt vera einmitt ná-
ungi, sem ekkert var í spunnið.
Undarlegt hve það var sjaldgæft,
að draumaprinsinn væri úr hópi
þeirra, sem mest var í spunnið.
Semsagt... 1 Bob Ritchie."
„Hvað er langt orðið síðan , þú
sást hann seinast?"
„Nokkur ár.“
Það lifir lengi í gömlum glæð-
um. „Bob hefur verið.... er mjög
glæsilegur og dáður?"
„Þú hefur átt stefnumót við
hann?“
„Nikkrum sinnum...."
„Hefur hann farið undir föt við
Þig?“
„Nei, eiginlega ekki.“
„TL'n þú þráir það?“
„Já.“
„Mjög sterkt?"
„Já...."
„Þú elskar haann þá af öllu
hjarta?"
„Já...."
„Og þú vildir allt fyrir hann gera,
verða við öllum óskum hans, vegna
þess að þú elskar hann og vilt
gleðja hann á allan hátt?“
„Já....“
„Kallaði hann þig einhverju
gælunafni, sem enginn annar not-
aði?“
„Já.... Móu....“
„Vegna þess að þú ert móeygð?"
„Já....“
Sonny varp þungt öndinni og
stóð á fætur. Hann tók af sér bind-
ið og skóna og fór úr jakkanum;
settist að því búnu aftur við hlið
henni og i þetta skiptið lagði hann
arminn um mitti henni.
„Halló, Móa.... Það er ég, Bob
Á eftir lá hann við hlið henni
i myrkrinu og hugsaði sitt.
Hann gerði sér það fyllilega
ljóst, að margir mundu kalla hann
samvizkulausan fant, er hann
ginnti grunlausar stúlkur til sín,
náði valdi yfir þeim með svarta-
galdri, unz þær urðu honum auð-
unnin bráð; náði valdi yfir þeim
til þess eins að geta notið þeirra
á fölskum forsendum og svalað
þannig fýsn sinni.
Væri það fantaskapur að breyta
sjálfum sér, vesælum og minni-
máttarsjúkum einmana, sem aldr-
ei mátti njóta neins I lifinu, í
hamingjusaman mann, sem söng
La Traviata í steypibaðinu á
hverjum morgni og heilsaði hverj-
um nýjum degi með fögnuði....
þá var hann ótíndur fantur, satt
var það.
Hann virti Söndru fyrir sér.
Jafnvel þó að myrkt væri, duld-
ist honum ekki lifsfyllingin og
fullnægingin í svip hennar. Væri
það fantaskapur, að láta heitustu
þrá ungrar stúlku verða að veru-
leika, og dýrasta draum hennar
rætast.... þá var hann fantur.
Árum saman hafði Sandra borið
einlæga ást í hjarta til Bobs, ár-
um saman hafði hún þráð hann
svo heitt, að hún var sjálfri sér
ónóg, eirðarlaus og þjáð, vegna
þess að hún fékk þessari þrá sinni
ekki fullnægt. Og nú, fyrir stund-
arkorni síðan, hafði hún loks feng-
ið ást sina endurgoldna í vissum
skilningi.
Ekkert ósæmilegt hafði átt sér
stað. Engum dýrslegum hvötum
verið sleppt lausum. Ekkert saur-
ugt atferli, enginn ranghverfu-
losti. Hverjum hafði verið unnið
tjón eða mein? Söndru? Sonny?
Bob Richtie? Engu þeirra hafði
verið unnið minnsta mein. Aftur
á móti hafði tveim þeirra verið
gerður ómetanlegur greiði.
Kannski, hugsaði Sonny, kann-
ski hefði hann blygðazt sín og
fundizt stolti sínu misboðið, er
hann laut svo lágt að stela ástum
út á annars gervi ef hann hefði
ekki áður verið búinn að þjást
af ástleysi og einmanaleika öll
þessi mörgu og löngu ár. Auk þess
var hann alltof ánægður með á-
rangurinn til þess að hann gæti
blygðazt sín fyrir aðferðina — og
hvar er betlarans stolt? Og loks
spurði hann sjálfan sig, fyrir hvað
er manninum sjálfum unnað?
Kemur þar ekki margt til greina;
glæsilegt útlit, aðlaðandi fram-
koma, göfgi, auður eða vald?
Höfðu ekki örlögin niðzt á hon-
um, þegar þau bjuggu svo um
hnútana, að hann hafði ekki til
að bera neinn af þessum verðleik-
um? Hann sætti sig Því við að
honum væri unnað fyrir að vera
Bob Ritchie, og hann gat ekki
séð neitt ljótt við það.
Hann teygði út höndina og
kveikti á borðlampanum, sem
varpaði lágum mildum bjarma á
rekkjuna. Hægt og varlega dró
hann rekkjuklæðin ofan af alls
nöktum líkama ungu stúlkunnar,
alla leið ofan af gljálökkuðum
lánöglunum. Góða stund teygaði
hann að sér fegurð hennar, starði
frá sér numinn á það landslag,
sem auga mannsins getur unaðs-
legast litið, með mjúkhvelfdum
hæðardrögum, skuggsælum dölum
og freistandi lautum. Hann hlust-
aði á blæþýðan, reglulegan andar-
drátt hennar; snart gómum silki-
mjúkt, mjallhvítt, ylvarmt hör-
undið, gripinn óumræðilegri hrifn-
ingu og lotningu gagnvart þessu
dýrlega meistaraverki. Hugur hans
var þrunginn djúplægu þakklæti
og heitri ástúð, eins og alltaf, þegar
hann átti slíka stund.
Loks fór hann framúr og klædd-
ist. Hann var enn í hlutverki Bobs,
Þegar hann bað hana vingjarnlega
um að fara í fötin; horfði á hana
aðdáunaraugum meðan á því stóð
og mælti síðan: „Við sjáumst aft-
ur innan skamms, Móa mín, en
nú verð ég að fara og láta þig eft-
ir í umsjá Grays." Svo tók hann
í hönd henni og leiddi hana niður
stigann.
Skórnir hennar stóðu enn fyrir
framan hægindastólinn, handtask-
an hennar lá enn á borðinu. „Taktu
greiðuna upp úr töskunni þinni
og lagfærðu hárið,“ sagði hann,
hvað hún gerði. Hann lét hana
taka sér sæti og settist sjálfur.
„Manstu fyrirskipanir mínar, varð-
andi heimilisfang mitt og síma-
númer? Endurtaktu þær,“ sagði
hann.
„Þegar ég fer héðan.... ek ég
beinustu leið heim til min.... Við
fyrsta græna umferðarljósið, sem
ég sé, gleymi ég símanúmerinu
þinu.... Við það næsta gleymi
ég heimilisfanginu þínu....“
„Ágætt. Taktu nú vel eftir. Þrátt
fyrir það, manstu símanúmerið
mitt við vissar aðstæður.... CR-
23-041. Endurtaktu þetta."
„C.... R.... Tveir, þrír....
núll, fjórir, einn....“
„Þetta símanúmer manstu því
aðeins, að einhver af vinstúlkum
þínum þarfnist aðstoðar minnar.
Þær þjást kannski af höfuðverk,
svefnleysi eða einhverjum dapur-
leika, kvíða.... eða kannski þær
vilji einungis venja sig af að
reykja. Þegar þannig stendur á,
segir þú þessum vinstúlkum þin-
um, að þú þekkir undursamlegan
mann. Þú segir þeim ekki hvað
ég heiti — einfaldlega vegna þess,
að þú manst það ekki •— og af
sömu ástæðum segir þú þeim
hvorki símanúmer mitt né heim-
Safír slípað
— vatnsþétt
— höggvarin
— Óbrjótanleg
gangf jöður.
Sendum í
póstkröfu.
gler
SIGURÐUR
JÓNASSON
úrsmiður
Laugavegi 10.
Sími 10897.
— ! ------ -
1 s /yr— - — — ■ ■'
1 PIERPOm m swiss
gQ VIKAN 3. tbl.