Vikan - 28.01.1965, Blaðsíða 36

ENGAR
ÞAÐ GAT EKKI VERIÐ,
GABBA UNGA STÚLKU
SPURNINGAR T
Jæja, þá tjöldum við því sem til er,
einu sinni enn stundi Karen, og
horfði í spegilinn í síðasta sinn áður
en hún legði af stað á ballið. Kvöld-
var framundan, enginn vissi hvaða
tækifæri það hafði upp á að bjóða,
og samt hafði hún ekki minnstu löngun
til að fara.
Þetta undarlega óyndi var ekki því að
kenna að hún væri hrædd um að verma
bekkina, það var sannarlega ekkert at-
hugavert við útlit hennar. Hún klæddist
mjög smekklega, eftir því sem naum skrif-
stofulaun hennar leyfðu. Og til þess að
viðhalda línunum og lipurðinni fór hún í
dansskóla tvisvar í viku. Á skemmtun-
um í klúbbnum eins og í kvöld, eða á
helgarferðum með kunningjum sínum,
ýmist út á baðströndina eða á fjallahótel-
um, vantaði hana aldrei herra. Þetta voru
vel stæðir ungir menn, sem alltaf mundu
eftir nafninu hennar og símanúmeri, og
gleymdu aldrei að hringja.
— Það eru þessar byrjunar tilfæringar,
sem fara svo ofboðslega í taugarnar á
mér, sagði hún við Marge, herbergisfélaga
sinn þegar þær sátu í bílnum á leiðinni
í klúbbinn. — Mér er alveg sama þótt
ég hafi ekki hitt þann eina rétta ennþá.
Það sem gerir mig svona smáskrítna eru
þessar eilífu spurningar, alltaf þær sömu,
í hvert sinn sem ég hitti einhvem ókunnug-
an mann: „Hvað heitið þér?“ „Hvað ger-
ið þér?“ „I hvaða skóla voruð þér?“ —
Það er sama romsan, hvert einasta sinn.
— Nú, maður verður þó að kynnast,
finnst þér það ekki? Við erum of gaml-
ar til að leika skollaleik í myrkri, eins
og við gerðum þegar við vorum í skóla.
Við skulum bara horfast í augu við það,
að nú er það alvara. Þessi gatslitna plata
er ill nauðsyn. Upplýsingamar gefa meira
öryggi, brjóta ísinn og opna nýjar leðiir,
og ef þær eru fullnægjandi, er um að
gera að halda sér við efnið.
Jú, Karen varð að viðurkenna, að þetta
skapaði öryggi, og svo var þetta líka leið-
inda venja, sem ætlazt var til að allir
færu eftir. En hún hafði andstyggð á þess-
um spurningaleik við ókunnuga menn.
Stöðug leit eftir sameiginlegum áhuga-
málum, kannske áttu þau sömu kunningja,
eða höfðu búið í sama hverfi. Svo voru
það bíómyndimar, þær voru sígilt um-
ræðuefni, allt var þetta gert til þess að
finna hvort þau væru svo mikið á sömu
bylgjulengd, að möguleikar væru til frek-
ari kynna.
Dyravörðurinn í klúbbnum leit varla
á félagsskírteini þeirra, hann bara brosti,
eins og þær væru þarna fastagestir. — Nú
jæja, hugsaði Karen, hér tínist ég í fjöld-
anum eins og venjulega. Hún heyrði sjálfa
sig romsa þessum venjulegu byrjunar-
setningum, með þögnum á réttum stöð-
um, þar sem menn áttu að hlæja, alveg
eins og í skopleik. — Hvað ég heiti?
Karen Hunter, rósin frá steineyðimörk-
inni Manhattan. — Ja, — maður getur
sagt að ég sé „trúnaðarvinurinn Eva“ í
snyrtivörubransanum. Örvæntingarfullar
smámeyjar skrifa og senda mér neglurn-
ar, já, það er alveg satt, fingurneglurnar.
Þær skrifa mér átakanleg bréf um flosn-
aðar neglur og brotnar. Stundum fæ ég
það sem ennþá verra er, hárflyksur, græn-
ar og lillabláar, sem ekki hafa þolað
shampóið okkar. Mitt hlutverk er að róa
þær og hughreysta með bréfi nr. 370 og
stórum kassa a!f óikeypis sýnishomum.
Hversu oft skyldi hún vera búin að romsa
þessu upp úr sér, einstaka sinnum með
smábreytingum.
Þegar hún og Marge loksins komust út
úr snyrtiklefanum, hafði hún það á til-
finningunni, að þetta kvöld yrði nákvæm-
lega eins og öll önnur. Áður en varði
var Marge, sem var há og grönn, með
eldrautt hár, komin af stað út á dansgólf-
ið með ungum manni, sem brosti ósköp
þreytulega. Karen ruddi sér braut milli
borðanna sem stóðu í þéttum röðum með-
fram dansgólfinu, og horfði á hitt fólkið.
Andartak hætti hún að hlusta á hljóm-
sveitina og fór að hugsa um að þetta væri
jafn vonlaust og öll önnur skipti, og þegar
hún heyrði sagt fyrir aftan sig: — Hvaðan
komið þér? hreytti hún út úr sér: Frá
tunglinu, og hljóp svo út á svalirnar.
Þegar hann elti hana og króaði hana
af í einu horninu, átján hæðum fyrir
ofan Manhattan, átti hún von á því að
nú kæmi þessa sígilda setning: — Hvað
gerið þér? en í þess stað bað hann hana
um að lána sér spegil.
Hún þoldi ekki teprulega karlmenn og
leitaði í huga sínum eftir nógu háðslegu
svari, meðan hún tók spegilinn upp úr
tösku sinni. En hann kinkaði bara kolli
og fór að spegla ljósgeisla frá húsi ofar
í götunni. Það virtist sem hann væri að
senda merki til baka. Þegar hann hafði
gert þetta dálitla stund leit hann á klukk-
una og horfði svo rannsakandi á himin-
inn hinum megin við East River. Hún fór
að efast um að þetta væri sami maður-
inn sem hún sá inni í salnum.
— Hvað eruð þér að gera, eruð þér
njósnari? spurði hún.
— Engar spumingar, takk, svaraði hann
ákveðinn. —- Viljið þér koma með mér?
Ég þarf á hjálp að halda.
— Ég er nú ekki vön... Allt í einu
mundi hún eftir því hvað hún var vön
að gera á slíkum kvöldum, og þótt hún
vissi, að það væri brjálæði, sagði hún:
— Allt í lagi, ef þér í raun og veru
þarfnizt mín.
Spurningunni um það hvort hann þyrfti
á henni að halda eða ekki, var ósvarað,
en hann ætlaðist greinilega til að hún
SMÁSAGA EFTIR MIC
elti hann yfir dansgólfið, og það gerði
hún, alla leið út í anddyrið. Þar var hann
og dansaði ósköp klaufalegan steppdans,
meðan hann beið eftir lyftunni. Hún klapp-
aði háðsleg á svip.
— Þér eruð engill, sagði hann, hneigði
sig djúpt og kastaði ímynduðum hatti og
staf til hliðar.
— Þér eruð ekki leikari, er það? spurði
hún og var komin á fremsta hlunn með
að fara inn í klúbbinn aftur.
— Nei, guði sé lof! En látið mig nú
um þetta.
—- Þetta hvað? Hún ætlaði að spyrja,
en þá stanzaði lyftan á neðstu hæð. Hann
dró hana út um dyrnar, ýtti henni upp í
strætisvagn og hvíslaði dularfullum rómi:
— Þetta er bezt svona.
— Það eru örugglega ekki ýkjur, sem
sagt er um ungu mennina í New York,
hugsaði hún, og það eina rétta væri að
stökkva út við næstu stöð, og ganga heim.
En þá sagði hann: — Ég reikna með að
þér heitið einhverju dularfullu nafni, vir
því að þér komið þarna ofan að.
— Stendur heima, sagði hún, — en hér
kalla ég mig bara Karen Hunter, til að
forðast óþarfa spurningar.
— Ég skil, hann kinkaði kolli eins og
honum væri það ljóst, að það hlyti að
vera erfitt að vera stúlka frá tunglinu.
— Hlustið þér nú á. Það sem ég ætla
að segja yður núna er ákaflega mikilvægt.
Ég fer úr vagninum á næstu stöð, en þér
haldið áfram að þarnæstu, þar stökkvið
þér úr og gangið til baka. Ég kem labb-
andi á móti yður, niðursokkinn í mínar
eigin hugsanir, — svona, og hann opnaði
munninn og horfði bjálfalega út í loftið.
Um leið og þér komið í kallfæri segið
þér, en passið bara að tala ekki of hátt:
— Nei, er þetta ekki Herb Chase! Hvenær
komstu til borgarinnar? -— Þetta er í raun
og veru mitt rétta nafn, en mamma kall-
aði mig alltaf Herbert, og það var ein
ástæðan fyrir því að ég yfirgaf Queens-
héraðið.
Áður en hún gat komið upp orði spratt
hann á fætur og hvarf út um vagndym-
ar, og hvíslaði um leið: — Ég treysti
yður. Hún leit í kringum sig og sá full-
an bíl af fólki, sem horfði brosandi og
forvitnilega á hana og hún dró andann
léttar þegar hún gat skotizt út á næstu
stöð.
Hann er njósnari, hugsaði hún, eða einn
af þessum sjónvarpsmönnum, eða þá hjálp-
arkokkur hjá Alfreð Hitchcock. Hún leit
í kringum sig til að vita hvort hún kæmi
hvergi auga á grunsamlega bíla eða sjón-
varpsvélar.
Þá sá hún hann koma á móti sér með
þennan bjánalega svip á andlitinu. — Nei,
er þetta ekki Herb Chase! Hvenær komst
þú ...?
gg VIKAN 4. tbl.