Vikan - 04.02.1965, Blaðsíða 6

KRISTINN GUÐNASON H.F.
KLAPPARSTÍG 25-27 - SÍMAR: 12314 & 21965.
HER EÐA ÞEGNSKYLDUVINNA.
Ég þakka fyrir allt gott í Vik-
unni og bið að heilsa Lofti Guð-
mundssyni með sérstöku þakk-
læti fyrir greinina um herdeild-
ina „Paa Wespanoö“. Stundum
fáið þið góðar ídeur á Vikunni,
en nú er röðin komin að mér.
Því ekki að endurlífga herdeild
Von Kohls, ekki bara í Vest-
mannaeyujm, heldur um allt
land og skylda unga menn til
þess að gegna herþjónustu um
einhvern tíma, t.d. sex mánuði.
Þar ætti að hafa fullkominn her-
aga og ég spái því, að þetta
mundi smám saman hafa áhrif á
móralinn, sem er nú ekki alltof
góður eins og allir vita. Hvað
segið þið um þetta?
Kær kveðja,
Árni Guðmundsson.
-------Hugmyndin er nú ef til
viil ekki eins frumleg og þú held-
ur, Árni. Það hefur margoft ver-
ið gert að umtalsefni, að íslend-
ingar færu á mis við ákveðin upp-
eldisleg atriði vegna þess að hér
er ekki herþjónusta. Líklega
verður seint horfið til þess að
koma upp íslenzkum her, en ýms-
ir gegnir menn hafa bent á, að
nokkurra mánaða þegnskyldu-
vinna á sjó eða landi mundi gera
sama gagn og herþjónusta, ef þar
væri beitt ströngum aga. Það er
eins og þú segir, að það veitir
ekki af því að aga mannskapinn
til og hressa upp á móralinn.
VINDUR, HA?
Góði Póstur!
Ég er eins og fleiri í vanda stadd-
ur, og eins og fleiri leita ég til
þín. Ég hef verið nokkuð lengi
með stúlku, sem út af fyrir sig
er ekki tiltökumál með ungan
mann, en það er bezt að játa
það, að ég held að ég sé orðinn
ástfanginn af henni. En um dag-
inn kom svolítið babb í bátinn.
Það var þegar ég fékk fyrst að
vera hjá henni heila nótt. Hún
er falleg og fíngerð og blátt
áfram elskuleg í alla staði, þegar
hún lá þarna í bláa, hálfgagn-
sæja náttkjólnum sínum, hugsaði
ég, að hér væri ég að eilífu
bundinn. En þá allt í einu rís
hún upp á olnbogann og hleypir
lofti upp í gegnum hálsinn með
þó nokkrum hávaða. Það hefði
svo sem verið fyrir sig, hefði hún
ekki skömmu síðar látið það fara
hina leiðina og tekið fyrir nefið
á eftir.
Kæri Póstur, hvað á ég að
gera? Hætta við stúlkuna eða
láta þetta sem vind um eyru
þjóta?
Með fyrirfram þökk fyrir svar-
ið. Rugreb.
— — — Var þetta ekki bara
vindur, ha?
KELI TEKUR TIL SINNA RÁÐA.
Háttvirta Vika!
Ég verð að játa, að ég hef
lúmskt gaman af þessu skáld-
verki ykkar með handritin og
sérstaklega finnst mér að ykkur
hafi tekizt sæmilega að búa til
trúverðugar persónur fyrir grín-
ið. Alveg sérstaklega er kaup-
maður rammíslenzkur bísnismað-
ur: Leigubílstjóri, sem fer að
selja nylonsokka og smygl og nær
svo í saumavélaumboð frá Japan.
Og þegar hann er orðinn ríkur,
þá vill hann vera merkilegur
maður líka. Það er einmitt merg-
urinn málsins, að auðævi duga
engum til lengdar. Þá kemur
hégómagrindin til skjalanna og
hvíslar því að auðkífingnum, að
peningar út af fyrir sig séu harla
ómerkilegir. Nóg um það.
Með ástarkveðju frá
Neskaupstað, — R.P.
Góða Vika!
Sjáið þið ekki sjálfir, herrar
mínir, hverskonar endemis sam-
setningur þessi rán-historía ykk-
ar. Ef þið eruð svo blindir, þá
vil ég hér með benda ykkur á
það. Auk þess kemur þetta á
mjög óheppilegum tíma og
kynni að gefa Dönum þá hug-
mynd, að endurheimt handrit-
anna sé bara próforma grínmál,
sem haft sé í flymtingum ...
Kj. Ó. Kr.
Kæri Póstur!
Ég er að vísu ekki búinn að
sjá þessa sögu af handritaráninu
til enda, en ég hef haft gaman
af henni það sem komið er. En
vegna þess að ég tel mig hafa
ótvíræða leynilögregluhæfileika,
þá datt mér í hug, að hr. Thran
Karasen væri mjög veikur hlekk-
ur í sögunni. Hann er neyddur
til hlutdeildar með því að hann
hafi einhvemtíma haft eitthvað
óhreint í pokahorninu hér heima,
sem honum er illa við að verði
kjaftað frá. Thran Karasen hlýt-
ur að skilja, að það eru samt
0 VIKAN 5. tbl.