Vikan - 04.02.1965, Blaðsíða 20

FRAM HALDSSAGAN
...ogertalinnnf
— Og hringurinn? sagði Julie.
— Eitthvað sérstakt hlýtur að
hafa gerzt. Og ég skal sætta mig
við það, hvað sem það er. En
þú verður að segja mér, hvað
það er.
— Það er ekkert að segja,
Julie. Hættu að hrella sjálfa þig.
— En það er mjög líklegt, að
hann myndi einmitt gera það á
þennan hátt, ef hann lifði. Vegna
þess, að raunverulega er hann
liðhlaupi úr flughernum. Hann
myndi neyðast til að fara var-
lega. Er það ekki rétt?
Frú Thorpe þagði.
— í gær tók ég eftir nokkr-
um vasaklútum í búð við hlið-
ina á svifbrautinni, sagði Julie.
— Blómamynztrið var nákvæm-
lega eins og á vasaklútunum, sem
þú keyptir. Og ég hef hvergi
annars staðar séð það.
— Ég sá nákvæmlega sams-
konar vasaklúta á Lord and
Taylor, hvæsti frú Thorpe. —
Það er ekkert samband þar á
milli. Það væri hlægilegt. Þögn-
in lá eins og stór steinn á milli
þeirra. — Mér þykir það leitt,
vina mín. Ég bið þig að fyrir-
gefa, hélt hún áfram eftir nokkra
stund. — En ég vil ekki tala um
það framar. Ég er orðin gömul.
Ég er veik. Hjarta mitt er brost-
ið.
- Var það einhver, sem bann-
aði þér að tala um það við mig?
Frú Thorpe teýgði úr hökunni
og einblíndi upp á hæsta tind-
inn.
- Þú ættir að vera farin að
vita það, Julie, að á allri minni
ævi hefur enginn sagt mér fyrir
verkum.
Hún slappaði skyndilega af og
sagði vingjarnlega: — Eyðilegðu
nú ekki alla þessa ferð fyrir mér,
Julie. Og vertu ekki að pína
sjálfa þig, elsku, góða vina mín.
Ó! Hún brosti feiginsamlega og
horfði upp að frönsku gluggun-
um. — Þarna er Ursula! Komdu
og vertu með okkur, Ursula. Get-
um við ekki farið og fengið okk-
ur límonaði saman?
. Við hádegisverðarborðið fengu
þær félagsskap allra þriggja
barónessanna. Frú Thorpe át af
mikilli lyst og á eftir sagðist hún
ætla að leggja sig aðeins. Julie
gekk aftur út á sólbjarta gang-
stígana. Við og við tyllti hún
sér á bekkinn og horfði á þá fáu,
sem framhjá fóru. Sólglitrandi
Alpenstadt horfði á hana með
sinni gulu, gluggaglápandi for-
hlið.
Frú Thorpe lét ekki sjá sig um
kvöldið, en lét skila, að hún ætl-
aði að borða uppi í herberginu
sínu.
Næsti morgunn var grár og
rakur. Á leið til morgunverðar-
borðsins stöðvaði Noessler Julie.
Hann skellti saman hælunum og
rétti henni lítið bréf:
Kæra Julie!
Ég fór til Luzern til að leita
læknis vegna gigtarinnar og
verð í burtu í allan dag. Við
sjáumst um kvöldmatarleytið,
ef þú verður hér ennþá um
það leyti. Verðirðu farin, skil
ég þig vel.
Með beztu kveðju,
C.T.
Það var léttir að uppgötva, að
ekki var alltaf sól í Alpenstadt.
Hún var þakklát fyrir þetta leið-
inlega veður. Hún forðaðist
þarónessurnar, át hádegismat
snemma og ákvað að fara í ær-
. Jega gönguferð.
Hún sveigði inn á götuna, sem
lá framhjá íbúðum starfsfólks-
ins, framhjá þráðbeinum sorp-
tunnuröðum og vatnsdælukerf-
inu og fylgdi síðan gangstígnum
niður í löng og þröng göng. Henni
taldist til, að nú væri hún und-
ir súlnagöngunum, því einhvers
staðar yfir sér heyrði hún brest-
ina í vélum svifbrautarinnar og
hljóðið í merkjaklukkunni. Þeg-
ar hún kom út í dapurlegan, stál-
gráan daginn á ný, sá hún að
súlnagöngin voru að baki. Fyrir
framan hana skiptist gatan. Af-
leggjarinn til vinstri lá áfram
upp á við, út með fjallshlíðinni.
Til hægri lá gata niður í þéttan
barrskóg.
Leiðin upp á við var snyrti-
lega frá gengin, með valtaðri
möl, og hér og þar voru bekkir,
nú auðir og regnglansandi. Hún
settist á einn þeirra, einmana
stúlka í ljósbrúnni regnkápu,
með rósótta slæðu, og horfði út
yfir klettabrúnina. Allir fjalla-
tindar, nema þeir allra næstu,
voru týndir í þokumóðunni.
Á því gat enginn vafi leikið,
að það var verið að fara á bak
við hana. En hver var tilgangur-
inn? Frú Thorpe var léleg leik-
kona. En Julie gat ekki kallað
hana lygara upp í opið geðið á
henni, gat ekki sagt henni, að
hún sæi gegnum leik hennar. Það
gekk næst brjálæði að láta sér
detta í hug, að Russ væri ennþá,
eftir öll þessi ár, á lífi. Þó gat
hann verið það, og minnsti von-
arneisti var nóg. Aðeins eitt var
henni vel ljóst: Að nærvera
hennar var í hæsta máta óvel-
komin. Hún var ekki að ergja sig
á að hugsa um allt það fé, sem
það hafði kostað hana að kom-
ast hingað, og hana langaði ekk-
ert til að leika leynilögreglu-
mann, en hvað gat hún annað
gert? Henni fannst óbærileg sú
tilhugsun, að gefast nú upp, eftir
átta ára sorgarævi. Hún hugsaði:
Hann er (eða var) maðurinn
minn, og ég veit, að einu sinni
elskaði hann mig — mjög heitt.
Og ég veit, að ef hann lifir enn-
þá, myndi ég ennþá elska hann
— hvort sem hann er liðhlaupi
eða kommúnisti, eða hvað sem
hann kann að vera.
Tárin komu fram í augu henn-
ar og blönduðust rigningunni á
kinnunum, og hún gekk óham-
ingjusöm aftur niður eftir göt-
unni. Þegar hún kom að kross-
götunum, gekk hún til vinstri, inn
í skóginn; þéttan, gamlan skóg,
þar sem regnið draup af hverju
barri. Hún greindi varla stíginn,
sem hún fylgdi niður í gjá fulla
af stórum klettum, en svo lá gat-
an upp á við á ný.
AÐGANGUR BANNAÐUR.
DEFENSE D ENTER. VERBOT-
EN.
Fölbleikt skiltið var neglt á tré.
Hún fór einu sinni umhverfis
tréð, en hélt síðan ótrauð áfram.
Greina.r slógust í andlit hennar.
Hér voru engin rjóður og engir
fuglar. Hér var draugalegt,
dimmt og kyrrt. Þegar hún kom
upp á brekkubrúnina, heyrði hún
hvernig vindurinn hvein í hæstu
trjátoppunum. Yfir henni hvolfd-
ist grár, víðáttumikill regnhim-
inn.
Hún kom að höggnum stein-
þrepum, og sá fyrir framan sig
gínandi gljúfur. Þar sem skóg-
urinn endaði, tók við lóðréttur
og uggvænlegur klettaveggur,
beint ofan í ólgandi foss með
klettasvörtu vatni. Yfir djúpt
gljúffið lá hrörleg, veikbyggð
brú. Og hinum megin — forvitni-
legir, eins og teknir úr gömlum
sögum — teygðu mosavaxnir
steinmúrar og gráir turnar sig
upp úr villtum lágróðrinum og
grenitrjánum — rústimar af
gömlum kastala.
Eldingu brá fyrir, og svo kom
þruma. Stór svartþröstur flaug
upp úr rústunum og hnitaði
hringa kringum hörlega brjóst-
vörnina. Og í sama bili skaut
maður upp kollinum hinum meg-
in við þessa leikfangabrú, lítill,
grænklæddur tindáti.
f fjarska, eins og fljúgandi nið-
ur. ú hæðum kastalans, heyrði
hún skæra bamsrödd, og svo
barnshlátur, sem dó út. Svo varð
allt hljótt. Grænklæddi maður-
inn hreyfði sig ekki. Hann var
í einhverskonar skógarvarðar-
arbúningi; hnjásíðum leðurbux-
um og á höfðinu bar hann
Týrólahatt með langri fjöður. f
annarri hendinni var hann með
viðarlurk.
Hægt og gætilega setti hún
annan fótinn upp á brúna, og
fikraði sig af stað. Það brakaði
í plönkunum og brúin riðaðL
20 VIKAN 5. tbl.