Vikan - 04.02.1965, Blaðsíða 21

Hana svimaði af hæðinni. Hand-
riðið var laust.
Og nú gekk maðurinn út á
brakandi brúna á móti henni.
Ljótur, stuttvaxinn, samanrek-
inn. Undir hattbarðinu glytti í
augun, eins og tvær, fölgular
rúsínur, óvingjamlegar og illúð-
legar.
— Nein! urraði hann illsku-
lega.
— Nei? Má ég ekki fara
lengra? Hvers vegna ekki?
— Nein.
— Talið þér ekki ensku?
— Nein, urraði hann aftur og
lyfti lurkinum. — Verboten.
ofan í gilinu, fyrir neðan sig.
Þegar hún loksins klöngraðist
á land og upp eftir höggnu stein-
þrepunum, sneri hún sér við.
Hann slóð með lurkinn á brúar-
sporðinum og var eniiþá eitthvað
að tuldra. — Heil Hitler! hróp-
aði Julie, um leið og hún hljóp
inn í skóginn.
Hún fór í bað og hafði fata-
skipti. Svo settist hún við glugg-
ann og horfði á bílljósin fyrir
neðan. Hún sá kunningja sinn í
matsveinsbúningnum koma út úr
eldhúsinu og gera sínar venju-
legu æfingar — teygja úr sér,
þunglamalegum skóm. Svo kom
svört, útbreidd regnhlíf. Maður-
inn flýtti sér umhverfis bílinn
og leiddi frú Thorpe inn í hótel-
ið. Svo kom hann aftur og braut
saman regnhlífina. Nú sá Julie
hann mjög greinilega. Fjaður-
prýddi hatturjnn var horfinn.
En hann var ennþá grænklædd-
ur, ennþá í sömu leðurbuxun-
um.
Varðmaðurinn af brúnni.
— 3 —
— Bílstjórinn minn? Frú
Thorpe hló stuttaralega. — Svona
nú, Julie! Þú virðist hafa óþol-
hún yfirgaf stofu hans, var ský-
fall. — Það rigndi og rigndi, og
enginn leigubíll sjáanlegur. Hún
hafði forðað sér inn í dásamlega,
litla krá, og borðað þar hádegis-
mat. — Það voru beztu núðlur,
sem ég hef fengið á ævi minni,
skal ég segja þér.
Svo hafði hún komið auga á
kvikmyndahús. — Það var mynd
með Clark Gable. Og þú veizt,
hvað ég hef alltaf verið veik fyr-
ir Clark Gable. Þegar hún kom
þaðan, hafði hún lent í umferð-
aröngþveiti. Skrifstofufólkið var
að streyma út úr húsunum og
allir leigubílar voru uppteknir.
EFTIR LUCILLE FLETCHER - 3. HLUTI
— Allt í lagi. Allt í lagi. Pass-
ið yður bara að týna ekki fjöðr-
mni,
Hún aperi aér við og gekk var-
lega til baka. Rigningin ágerðist
og droparnir urðu stórir og þung-
ir.
Hann var ekki ánægður með
hve hægt hún fór, því þann
fylgdi henni fast eftir, urraði og
muldraði eitthvað á þýzku. Hann
studdi með lurkinum í bakið á
henni. Það var ekki högg, held-
ur þrýstíngur, sem sagði svo ekki
varð um villzt, hvað að baki lá.
Nú fann hún, hve hálir plank-
arnir voru. Það var erfitt að
halda jafnvæginu, og allt í einu
sá hún ólgandi og ógnandi iðuna
gera hnébeygjur og grípa með
höndunum um tærnar — rétta
svo úr sér aftur. Hún hafði aldrei
séð hann á hótelinu eða neins
staðar þar í kring, en hún hafði
meðaumkun með honum. — Þú
hefur, eins og ég, fengið að þola
fleira en þú viidir, sagði hún VÍð
sjálfa sig.
Eftir stundarkorn kom lítiU,
svartur bíli, og nam staðar næst-
um beint fyrir neðan gluggann
hennar. Með ósviknum áhuga
horfði hún á fæturna, sem komu
út úr bílnum, og síðan á veruna
í ljósbláu regnkápunni.
Það var frú Thorpe.
Hinum megin við bílinn fædd-
ust aðrir fætur — fætur með
andi áhuga fyrir öllum mínum
gerðum. Hún dreypti aðeins á
glasinu sínu, og hlustaði svo með
ákafa og hallaði undir flatt —
eftir öllu að dæma á stroktríóið.
Þrnr borðuðu seint, þar sem frú
Thorpe hafði verið lengi að hafa
fataskipti, Barónessurnar höfðu
matast fyrr, og voru horfnar.
— Jæja, þá. Frú Thorpe
hnykkti til höfðinu. — Það er
eins gott að ég segi þér það.
Þetta hefur verið andstyggileg-
ur dagur frá upphafi til enda.
Það fór hrollur um hana. -r- Eins
og þú veizt, f ór ég af stað snemma
í morgun ... til Luzern...
Hún hafði hitt lækninn og
fengið sína meðhöndlun. Þegar
Hún hafði paufazt að strætis-
vagnabiðstöð og stóð þar og var
að velta því fyrir sér, hvort það
væri ekki bezt að fara með áætl-
unarbátnum yfir vatnið og heim
með svifbrautinni, þegar bíl-
flauta glumdi við hliðina á henni.
Hún flissaði. — Þér finnst ég
áreiðanlega hræðileg. Ekki betri
en þessar stelpur, sem láta hirða
sig upp af götunni. Og ég, sem
hélt, að ég hefði verið svo snjöll.
Ég ætlaði að segja, að ég hefði
tekið leigubíl hingað upp eftir,
en augun í henni Julie litlu voru
stór eins og undirskálar.
Með vingjarnlegu brosi teygði
frú Thorpe sig yfir borðbúnað-
inn og þrýsti hönd Julie.
*— Hvernig sem það nú var, þá
spurði hann mig hvert ég ætlaði,
og — hversu ótrúlegt sem það
hlýtur nú að vera, ætlaði hann
einmitt hingað uppeftir — svo
hann ók mér alla leið. Og hvert
er nú álit þitt á þessarri léttuð-
ugu tengdamóður sem þú átt?
Julie þagði nokkrar sekúndur
sVo sagði hún:
— Hvað var klukkan svona
nokkurn veginn, þegar hann
spurði þig hvort þú vildir vera
með?
— Hvað var klukkan? Hvaða
máli skiptir það? Ég býst við að
það hafi verið um fimmleytið.
Það var verið að loka skrifstof-
unum.
— Ég fór í gönguferð, sagði
Julie og virti fiðluleikarann fyr-
ir sér. — Langt upp fyrir Alpen-
stadt. Ég rakst á karlmann...
— Dásamlegt! hrópaði frú
Thorpe. — Það var einmitt það
sem ég vonaði!
— Ég gæti svarið, að það var
þessi sami maður og ég sá stíga
út úr bílnum og halda regnhlíf-
inni fyrir þig.
Frú Thorpe starði á hana, svo
hnussaði hún og saup drjúgum
á glasinu sínu. — Það getur ekki
verið, sagði hún ákveðin. — í
guðs bænum, Julie. Hvernig gæt-
Framhald á bls. 46.
VIKAN S. tbL 21