Vikan - 04.02.1965, Blaðsíða 31

vctr gift í tólf ár, maðurinn minn
dó fyrir þrem árum.
Það er ósköp eðliiegt að þegar
maður heyrir að einhver sé dáinn,
hugsi maður um orsökina að dauða
hans, og meðan ég sat og hugsaði,
horfði hún á mig og sagði: — Og
ég gaf honum ekki eitur.
Þótt mér hefði ekki komið sá
möguleiki í hug, fann ég að ég eld-
roðnaði.
— Það var bílslys, hélt hún
áfram. — Það var endir á mjög
hamingjusömu hjónabandi. Lengi
vel hélt ég, að annar maður gæti
aldrei komið til greina t lífi mínu.
— Hún horfði á neglurnar, sem hún
hafði verið að lakka. — Ég reikna
með því, að á þínum aldri finnist
manni það vera svik við þann
látna, að ganga í nýtt hjónaband,
sérstaklega ef það snertir manns
eigin föður.
Hún leit hugsandi á mig og ég
fann hvað það var, sem hlaut að
koma. Hún sat þarna og var að
hugsa um það, hvernig ég tæki
því, ef hún segði mér að hún og
pabbi æltuðu að giftast. í fljótu
máli, hún var um það bil að segja
mér, hvernig ég væri, föst f snör-
unni, þrátt fyrir allt. En ég ætlaði
að taka vindinn úr seglum hennar,
með því að taka orðið af henni.
— Jæja, sagði ég, — ég er feg-
in að þér fóruð að tala um þetta,
því að ef þér ætlið að giftast inn
í þessa fjölskyldu er bezt að þér
fáið að vita allan sannleikann um
mig. Ég er sálfræðilegt vandamál,
þjáist af Oedipusar-komplexinu, eða
réttara sagt Elektru-komplexinu.
Ég sá að ég hafði vakið áhuga
hennar, og það steig mér svolítið
til höfuðs. — Ég er hræðilegt vanda-
mál, hélt ég áfram. — Til að fyrir-
byggja að pabbi gifti sig aftur,
hætti ég skólanámi. Ég reyndi að
pússa hann saman við mestu herf-
ur bæjarins. Eins og áhyggjufull
hænumamma reyndi ég að verja
hann fyrir öllum aðlaðandi konum
og twist-dansi. Og þér getið hugs-
að yður þá truflun á tilfinningalífi
mínu, þegar hann kom heim með
yður, sem eftir öllum sólarmerkjum
að dæma, eruð mjög heppilegt
konuefni fyrir hann.
Hún virtist hálf ringluð. — En
Jenný, sagði hún svo. — Ég er viss
um að þú ert ekki svo . . .
Ég var aftur fyrri til. — Það er
auðvitað rétt, að ég er að ýkja.
Ég er bara svona barnalega óþrosk-
uð, að ég geri þetta allt svona
átakanlegt. — Ég stóð upp af rúm-
stokknum og gekk að dyrunum. —
Þér verðið að afsaka þetta raus
mitt um sjálfa mig, en mér fannst
það vera skylda mín að aðvara
yður.
Ég var varla komin inn í her-
bergið mitt þegar ég, sjálfri mér
til mikillar undrunar, brazt í óstöðv-
andi grát. Ég kastaði mér upp í
rúm og grét, þangað til koddinn
minn var svo blautur að það hefði
mátt vinda hann. Þegar ég var
orðin róleg aftur, reis ég upp og
spurði sjálfa mig: — Hvers vegna
P
Silver Gillette—þægilegur rakstur
með rakblaði, sem endist og endist
er ég að gráta? Og ég fann að
ég hafði fullkomna ástæðu til að
gráta. Pabbi og Martha höfðu hvort
annað, Jim og Claire höfðu hvort
annað. — En hvað hafði ég til að
lifa fyrir.
Þegar Martha barði að dyrum,
sagði ég „kom inn", án þess að
hugsa um hvernig ég leit út. Martha
stanzaði í gættinni og stóð þar. Hún
var með rúllurnar í hárinu og
áhyggjusvip á andlitinu, og allt f
einu sá ég að hún leit út fyrir að
vera nákvæmlega jafngömul og
hún var, og mér fannst að pabbi
hefði verið heppinn með val sitt.
Hún sagði: — Það er alltaf til ein-
hver bót allar meina. — Hvað er það
sem gæti hjálpað þér, Jenný mín?
Ég hugsaði mig um, svo sagði
ég blátt áfram: — Að . . . að Jim
kyssti mig.
— Er það ekki annað en það,
smásnurða á þræðinum? Elskan
mín, það er ekkert sem er eins
auðvelt að kippa f lag. Þú þarft
bara að hitta hann, og þá fljúgið
þið í faðminn hvort á öðru, eins
og tveir segulpólar.
Ég vildi ekki segja henni, að
það væri of seint að eltast við Jim,
þar sem ég hefði verið svo heimsk
að kasta honum í fangið á annarri
konu.
Pabbi kom snemma heim og tók
Mörthu með sér út að borða, og
VIKAN 5. tbl. gj