Vikan - 11.02.1965, Blaðsíða 15

EÐU VINATTUNNAR
VINÁTTA KVENNA
VINÁTTA KARLA
VINKONUR GETA ALDREI
TREYST HVOR ANNARRl,
ÞEGAR UM KARLMANN ER AÐ
RÆÐA. ÞEGAR ÖNNUR
REIÐIST HINNI, ÞÁ SEGIR
HÚN - EL.SKAN!
OG BAKTALAR HANA Á EFTIR
byrjun haga litlar stúlkur sér alveg
Íeins og drengir. Þær hlaupa um á
barnaleikvellinum og gera sér ekki
grein fyrir tilveru annarra. En smátt
og smátt rennur upp fyrir þeim ljós,
— að til séu aðrar verur en „mömmu-
stelpa“. Á fjórða aldursárinu leika
þær sér langstundum við önnur börn,
og gera þá engan greinarmun á hvort
þaS eru telpur eða drengir.
Á 7—8 ára aldrinum verSur þetta allt öSru-
vísi. Þá eru' drengirnir teknir inn i klík-
una, eftir aS þeir eru búnir aS sýna hvaS
þeir geta. Box og áflog eru mjög vinsæl,
sömuleiSis er duglegur boltamaSur alltaf
vel séSur.
Stúlkurnar safnast ekki i hópa á þenn-
an liátt. Mamma þeirra sér oft út litla vin-
konu. Þær kynnast kannske jafnöldru á
leiSinni i skólann, eSa telpu sem býr á
sömu hæS. Meðal þeirra er ekki krafizt
neinna afreka. (Þó er þaS ákaflega vinsælt
aS eiga pabba, sem á bíl og gefur stund-
um ís.) Þær labba fram og aftur, masa og
sveifla skólatöskunum, eSa sitja saman í
stiganum.
Þegar margir drengir eru saman mynda
þeir venjulega fótboltaliS eða leynifélag.
Drengur yfirgefur ekki félaga sinn þótt
fleiri bætist viS á lcikvellinum.
Þegar margar telpur eru saman verða
oft vandræSi. Orsakirnar eru venjulega und-
irferli, slúSur eSa nýr kunningsskapur.
Telpur geta misst beztu vinkonu sina ef ný
telpa kemur i bekkinn, og oft enda afmæl-
isboSin meS gráti.
Er þetta táknrænt um vináttu kvenna gegn
vináttu karla? Kínverjar hafa táknmerki
fyrir friS, og það er ein kona undir einu
þaki, og þeir hafa lika merki fyrir stríS,
og þaS eru tvær konur undir einu þaki.
Ég hefi rætt þessa eiginleika viS tvo
unga sálfræðinga, karl og konu.
ERU KONUR SVIKULLI EN KARLMENN ?
HÚN: MaSur getur reyndar sagt aS til-
lineigingin til aS baktala eSa svíkja vinkonu
sína sé algeng á æskuárunum, en þaS breyt-
ist oftast á gelgjuskeiSinu. MaSur finnur
þörfina til aS eiga aS minnsta. kosti eina
vinkonu. Og á þeim aldri velur maSur, án
þess aS vita þaS, vinkonu eftir vissum regl-
um. Fallegu stúlkurnar velja oft frekar ó-
ásjálegar vinkonur, og þær ófriSari reyna
oft aS fljóta meS þeim sem eru laglegar og
vinsælar, til aS komast út aS skemmta sér.
En ef tvær vinkonur fara saman út aS dansa
og önnur „fær sjans“, þá getur vinkonan
beSiS aS lieilsa. Ef keppt er um hylli karl-
manna er engin hollusta til.
HANN: Aldrei gæti ég tekiS slíkt nærri
mér. Ef vinur minn vill fara eitthvaS meS
öðruin „gæja“, og ég ekki hitti neinn ann-
an, dettur mér ekki i hug aS fara i fýlu,
ég fer bara heim. Ef viS erum i félagi segj-
um viS blátt áfram: — HeyrSu vinurinn,
þetta skaltu fá borgaS, þótt seinna verSi.
HÚN: Skritið, — ég meina aS karlmönn-
um skuli ekki finnast slíkt álitshnekkir, þeir
sem eru svo nákvæmir meS virSinguna.
AS fara ein heim af dansleik er hreint reiS-
arslag fyrir stúlku, og hún vill lielzt ekki
láta það kvisast. Iiún hefnir sin þá jafnvel
meS því aS baktala vinkonuna, sem henni
þykir i raun og veru vænt um, og getur
alls elclci veriS án. MaSur verSur að liafa
einhvern til aS tala við. Stúlkur hafa meiri
þörf fyrir aS tala, heldur en piltar. Þær
hafa tilhneigingu til aS vera svo innilegar
hver viS aSra, aS þaS er eins og þær skriSi
saman.
IIVAD VEIT EIGINMAÐURINN UM VIN-
KONU KONU SINNAII?
HÚN: Ekkert! Og þó sér hann hana i
hverri viku. En vinkonan veit allt um hann.
HANN: ÞaS er þess vegna sem karlmenn
eiga svo erfitt með aS kyngja þvi aS kon-
urnar „segi allt“ um þá. Frá sjónarhóli
karlmannsins er slikt alveg óheyrt. Ef vinur
minn er eitthvaS ergilegur og ég spyr hvaS
ami aS, þá svarar liann í mesta lagi: — Æ,
þú veizt, það er kerlingin. — Svo segir hann
ckki meir, máliS er afgreitt, og þaS síSasta
sem mér dytti í hug væri að koma nálægt
„þvi máli“ meir. GætuS þiS liugsaS ykkur
aS ég faSmaSi aS mér annan karlmann og
segSi: — HeyrSu elskan, hvaS er aS? —
Nei þaS gerum viS ekki. Karlmenn eru
lieldur ekki eins óþvingaSir, þegar þeir eru
einir saman. Konur afklæSa sig ófeimnar,
máta föt hver af annarri, og þvi um líkt.
HÚN: Á vinnustaSnum tek ég eftir því
live létt þaS er aS fá konur til aS tala, og
erfitt aS fá orS upp úr karlmönnum. ÞaS
cr líka oftar aS konnr leita hjálpar til aS
greiða úr vandræðum sínum. Ég hugsa að
það sé erfiðara fyrir þá sem ekki geta bland-
að geði við aðra.
HANN: Sumir tala um allt við eiginkonur
sínar, en ég liugsa að karlmenn finni yfir-
lcitt ekki þörf til að leysa vandamál sín
á þann hátt. Þeir hvila sig og slappa af meS
því að fara á veiðar, eða stunda iþróttir,
og losna þannig við konuríkið heima um
stundarsakir. Englendingar liafa klúbbana,
i Þýzkalandi fara menn á bjórstofur, skjóta
í mark eða spila á spil.
HVAD GERTR KONAN ÞEGAR HÚN
REIÐIST VIÐ VINKONU SÍNA?
HÚN. Segir — Elskan! -— Og baktalar hana
á eftir.
HANN: Verði ég reiður viS einhvern segi ég
viðkomanda það umbúðalaust. Nei, vinátta
karla og kvenna er eins og austur og vestur.
f stuttu máli: KarlmaSur er oftast i einliverj-
um félagsskap og á einn vin, drykkjubróS-
ur eða spilafélaga, en hann talar ekki um
einkamál við hann, (nema ef til vill kyn-
ferðismál, þau eru í sérflokki). Ef hann
lendir i vandræðum, fær hann vingjarn-
Framliald á bls. 44.
15
VIKAN 6. tbl.