Vikan - 11.02.1965, Blaðsíða 40

HAGSÝNIR AKA í
A Véladeild
misst allt. Þeir eru of sterkir fyrir mig. ErufS þér með nöfnin, sem ég
bað yður um?
— Hér eru þau, sagði Desgrez og dró pergamentvafning upp úr
vasa sinum. — Árangurinn af einkarannsóknum, sem enginn veit um
nema ég: „Sáust hverfa inn í Krána Rauðu grímuna á þessu október-
kvöldi, árið 1664: Monsieur d'Orléans, Monsieur Chevalier de Lorraine,
hans hágöfgi hertoginn de Lauzun....
— Fyrir alla muni, hlífið mér við titlunum, andvarpaöi Angelique.
— Ég get ekki á mér setið, sagði Desgrez hlæjandi. — Ég er, eins
og þér vitið, sérstaklega mikið fyrir titla. Já, við vorum komin hingað:
„de Brienne, de Vardes, Du Plessis-Belliére, de Louvignys, de Saint-
Trierry, de Frontenac de Cavois, de Guiche, de Valliére, de Tormes
markgreifi.
— De Valliére? Bróðir ástkonu konungsins?
— Einmitt sá sami.
— Þetta er of dásamlegt, muldraði hún og augu hennar glömpuðu
af hefnigirni. — En, bíðið við, þetta eru fjórtán. Ég taldi aðeins þrettán.
— I upphafi voru þeir fjórtán, en de Tormes markgreifi var með
þeim. Hann er maður á miðjum aldri, sem hefur gaman af að taka
þátt í svalli hinna yngri. En þegar honum varð ljóst, hvað Monsieur
ætlaðist fyrir með litla drenginn, hörfaði hann og sagði: — Góða nótt,
herrar mínir, ég óska ekki eftir að fylgja ykkur á þessari þyrnibraut.
Ég vil fremur fara hljóður mína leið og stíga rólegur í hvilu með de
Raqueneau markgreifafrú. Eins og cdlir vita er sú þrýstna frú hjá-
kona hans.
—■ Ljómandi saga til að láta hann gjalda fyrir heigulsháttinn!
Desgrez starði eitt andartak á hörkulegt andlit Angelique og brosti
svo daufu brosi.
— Reiði og hefnigirni fara yður vel. Þegar ég kynntist yður fyrst,
voruð þér fremur veikluleg manngerð, sú gerð, sem safnar að sér
hundum.
— Og þegar ég kynntist yður fyrst, voruð þér hreinskilinn, kátur
og elskulegur, en nú gæti ég stundum hatað yður.
Hún leit á hann með sínum grænu augum, og hreytti út úr sér á
milli samanbitinna tannanna:
— Lögreglumaður djöfulsins!
Lögreglumaðurinn hló glaðlega.
— Madame, þegar maður hlustar á yður tala, gseti maður látið sér
detta í hug, að þér hafið átt eitthvað saman við undirheimana að
sælda.
.Angeiique yppti öxlum, gekk yfir að eldstæðinu og tók upp logandi
eldiviðarkubb með töngum.
— Þér eruð hrædd, er Það ekki? hélt Desgrez áfram á máli lágstétt-
anna í París. — Þér óttizt um litla rennusteinsskáldið yðar. Ég skal vara
yður við: Að þessu sinni endar hann í gálganum.
Unga konan forðaðist að svara, þó að hana langaði til að hrópa: —
Hann endar aldrei í gálganum! Þér getið aldrei náð skáldinu í Pont
Neuf. Hann flýgur burt eins og léttur fugl og tyllir sér á turna Notre
Dame.
Hún var svo spennt, að Það lá við að taugar hennar brystu. Hún
skaraði í eldinn og hélt andlitinu yfir logunum. Hana sveið í brunablöðru
á enninu, síðan logandi spýta féll á hana nóttina áður. Hvers vegna
fór Desgrez ekki? Og samt var hún glöð yfir, að hann skyldi vera
þarna. Ef til vill af gömlum vana.
— Hvaða nafn sögðuð þér? hrópaði hún allt í einu. Du Plessis-Belli-
ére, markgreifi?
— Nú, svo þér viljið hafa titlana með! Já, ég sagði du Plessis-Belli-
ére, markgreifi, marskálkur í her konungsins.... sigurvegari frá
Norgen....
— Philippe, muldraði Angelique.
Hvernig hafðj, hún komizt hjá að þekkja hann, þegar hann lyfti upp
grimunni og leit á hana með þessum sömu köldu, bláu augum, sem
hann hafði áður beint fyrirlitlega að hinni gráklæddu frænku sinni.
Philippe du Plessis-Belliére! Chateau du Plessis reis fyrir augum henn-
ar, fljótandi eins og hvít vatnalilja á tjörn....
—- Það var undarlegt, Desgrez. Þesi ungi maður er frændi minn,
sem átti heima aðeins fáar mílur frá kastalanum okkar.
— Og nú, þegar þessi litli frændi er farinn að leika sér í kránum,
ætlið þér þá að hlífa honum?
— Kannski. Þeir voru þrettán talsins. Þegar de Tormes markgreifi er
talinn með, er talan fullskipuð.
— Eruð þér ekki svolítið óvarkár, að segja lögreglumanni djöfuls-
ins öll yðar leyndarmál?
— Það sem ég segi yður, hjálpar yður ekki til að uppgötva prentara
rennusteinsskáldsins, eða hvernig sneplarnir komast inn í Louvre. Og
þér komið hvort sem er ekki upp um mig.
— Nei, Madame, ég mun ekki koma upp um yður. En ég vil heldur
ekki fara á bak við yður: Að þessu sinni ska) rennusteinsskáldið hanga.
— Við skulum nú sjá.
— Já, Madame, þvi miður, ég er hræddur um, að við munum gera
það. Verið þér sælar, Madame.
Þegar hann vetr farinn, tók hana nokkurn tíma að losna við áköf
skjálftaköstin. Haustvindurinn þaut gegnum rue des Franc-Bourgeois.
Og stormurinn hreif hjarta Angelique með sér. Sál hennar hafði aldrei
komizt í slíkt uppnám. Skelfing, örvænting, sársauki, allt þetta var
henni kunnugt. En að þessu sinni sökk hún niður í djúpa, kærulausa
örvilnun, sem hvorki var hægt að róa né kjassa burtu.
72. KAFLI
Valliére markgreifi var nú orðinn viss um, að brátt kæmi röðin að
honum, og ákvað að játa fyrir systur sinni, sem bjó þar sem Lúðvík
XIV hafði komið henni fyrir, í Hotel Brion. Þótt Louise de La Valliére
VIKAN 6. tbl.