Vikan - 11.02.1965, Blaðsíða 48

-----** gf- -f* *"*
Innbyggðir ofnar með Ijósi —
gleri í hurð — tímastilli —
grilli — með eða án grillteins.
Verð frá kr. 6.400,00.
_jF2LOL-jfejhL
Borðhellur 3ja og 4ra
hólfa.
Verð frá kr. 4.500,00
n ~j} *-i
Þvottapottar 50 og 100 lítra.
Verð kr. 3.200,00 og
4.150,00.
Eldavélar 3ja og 4ra hólfa. Hellur
eða gormar, með eða án klukku
og hitahólfi.
Verð frá kr. 6.400,00.
— Mig svimar.
— Má ég sjá á þér andlitið, Hal?
Hann lyfti með hendinni undir höku
sonarins og horfði á kinnina, sem
var farin að blána.
— Eg bið þig að fyrirgefa mér,
Hal, sagði hann fljótmæltur.
— Við tölum ekki meira um það,
ég kallaði þig . . .
— Já, þú kallaðir mig nafni, sem
ég átti ekki skilið. En hvíldu þig
nú. Ég skal höggva tréð.
Hann felldi tréð í fjórum högg-
um og lyfti því af stofninum. Hal
tók í toppinn og þeir báru það
heim að húsinu.
Hann gekk inn á undan. Það var
hlýtt í eldhúsinu og ilmaði af steikt-
um kalkún.
— Eruð þið komnir, drengir mín-
ir! hrópaði Helen glaðlega. Hún
var að snúa fuglinum í ofninum.
Hún var rjóð í frmaan og silfur-
grátt hárið var eins og geislabaug-
ur.
— Það jafnast enginn steikarofn
á við þennan, ég skil ekki í að það
skuli vera hætt að nota svona elda-
vélar.
— Bíddu bara þangað til þú færð
atómofn, svaraði hann. — Þá er
kalkúninn tilbúinn á nokkrum mín-
útum. Við setjumst til borðs, og
þú ýtir á hnapp.
Enginn sagði neitt. Hann fór úr
stígvélunum og tók ekki eftir þögn-
inni. Anna stóð við eldhúsborðið og
fægði gamla erfðasilfrið.
— Hefir nokkur hringt? spurði
Hal.
— Enginn, svaraði Anna og leit
upp, svo rak hún upp óp.
— Hvað er að sjá á þér and-
litið?
— Ég sló hann, sagði Arnold hás-
um rómi. Hann fékk sér vatn í
glas og tæmdi það ( einum teig.
— Ég sagði eitthvað heimskulegt
við pabba, sagði Hal.
Helen hné niður á stól. — Drott-
inn minn. Hvað er að okkur öll-
um?
— Þvílík jólagjöf! sagði Anna,
svo fór hún að hlæja æðislega og
byrgði andlitið í höndum sér.
— Anna! hrópaði hann. — Hættu
þessu! Hættu að hlægja! Nú er nóg
komið, segi ég . . . Hann greip um
axlir hennar og hristi hana.
— Ætlarðu að slá mig líka?
spurði hún. — Er það svona maður
sem þú ert orðinn?
Hann hörfaði til baka.
— Hvað meinarðu? spurði hann.
— Hvað meinið þið raunar öll?
Það var Anna sem svaraði: —
Við þekkjum þig ekki. Þú ert okk-
ur algerlega ókunnugur.
Hann horfði á þessar þrjár ver-
ur, sem honum þótti svo vænt um.
Andartak fannst honum hann vera
hjálparvana og langaði helzt til
að flýja, — eitthvað út í buskann,
burt frá þeim. Hvers vegna hafði
hann líka yfirgefið rannsóknastof-
una sína, þar var hann öruggur.
En hann gat aldrei flúið frá þeim,
hvert sem hann færi. Hann elskaði
þau öll, á sinn hátt, heitt og inni-
lega. Hvert sem han fór, voru þau
alltaf nálæg, því að þau voru ást-
vinir hans.
Hann settist við eldhúsborðið og
leit frá einu til annars.
— Anna, sagði hann og sneri
sér að henni. — Þú ert heiðarleg,
eins og jólastjarnan, og það þykir
mér vænt um. Þú segir að þið,
fjölskyldan mín, þekkið mig ekki,
en allan þennan tíma hefir mér
fundizt þið vera ókunnug, þú og
Hal, já, og jafnvel þú líka Helen.
— Þú hefir alltaf verið svo önn-
um kafinn, pabbi, — sagði Anna.
— Já, ég hefi verið önnum kaf-
inn, sagði hann. — Alltof oft fjar-
verandi, önnum kafinn við það,
sem ég áleit skyldu mína . . . lífs-
starf mitt. En ég get ekki lifað án
ykkar, þið eruð mér svo hjartfólg-
in. Þið verðið alltaf hjá mér í huga
mínum, hvert sem ég fer og hvað
sem þið kallið mig.
Hann þráði skilning þeirra, en
þegar hann leit á þau, sá hann
aðeins óvissu. Þau þekktu hann
ekki eins og hann var nú, aðrar
minningar fyllfu ef til vill huga
þeirra. Hann gat ekki ímyndað sér,
hvað þau voru að hugsa. Kannske
að hann ætti að sýna betur ást sína,
vinna traust þeirra aftur, sýna að
hann væri ennþá glaði umhyggju-
sami faðirinn, góði eiginmaðurinn,
ástríðufullur elskhugi. . .
Hann talaði aftur til Önnu: —
Haltu áfram að vera ærleg. Hvers
vegna finnst þér að ég sé ókunnug-
ur?
Litla fallega andlitið var eins og
lokuð bók fyrir honum.
— Fólk er að pískra með það,
hvernig það sé að eiga föður sem
hjálpaði til við að búa til atóm-
sprengjuna. Það er að spyrja okkur,
hvað þú sért að gera núna. Ég
svara, að ég viti það ekki, það
geri ég ekki heldur, þú segir okkur
aldrei neitt. . .
Hal tók fram í fyrir henni. —
Þú skalt ekki ásaka pabba fyrir
atómsprengjuna. Hvað sem hann
hefir gert, var hann neyddur til
þess. Annars er þetta nú allt
liðið . . .
í notalegu eldhúsinu blandaðist
saman ilmurinn af grenigreinum og
steiktum kalkún. Úti var farið að
skyggja, og logndrífa féll aftur,
hægt og mjúkt. Allt var þetta eins
og á æskuárunum, en það var eins
og eitthvað væri öðruvísi, eitthvað
nýtt og framandi, sem aldrei hafði
verið þar áður. Það var eins og ein-
hver ótti hvíldi yfir þeim, mann-
leg angist fyrir framtíðinni, vegna
þess árangurs sem hann og starfs-
bræður hans höfðu náð.
NEI, EN GAMAN: SJÖN-
VARPIÐ K0MIÐ 1 LAG.