Vikan - 11.02.1965, Blaðsíða 49

Hann leit upp. — Lofið mér að
reyna að skýra þetta fyrir ykkur.
Ég held, að ég viti hvers vegna
þið eruð hrædd við mig . . .
Anna þoldi ekki að heyra þetta
orð. — Við erum ekki beinlínis
hrædd við þig, pabbi. En við höf-
um ekkert öryggi lengur. Það er
líklega þess vegna, sem við erum
svona mikið úti að skemmta okkur,
við losnum þó við að hugsa um
alvöruna.
— Ég finn þetta sjálfur, sagði
hann, - ég finn sjálfur fyrir þess-
ari sömu hræðslu og þið.
Þau hlustuðu á orð hans eins og
þau hefðu aldrei heyrt hann tala
fyrr. Hann var að segja eitthvað,
sem var alger nýjung fyrir þau.
— Ertu hræddur við sjálfan þig?
spurði Anna undrandi.
_ Nei, sagði hann hátt. — Ég
þekki sjálfan mig. Ég viðurkenni,
að ég hefi breytzt, enginn getur
komizt hjá því, eftir að hafa átt
hlutdeild í að uppgötva þá stór-
kostlegu hluti, sem ég hefi unnið
við. En ég er auðmjúkur maður,
auðmýkri en ég var áður, og ég
trúi á guð . . . Það er ef til vill
ekki sami guð sem forfeður mínir
trúðu á, hélt hann áfram og reyndi
að tala á auðskilinn hátt og án
viðkvæmni. — En ég trúi á skapara
himins og jarðar. Hvernig ætti ég
að geta annað? Ég hefi verið vott-
ur að sköpuninni í starfi mínu; —
atómkjarninn, sem er ósýnilegur,
en þrunginn af orku og krafti sem
hlýtur að hafa einhvern tilgang . . .
Ég trúi líka á það, sem ég get ekki
séð . . .
Það var svo hljótt í eldhúsinu, að
andardráttur þeirra heyrðist, og
það rann upp fyrir honum að hann
hafði aldrei talað við þau um hugs-
anir sínar.
Þau hlustuðu öll á hann, Anna
sat á gólfinu, með spenntar greip-
ar um hnén, Hal hallaði sér upp
að dyrastafnum, með hendur í vös-
um og Helen sat andspænis hon-
um og laut höfði. Hún hlustaði, —
það vissi hann, en kannske var hún
full af efasemdum? Ef til vill trúðu
þau honum ekki?
Honum fannst hann missa ör-
yggiskenndina og hann reyndi að
hlæja.
— Já, þetta lítur stórkostlega út,
finnst ykkur það ekki? Má vera að
ég sé að blekkja sjálfan mig . . .
— Ég verð að snúa kalkúnanum
aftur, sagði Helen allt í einu.
Þau biðu meðan að hann opn-
aði ofnhurðina fyrir hana og horfði
á hana ausa feitu soðinu yfir fugl-
inn með skeið. Á þennan hátt bland-
aðist það hversdagslega og örlaga-
ríka í lífi þeirra saman . . . Jóla-
stjarnan og atómsprengjan . . .
Helen fékk sér vatn að drekka
og settist svo aftur við borðið.
— Haltu áfram, pabbi, sagði
Anna biðjandi.
Ég veit ekki hvernig ég á að
halda áfram, sagði hann.
— Það er satt, ég hefi verið í
órafjarlægð í mörg ár. Þótt ég hafi
sofið og borðað heima hjá ykkur,
hefi ég verið langt í burtu. Kannáke
rata ég ekki aftur heim. Ef til vill
eru engir möguleikar til þess að
við getum aftur skilið hvert ann-
að, — þið þrjú og ég.
Það er einmanalegt að vera vís-
indamaður. Við höfum aðeins sam-
band við þá sem hrærast I okkar
eigin heimi. Þið verðið að reyna
að mæta mér á miðri leið!
— En ef við getum það ekki,
sagði Anna lágt.
— Þá verð ég að halda áfram,
minn einmanalega veg, sagði hann
rólega.
Helen gekk út að glugganum og
horfði á logndrífnua. — Við lifum
á atómöld, er það ekki rétt? Það
er bara þetta, þú fékkst aðgöngu-
miða á undan okkur.
— Þú ert alltaf svo fljót að skilja,
ástin mín, sagði hann þakklátum
rómi.
Síminn hringdi. Hal gekk fram
og tók hann og þau hin hlustuðu
á með spenningi.
— Ég veit ekki hvort ég kem,
heyrðu þau að hann hafði. — Ég
veit það ekki fyrir víst . . . Alla vega
verður það mjög seint.
Hann kom inn aftur, lagðist á
teppið fyrir framan arininn, spennti
greipar undir hnakkanum og horfði
upp í loftið.
— Haltu áfram, pabbi, sagði
hann.
— Ég get það ekki, svaraði hann
syni sínum. — Þið verðið að gera
annað hvort, að trúa mér eða ekki.
Það eina sem ég get sagt ykkur
er, að ég hefi fengið vitrun, eins
greinilega og vitringarnir forðum,
sem fylgdu stjörnunni. Þeir trúðu
á mannsins son, sem átti að skapa
þeim nýja og betri veröld, og því
trúi ég líka.
— Það voru margir hræddir þá
líka, sagði Helen.
— Þú hefir á réttu að standa, og
aftur kenndi þakklætis í röddinni.
Hún hafði verið að horfa út um
gluggann, en gekk svo að brauð-
kassanum, tók brauðsneið og muldi
hana ( höndunum. Svo opnaði hún
gluggann og lét brauðmolana á
gluggasylluna.
— Það er spörfugl þarna úti,
sem hefir orðið eftir, sagði hún.
— Heródes reyndi að drepa
barnið. Það var Anna sem ekki
vildi sleppa umtalsefninu.
Hann sneri sér að henni. — Heró-
des vildi koma í veg fyrir að heim-
urinn yrði nýr og betri. En enginn
getur gert það, enginn og ekkert.
Það er engin leið til baka. Heródes
gat ekki drepið barnið, og við get-
um ekki eyðilagt hinn skapandi
kjarna í atóminu. Hann er ein-
faldlega til, en við verðum að læra
að nota hann, til hins góða, ein-
göngu til þess sem er gott og rétt.
Hann stóð á fætur og fór að
ganga fram og aftur um gólfið.
— Ég vildi óska að ég hefði feng-
ið að byrja á friðartímum, en ekki
í stríði. Mig langar til að lýsa upp
í heiminum, gefa húsunum yl og
birtu og vélunum orku, sem ekki

PRJÓNASTOFA
ÖNNU ÞÓRÐARDÓTTUR
Ármúla 5 — Sími 38172.
VIKAN 6. tbl.
-nll