Vikan - 11.02.1965, Blaðsíða 57

RAÐSÓFI
húsgagnaarkitekt
SVEINN KJARVAL
VANDINN LEYSTUR
nu ervandalaust að raða i stofuna svo vel
fari — þessi giæsilegu raðhúsgögn bjóða
ótal möguleika; þér getið skipt með þeim
stofunni.sett þau i horn eða raðað áhvem
þann hátt sem bezt hentar
fást aðeins hjá okkur
HÚSGAGNAVERZLUN ÁRI\IA JONSSONAR
70 • REYKJAVÍK
S í M
loksins fundið þann mann, sem
gat komið henni ofan af þeirri
skoðun, að enginn annar væri
karlmaður en Russel Thorpe.
Hann þrýsti sér upp að henni
og þau forðuðu sér lengra inn
í skuggana, þegar löng röð af
börnum, með luktir, sem lýstu
eins og framandi andlit, komu
trítlandi yfir brúna. Ljós borg-
arinnar glitruðu í vatninu. ■—-
Komdu með mér, cherie, sagði
hann lágt. — Við skulum fara
burt frá þessum stað, þarna uppi
á fjallinu. Þar er eitthvað kalt og
ógeðslegt. Skyndilegt andlát móð-
ur minnar hvílir eins og sorg-
arskuggi yfir staðnum. Ég skal
sýna þér Evrópu. Staði, sem þú
myndir annars aldrei sjá ...
Aftur leyfði hún honum að
kyssa sig, en skyndilega sá hún
með lokuð augu, hvar Russ stóð
og horfði á hana úr dyrum dans-
staðar í Texas; Russ, sem leitaði
að sígarettustubbum í rennustein-
inum.
•—■ Nei, Poul. Hún ýtti honum
varlega frá sér.
-—• Julie, við getum tekið leigu-
bíl upp að hótelinu, tekið saman
föggur okkar og við verðum kom-
in hingað aftur eftir klukkutíma.
Viltu það, Julie?
— Ég get það ekki, Poul.
-—■ Treystirðu mér ekki, Julie?
Hann horfði rannsakandi á hana
eitt andartak, síðan brosti hann.
— Er það vegna mannsins þíns?
Þú ert hér, maðurinn þinn er í
Ameríku. Það hlýtur að vera ein-
hver ástæða fyrir því, að þið
hafið svo langt á milli ykkar. Hún
svaraði ekki. Þau gengu hægt í
áttina niður að vatninu. — Julie,
ég geng að hverju sem er. Ævin-
týri, sem stendur í eina viku,
eða ævintýri, sem endist allt sum-
arið. Eða hjónabandi. Já, hjóna-
bandi! Það er alveg ný tilfinn-
ing fyrir mig. Ég er brjálaður í
þig. Segðu mér, er maðurinn þinn
það eina, sém heldur í þig?
— Já, sagði hún. — Það er
það. Og svo líka það, að ég hef
ekki þekkt þig nema í tólf tíma.
Þau voru komin niður að vatn-
inu. Hátt yfir því, hinum meg-
in, var stórkostleg flugeldasýn-
ing. Hann leiddi hana að af-
skekktum bekk, langt inni undir
trjánum, dró hana fast upp að
sér og kyssti hana. — Elskarðu
hann, Julie?
— Það er löng saga, Poul.
— Segðu mér hana.
Henni fannst mjög freistandi,
að kasta burtu allri varkárni, en
Poul Duquet var ennþá gáta í
hennar augum. Víst gat hann
verið maður, sem bauð henni
ást aðeins til að hafa upp úr
henni upplýsingar. Hún horfði
inn í blá, tær augun, og þau voru
allt of uppáþrengjandi, allt of
forvitin.
— Ég vil ekki tala um það,
Poul.
— Hvers vegan ekki?
— Vegna þess, að minnstu
mistök frá minni hálfu gætu eyði-
lagt manninn minn — og þá
skuggatilveru, sem hann hefur
dregizt inn í. Það var þetta, sem
hana langaði til að segja, en hún
brosti bara og sat þarna stíf og
stjörf og fann þetta gamla, tær-
andi vonleysi og sú tilfinning
varð sterkari en nokkru sinni
fyrr, að nú yrði hún að þvinga
sannleikann út úr tengdamóður
sinni — í kvöld eða á morgun.
Svo heyrði hún að lokum þungt
andvarp hans og hönd hans rann
af nakinni öxl hennar.
Hávaðinn af flugeldasýning-
unni fyllti þögnina. Appelsínu-
gulir logar leiftruðu út með
ströndinni. Hvæs og blástur, svo
upplýstist höfnin og sofandi fjöll-
in af hvellum, regnbogaleiftrandi
gosbrunnum og fallandi neista-
flugi. Myrkur, skyndilegt ljós,
risavaxnir blossar, sem lýstu upp
dolfallin andlit. Hár hans glans-
aði eins og gull. Hann var beisk-
ur og sorgmæddur og svipinn.
Hún þrýsti hönd hans. — Þakka
þér fyrir dásamlegan dag, Poul.
— Og þetta er sem sagt end-
irinn?
— Ég vildi óska að það væri
ekki. Hún sneri andlitinu að birt-
unni út með ströndinni. — En
það er ranglátt gagnvart þér að
treina það.
Hann hló beisklega. — Þú tal-
ar eins og raxmveruleg amerísk
eiginkona.
Með mjóum hlátri reis hún
nauðug upp af bekknum. — Þú
hefur verið stórkostlegur. Hönd
hennar hélt ennþá fast um hans.
— Nei, hann reis á fætut og
horfði djúpt í augu hennar. —
Ég skal fylgja þér heim, cherie,
ef það er það, sem þú raunveru-
lega vilt.
— Fyrirgefið — tatið þér frönsku?
VIKAN 6. tbi. gy