Vikan - 04.03.1965, Blaðsíða 12

flTTflBflRNI NGUR
ÞRASI VAR AÐ SUNNAN, ÞREM ARUM YNGRI EN ÉG OG ÉG
HAFÐI ORÐIÐ FYRIR MIKLUM VONBRIGÐUM MEÐ HANN.
MÉR FANNST HANN ÓUMRÆÐILEGA HEIMSKUR.
EFTIR SIGURÐ HALLDÓRS90N
TEIKNING HALLDÓR PÉTURSSON
Heiman frá bænum sýndist hann ósköp
lítill svarðarstakkurinn, sem ég liafði hlað-
ið um morguninn. Ég var þó ekki svo lítið
montinn af honum, þegar við fórum heim
i mat, ekki sízt vegna þess, að Jói frændi
sagði um léið og hann kom upp úr svarð-
argröfinni: — Þú stakkar bara laglega,
strákur.
Pabbi kom á efíir Jóa upp úr gröfinni,
gekk að þúfunni, þar sem treyjan hans og
hatturinn lágu. Hann fór i treyjuna, liorfði
litla hríð á svarðarstakkinn á grafarbakk-
anum, en sagði ekki neitt. Síðan lét hann
á sig hattinn og við gengum af stað heim
mýrina.
Við fengum saltkjöt og baunir og þegar
búið var að borða lögðu þeir pabbi og Jói
sig útaf, en ég settist út i hlaðvarpa og
tálgaði spýtu.
Ég hafði fengið biöðrur í lófana af kvisl-
arskaftinu. Mér fannst það dálítið karlmann-
legt og vonaði, að þarna kæmi sigg, þegar
frá liði.
Þrasi flatmagaði á grasi vöxnu fjósþakinu
í innilegu samfélagi við grábröndóttan
fresskött.
Þrasi var úr Reykjavik og hafði komið
með Esjunni fyrir skemmstu. Hann átti að
vera hjá okkur um sumarið. Hann var níu
ára, eða þrem árum yngri en'ég, og ég hafði
orðið fyrir stórum vonbrigðum með hann
sém leikfélaga. Mér fannst hann óumræði-
lega heimskur.
Hann meig undir og gerði auk þess
stundum i buxurnar og var ekki ætlað ann-
að verk, en að reka kýrnar frain fyrir túnið
og sækja þær á kvöldin, ef þær voru ekki
langt undan.
Fyrstu kvöldin varð ég að fara með hon-
um, þvi liánn var. lafhræddur við kálfinn,
sem hann uppástóð, að væri mannillur. Ég
reyndi heldur ekkert að fá hann ofan af
þeirri skoðun, þó að það kostaði mig auka-
snúningana. Einhvcrn veginn rjátlaðist þetta
þó af honum.
En við köttinn hafði hann tekið ástfóstri
frá þvi fyrsta.
Á andlitinu á Þrasa var eitthvert stirðn-
að þrjóskuglott, sem aldrei hvarf citt augna-
blik, ekki einu sinni þcgar liann svaf, eins
og það væri limt á smettið á honum.
Af svip hans varð ekkert ráðið, hvað hon-
um leið undir glottinu.
Hann var mórauður, horaður og vamh-
mikill, með þvalar sinaberar hendur eins
og gömul kerling. Neglurnar nagaði hann
upp í kviku.
Mamma sagði, að hann hefði fitnað siðan
liann kom.
Hann hét raunar Þröstur og allir kölluðu
hanri þvi nafni, nema ég. En þessi Þrasa-
nafngift voru lika einu afskipti min af hon-
um, sem mér fannst foreldrar minir ekki
hafa auga með.
Einu sinni, þegar enginu vissi, að ég væri
á næstu grösum, en fullorðna fólkið fékk
sér kaffisopa inni í eldhúsi, þvi einliver var
kominn af næstu bæjum, lieyrði ég það
segja, að mamma lians væri i ástandinu og
pabbi hans á letigarðinum.
Þegar ég kom inn þraut það umræðuefni
og tal um tíðarfarið hófst eftir dálitla þögn.
Þcgar pabbi og Jói komu út aftur, var
pabbi með pottflösku í hendinni fulla af
sýrudrukk. Hann var að glaðna til og það
leit út fyrir, að heitt yrði, þegar liði á dag-
inn.
Þrasi pantaði strax að bera flöskuna,
hann ætlaði fram í Svörð.
Ég gekk á milli fullorðnu mannanna
fram mýrina og spýtti niður i elftinguna
eins og Jói, Þrasi vafraði á eftir og ég sá,
að hann var að laumast til að bragða á inni-
haldi flöskunnar.
— Ef þessar svarðargrafir væru allar
orðnar að skurðum hér i mýrinni, væri
hún skráþurr fyrir löngu, sagði pabbi þegar
við komum fram eftir.
—• Já, það er nú áreiðanlégt, sagði Jói
og fékk sér i nefið, léÞglasið siðan í vasa
sinn, þvi pabbi kunni ekki að brúka tóbak.
Þarna hafði lengi verið tekinn upp svörð-
ur. Grafirnar voru samfelldar og eins og
skeifuinynduð lægð i landið, orðnar grunn-
ar og löngu upp grónar í elzta hlutanum
með signum bökkum. í yngri hlutanum voru
bakkarnir brattir og ósignir og rastahaug-
arnir ofan af ógrónir. Fyrir neðan grafirnar
hallaði landinu niður að sjónum. Þar var
svörðurinn þurrkaður, því þar var allt skrá-
þurrt. Þar voru svarðarhlaðátættur á víð
og dreif, enda var þarna tekinn upp svörð-
ur frá mörguin bæjum. Þetta var lika ein
12 VIKAN 9. tbl.