Vikan - 04.03.1965, Blaðsíða 24

í
FRAMHALDSSAGAN
ogertalinnof
Hann hringdi ekki. Klukkan
var oríSin þrjú, þegar hún upp-
götvaði, að hún hafði gleymt að
borða hádegismat og var orðin
svöng. Hún tók tólið af og bað
um herbergisþjónustuna.
— Mér þykir það leitt, Ma-
dame. Herbergisþjónustunni er
lokið það sem eftir er tímabils-
ins.
Það sem eftir er tímabilsins?
Julie lagði tólið á. Þetta gat að-
eins þýtt að tímabilið var nú senn
á enda. Það var aðeins þriðji
ágúst. En þetta var svissneskt
hótel og hvað vissi hún um erfið-
leika þeirra? Kannske byriaði að
snjóa í byrjun september. Eða þá
að ágústrigningin var að byrja
af fullum krafti.
Seðlamir lágu ennbá hjá hvítu
rósunum á borðinu. Án vafa væri
snjallast að taka þá saman, fara
niður til Luzern og senda þá
beina leið aftur til Clarks mála-
flutningsmanns með póstinum.
Hins vegar, með tilliti til sfma-
hringarinnar, væri kannske
heimskulegt að vera lengi f burtu
frá hótelinu. Að lokum lagði hún
peningana aftur inn f töskuna og
saumaði fóðrið vandlega yfir þá
sem fvrr, betur og snyrtilegar
en frú Thorpe hafði gert.
Svo tók hún aftur upp sím-
tójið. •— Ég ætla að fá mér göngu-
ferð, sagði hún. — Ef ég fæ ein-
hver símtöl í dag eða á morgun,
og hvort sem ég verð við eða
ekki, þætti mér gott ef hægt væri
að hafa upp á því, hvaðan hringt
verður. Er hægt að komast að
því, hvaðan hringt er?
— Já, Madame, ég skal reyna
að gera það. Danke.
Það var barið hæversklega dyra.
Barónsessurnar þrjár stóðu sam-
an í litlum hóp frammi í gang-
inum. Með sorgmæddum augum
og endalausum handtökum létu
þær samúð sína í Ijós. Frú
Thorpe hafði verið svo indæl
manneskja og svo einstakur
bridgespilari. Svo fóru þær aftur.
Julie fór í regnkápuna og setti
á sig trefil. Þegar hún yfirgaf
herbergið, heyrði hún baróness-
u VZKAN 9. tbl.
urnar hlægja saman, einhvers
staðar utan sjónmáls, bak við
horn í ganginum. Dyrum var
skellt og raddir þeirra hurfu.
f mjólkurbúðinni niðri við
bogagöngin fékk hún sér mjólk-
urglas og át mjög gamla köku,
það eina sem ætilegt var í þess-
ari yfirgefnu verzlun. Klukkan
í auðri stofunni sýndi kortér yfir
fjögur. Veðrið var ennþá leiðin-
legt, en svöl og dimm þokan
hressti hana að nokkru leyti. Það
var þægilegt að ganga í djúpri
þögninni.
Tvisvar sinnum gekk hún
hring eftir malbornum stígum
Alpenstadt, eins og þegar maður
gengur um bátsþilfar, síðan lagði
hún af stað í göngln vitandi vits
að það var ekki löngunin til að
fara, sem knúði hana áfram,
heldur vonin um að fá ef til vill
að siá Russ eða að hann sæi hana.
Hún bauð sig fram til sýnis.
Hún var undarlega óhrædd. Ef
til vill var það að nokkru leyti
vegna þess, að Noessler hafði
sagt henni að maðurinn, sem
veitti henni eftirför, hafði náðst.
En það var einnig vegna símtals-
ins. Frú Thorpe var dáin, Einn
múranna milli hennar og sann-
leikans hafði hrunið.
Hún gekk rakleitt til þess stað-
ar, sem helzt hafði boðið upp á
fullvissu af öllum beim stöðum,
sem hún hafði séð í bessu landi.
f briðia skipti stóð hún upp á
bállí klettabrúninní og horfði á
kastalann vfir gljúfrið.
Hún sá kastalarústirnar ekki
greinileca. Eins og draugalegir
fingur stóðu turnarnir upp úr
bokunni og það var eins og þeir
bentu á hana. Úði, hvítur eins
og vofa, kom upp úr svelgnum_r
sem brúin teygði sig yfir eins og
köngulóarvefur.
Þetta var draugalegur, staður,
vondur staður, og að voga sér út
á brúna á degi sem þessum var
hrein sjáfsmorðstilraun. En ein-
mitt sem hún stóð þama, eins
og í öðmm heimi vegna hins yfir-
náttúrulega andrúmslofts, sem
alltaf virtist hvíla yfir þessum
stað, heyrði hún rödd. Það var
karlmannsrödd — og hrópaði
nafn hennar.
Var þetta raunveruleiki eða
ímyndun? Hún var ekki viss.
Þokan var svikul og taugar henn-
ar vom spenntar. Hún sneri til
höfðinu og litaðist rannsakandi
um, en nú streymdi þokan að
henni úr öllum áttum .Það var
ekkert að sjá nema hvítar, fárán-
legar verur, sem mynduðust og
leystust upp á ný, uppmjó og
augnlaus andlit, sem dönsuðu
fram og aftur á móti henni.
_ Julie ... !
Hún snerist hratt á hæli, þegar
hún heyrði röddina grelnilegar
nálægari. Að þessu sinnl var
kallað í hana úr áttinnl frá skóg-
inum.
Og þá kom hún auga á hann
og hún varð hrædd, þegar hún
sá ljósa hárið, ísblá augun og
siálfsbirgingslegt brosið ... Poul
Duquet.
Hann kom á móti henni, í gegn-
um myrkrið, hröðum. ömggum
skrefum með augnaráðið fest við
hana og um leið mundi hún eftir
óeðlilega snöggri ástarþörf hans,
kvöldið í Luzem og hún minnt-
ist þess, að hann hafði verið jafn
ákafur og frú Thorpe í tilraun-
um sínum til að koma henni frá
Alpenstadt. o<? bótt fjósamaður-
inn hefði verið tekinn höndum.
skauzt skvndilega upp í minni
hennar. að á lau^ardaf'skvöldið
hafði Poul yfirgefið hótelið rétt
á undan henni. þá er hún hélt
á leið til samkomusalarins, og
hann hafði án skýringa farið
sína leið klukkan sjö morguninn
eftir. Hvers vegna hafði hann
komið aftur til baka og var nú
á laumuskóm hér í kring? Og
hvers vegna — já, hvers vegna
hafði hann verið á sömu’ lest og
hún, kvöldið sem hún fór frá
París.
Eina svarið sem hún fékk var
hljóðið af hennar eigin neyðar-
óoi þegar hann nálgaðist hana.
Hún tapaði fótfestunni... og féll.
En á sama andartaki greip
hann föstu taki í hana og hélt
henni fast upp að sér og rykkti
henni með sér í áttina að háum,
dimmum grenitrjánum meðan
hann sagði: — Sacré! Svona, vina
mín! Þetta er bara ég! Hvað er
eiginlega að þér? Og undir drjúp-
andi grenitrjánum kyssti hann
hana og gældi við hana. —
Cherie, fyrirgefðu. Ég ætlaði ekki
að hræða þig. Mais alors ... get-
ur það verið að þú sért hrædd
við mig? Hann hristi hana lítið
eitt.
— Af hverju ætti ég ekki að
vera hrædd, Foul?
— Vegna þess, að það væri
kjánalegt af þér. Ég elska þig.
Hann beygði sig niður og kyssti
hana fast á titrandi varirnar. —-
Ég sá þig ganga í áttina að skóg-
inum, en þú gekkst svo hratt, að
ég náði þér ekki. Hvem fjand-
ann varstu að gera þama uppi
við brúna?
— Hvað varst þú að gera?
— Ég var að elta þig, en það
skýrir ekki...
— Hvenær komstu aftur til
Alpenstadt?
— f gærkvöldi. Cherle, ég
vona að þú hafir ekki látið þér
detta í hug að hoppa niður I
fossinn.
Hún rak upp hlátur og hristi
höfuðið. Hann leit í raun og veru
úti fyrir að hafa óttazt um hana.
Og hann leit út eins og maður-
inn, sem hún hafði treyst, já, sem
hún hafði heillazt af, daginn góða
í Luzern. En hann var einnig á
einhvern hátt breyttur, hafði
fengið einhvern hörkulegri og
alvarlegri svip. Þetta var breyt-
ing til hins betra. Og þó ...
— Þú fórst burt frá Alpen-
stadt...
— Já, ég flaug til Parísar. Það
er ekki svo langt. Þrír timar fram
og til baka. Hann tók um hönd
hennar og þau gengu saman aft-
ur niður eftir stígnum.
— Hvers vegna gerðirðu það,
Poul?
— Hvers vegna? 6, cherle ...
rödd hans varð undarlega hás.
Meðan hann hjélpaðl henni upp
brekkuna, f áttina að kromgðt-