Vikan - 04.03.1965, Blaðsíða 25

Julie ríghélt sér í taltækið, eins og það væri það eina sem gæti haldið henni á fótunum. Svo
gekk hún út úr herberginu og fram að símaafgreiðslunni og allur líkami hennar var eins og á
glóðum. Það var.ekki fyrr en hún var komin hálfa leið í gegnum afgreiðslusalinn að henni varð
Ijóst hvaða lag það var, sem hljómsveitin spilaði meðan hún var á leiðinni út. Það var lagið
„Don't sit under the appletree with anyone else but me“.
unum, virtist hann eins og hörfa
undan, en samtímsi var hann allt-
of lipur og snöggur í svörum. —
Hvers vegna kemurðu með svona
margar spurningar? f Luzern
sagðistu ekkert vilja hafa með
mig að gera framar. Hvernig
heldurðu að mér hafi líkað það?
Ég vildi ekki verða klafi um háls
þinn og vera með nefið ofan í
þínum málum, svo að ég flaug
til Parísar.
Þau voru komin að malborna
stígnum og nærri því að jarð-
göngunum. Hann neyddi hana til
að stanza. Augu hans voru alvar-
leg og áhyggjufull, og það var
þoka í úfnu, ljósu hári hans.
Röddin var lág og hlý og sann-
færandi: — Ég komst að raun
um, að ég gat ekki haldið mér
frá þér. Ég hugsaði um þig hérna
uppi á fjallinu. Ég hugsaði um
hina erfiðu tengdamóður þína og
hræðsluna í augunum og ég
neyddist til að koma aftur. Hvort
þú ert gift og hætt við mann
þinn eða ástfangin af honum
skiptir ekki máli fyrir mig. Eða
ég hafi öðrum skyldum að gegna.
Þú ert það eina, sem raunveru-
lega skiptir máli fyrir mig.
— Er það alveg satt, að það
hafi verið þess vegna, sem þú
komst til baka, Poul?
— Já. Af hverju horfirðu
svona á mig? Af hverju spyrðu
um slíkt? Þú ert breytt, Julie.
Öðruvísi en þú varst.
— Það ert þú líka, Poul. Og
hvað er þetta annað, sem þú hef-
ur að gera?
— Ó, það er leiðinlegt og
heimskulegt mál. Hann yppti öxl-
um. Þau voru nú komin í sjón-
mál frá hótelinu. — Það er mál,
sem snertir þig ekkert. Ég skal
segja þér það einhvern tíma
seinna. Augu hans minnkuðu og
hann þagnaði. Leigubíll nam
staðar uppi við hóteldyrnar. —
Er þetta tengdamóðir þín? Er
hún að fara?
Julie starði undrandi heim að
hótelinu. Þrjár konur voru á leið
út úr því, allar klæddar á sama
hAtt, í brúnar dragtir og í fylgd
með þeim voru nokkrir burðar-
menn, sem báru farangur þeirra.
Þetta voru barónessurnar. Leigu-
bílstjórinn hjálpaði þeim upp í
bílinn og þær óku burt.
— Hefurðu ekki frétt um
tengdamóður mína, Poul? Hún
er dáin. Hún dó í gærkvöldi.
— Hvernig? Hvar? Hann var
eins og hún hefði gefið honum
löðrung og var mjög alvarlegur.
— Farðu ekki strax upp, cherie,
komdu og fáðu þér drykk með
mér. Hann greip fremur þjösna-
lega í handlegg hennar og ýtti
henni inn um hóteldyrnar.
Noessler var í afgreiðslusaln-
um. — Gott kvöld, Madame.
Hann hneigði sig með snöggu,
fýlulegu augnatilliti til Pouls,
svo sneri hann sér undan til að
kveikja á nokkrum lömpum.
— Gott kvöld, herra Noessler.
Rétt í svip datt henni í hug, að
Noesser væri afbrýðissamur út
í Duquet. ;— Hefur nokkur spurt
um mig, meðan ég var úti? Eða
vitið þér ekki um það?
— Ég veit það ekki, Madame.
Ég er nýkominn á vakt.
— Jæja, þakka yður kærlega
fyrir. Hún sneri sér að lyftu-
dreng og sagði: — Ef einhver
skyldi hringja til mín, þá verð
ég á barnum með þessum manni
stundarkorn. Viltu vera svo vænn
að segja frá því á afgreðislunni?
Eða á ég að gera það sjálf?
— Ég get skilað því, Madame.
-— Þú-^'virðist mjög taugaó-
styrk, Julie, sagði Poul. — Hvað
er það? Ertu kannske leið yfir
fráfalli tengdamóður þinnar?
Það hlýtur að vera margt sem
þarf að ganga frá. Ég skal hjálpa
þér með það. Komdu. Við höfum
margt að tala saman.
Það var dimmt á barnum.
Veggirnir voru klæddir reyktri
eik. Henni hafði aldrei fundizt
það fallegt, og á þessu skugga-
lega síðdegi var þetta eins og lík-
hús, þar sém jasstríó hafði ruðzt
inn til að raska helgi hinna fram-
liðnu með því að spila dægur-
lagið Night and Day.
Það var ekki að sjá, að það
væri neinn til að afgreiða í barn-
um. Engir þjónar sjáanlegir. Auk
þeirra sjálfra voru aðeins tveir
gestir við aðskilin borð, menn
með gróf sólbrennd andlit og illa
klæddir. Báðir litu þeir fremur
út fyrir að vera bændur en hótel-
gestir.
— Þessi staður er dauður,
sagði Poul. Hann litaðist um í
þeirri von að þjónn myndi skjóta
upp kollinum. En enginn sást. —
Sem sagt, cherie, vertu nú svo
vænt að segja mér allt um þetta
dauðsfall í gærkvöldi. Ég hef
mjög mikinn áhuga fyrir því.
Hvemig dó hún?
Julie sagði honum það — sömu
útgáfuna, sem hún hafði gefið
svissnesku lögreglunni, herra
Noesssler og stúlkunni hjá flug-
félaginu.
— Hm. Hann hallaði sér áfram.
— Julie, viltu segja mér einn
hlut? Hvers vegna kom tengda-
móðir þín til Alpenstadt? Og
hvers vegna komst þú hingað?
Hann horfði hvasst á hana með
bláu augunum sínum. Alltof
hvasst.
— Það er ekkert furðulegt við
það. Hún litaðist brosandi um í
herberginu til að vinna tíma. —
Heldurðu, að þeir ætli að af-
greiða nokkra drykki í dag?
Allt í einu skaut þjónn upp
kollinum.
Óþolinmóður í bragði pantaði
Poul tvo þurra martini og síðan
spurði hann: — Viltu segja mér
það, Julie?
— Já, já. Það er ekkert að
segja. Hvorug okkar hafði nokk-
urn tíma komið til Sviss og góð-
ur vinur, sem var hér í fyrra
sumar mælti mjög eindregið með
Alpenstadt við frú Thorpe, laug
Julie bláköld. — Svo við komum
hingað. Það er allt og sumt.
Fékkstu nokkuð upplýst, hver
keypti Modigliani málverkið,
sem móðir þín átti?
— Já. Hann hleypti í brýrnar.
— Við þurfum ekki að hafa
úhyggjur af henni eins og stend-
ur. Var það bara tilviljun að þú
og tengdamóðir þín komu til
Alpenstadt?
— Hún hélt að það myndi hafa
góð áhrif á heilsu hennar, að
komast í fjallaloftslag, laug hún
áfram. Þegar hún horfði á and-
lit hans, andlitið með þessum
skærbláu augum, undraðist hún,
að hún skyldi halda áfram að
ljúga að honum. Hvað var það,
sem kom henni til að vera svona
tortryggin?
Það var tilfinning, sem hafði
vaknað og dafnað fyrir áhrif
Ceceliu Thorpe. Hún átti rætur
sínar í lygum og mótlygum. En
Poul Duquet var einnig dular-
fullur, kamelljón, sem hafði
hamskipti. Hann hafði nú kast-
að af sér kæruleysisgrímunni og
síðan daginn góða í Luzern hag-
aði hann sér eins og strangur og
harðskeyttur leynilögreglumaður.
Hvor var hinn rétti Poul?
— Og voruð þið á leiðinni
heim, þegar hún dó, spurði Poul?
— Já, á leið heim. Hún kink-
aði kolli. — Um París.
— Var hún ekkja?
— Já. Julie dreypti á drykkn-
um sínum.
— Og maður hennar? Þekktir
þú mann hennar, cherie?
— Doktor Thorpe? Já, svo
sannarlega gerði ég það. Hann dó
úr lungnabólgu fyrir nokkrum
árum. En skelfing tölum við um
lítið skemmtileg efni. Segðu mér
nú hina raunverulegu ástæðu til
þess að þú flaugst til Parísar og
ákvaðst síðan að koma aftur til
Alpenstadt. Hún hallaði undir
flatt og brosti við honum. — Þú
hefur einnig breytzt mikið eftir
ferðina, Poul.
— Já, það hef ég. Hann brosti
ekki. — Við getum talað um mig
seirma.
— Nú ... Nú langar mig að
vita um fyrirætlanir þínar,
cherie.
— Ég flýg heim um leið og ég
fæ sæti í vélinni.
— Og maðurinn þinn? Kemur
hann hingað til að ... Hann gerði
handsveiflu. Hann hafði hrukk-
Framiudd á bls. 47.
YIXAV *. «U.