Vikan - 25.03.1965, Blaðsíða 24

... og er talinn af
Framhald af bls. 7.
hún allt í einu tunglið renna sér
framundan tveimur skýjum og
hverfa.
— Og allt saman aðeins fyrir
peninga ,hrópaði hún beisklega.
Ég get ekki trúað, að maður sem
lítur eins vel út og þér og er eins
gáfaður og þér herra Noessler
neyðist til að afla sér lífsviður-
væris á þennan hátt. Þér ættuð
að geta notað hæfileika yðar bet-
ur.
— Þér gerið grín að mér, Mad-
ame, sagði hann kuldalega. —
Hér er viðvörunarskiltið, haldið
áfram ... Nei, sagði hann svo.
Henni hafði heppnazt að særa
hann. — Nei, við gerum þetta
allt til að gera fólk hamingju-
samt. Við gerum marga mjög
hamingjusama.
Julie hló — beiskum hlátri.
— En það er satt. Hann kippti
ruddalega í reipið og hana sár-
verkjaði í hálsinn. Móður og más-
andi klöngraðist hann hraðar upp
brekkuna. Þau komu út undir op-
inn himin, við gilbarminn . . . .
og þar stóð hann, dökk stytta
sem skar sig úr móti himninum
og rödd hans hljómaði af þráu
stolti: -—Þau urðu öll hamingju-
söm og hefðu aldrei orðið það,
ef það hefði ekki verið okkur að
þakka! Lífið sjálft nærist á lyg-
um, er það ekki? Lygamar örva
blóðið, skapa ljóma í augnaráði.
sem sagt, það er betra að deyja
hamingjusamur og hafa vonina,
nicht wahr? Hann kippti í reip-
ið. — Og að láta frá sér svo-
lítið af peningum. . . . Hvað hafa
peningar að þýða fyrir þann sem
ekki á neina von? Oft vann ég
mikið starf fyrir allt þetta fólk
fyrir litla fjárhagslega viður-
kenningu. Við uppfylltum
stærstu vonir lífs þess. Engin
gleði var sem slík. Við vorum
erkienglarnir, sem svöruðu öll-
um þeirra bænum. Já, það vor-
um við! Þér verðið að trúa því.
Sársaukinn tók á ný um kverk-
ar hennar. — Var það ekki satt,
hvað yður snerti, Madame?
Funduð þér ekki til dýpstu ham-
ingju, þegar þér fenguð sannan-
ir fyrir því að. . . .
— En það var ekki þess virði.
Hún gat varla talað.
— Kannske ekki fyrir yður,
vegna þess að þér eruð ung. En
fyrir gamla fólkið var það það.
Þau mættu dauða sínum full
yndislegra vona. Hann stappaði
niður fætinum. — Og þau voru
orðin nógu gömul til að deyja.
Skiljið þér það ekki? Við þurft-
um ekki að deyða þau. Náttúran
deyddi þau sjálf. Af miskunn-
semi gengum við lítið eitt í lið
með náttúrunni. Við gerðum
þetta allt saman af miskunn-
semi. . . .
— Þér neyddust þó til að drepa
24 vikan u. tbl,
frú Montgomery. Ég heyrði hana
æpa.
Noessler sló hana í andlitið.
— Þegið! Hann sló hana aftur
og hún riðaði á hálum klettin-
um. Reipið herptist um háls
hennar. — Áfram með yður!
Hann ýtti henni í áttina að
brúnni.
Langt burt, í skóginum heyrð-
ist skothvellur.
— Þama fékk hann franski
vinur yðar reisupassann sinn,
sagði Noessler.
Hann stjakaði henni harð-
hentur yfir plankana og herti á
henni yfir hyldýpið, sem gapti
undir þeim og það virtist ekki
skipta neinu máli lengur. Dauð-
inn hafði ekki lengur neinn til-
gang. Sársauki var eitthvað hlut-
bundið og dauðinn var aðeins
mikill sársauki. Russ hafði verið
vakinn til lífsins og dáið aftur
á einum hálftíma. Poul, sem hún
hafði elskað og logið svo bjána-
lega að, var dáinn. Allur heim-
urinn var brjálaður. Hún þjáðist.
Dauðinn var svartur, en kyrr,
raunverulegur og hreinn.
Hún fann gras og steina undir
fótunum.
Meðan Noessler kippti henni
með sér lét hann ljósið leika
yfir steinbáknið. — Hvaða stein,
Madame? Undir hvaða steini
eru þeir? Hann snéri við stein-
um. Hann sparkaði þeim til hlið-
ar og muldraði illilega við sjálf
an sig á þýzku. Hann rykkti og
togaði í reipið. Hann dró hana
að sér eins og maður, sem dreg-
ur inn fisknet, hönd fyrir hönd.
Hann lagði hendurnar varlega
um háls hennar og þrýsti þumal-
fingrunum inn í hálsgrópina á
henni.
Hún stóð við brjóstvöm kast-
alans og snéri að brúnni. Noessl-
er snéri baki að brúnni, hann
þrýsti fastar — Nei, hættið....
Hún fann að hún var að kafna,
en það var ekki lengur eins vont,
því hinum megin við brúna hafði
hún séð glitra á stál í daufu
tunglsljósinu og einhverja veru
laumast að brúnni og út á hana.
Hefði það verið Stigmann hefði
hann ekki þurft að laumast
svona.
— Það hlaut sem sagt að vera
Duquet. Hvort sem hann var illa
meiddur eða ekki, gat það ekki
verið neinn annar en hann. •
Noessler losaði aðeins takið
með öðru handarbakinu sló hann
hana létt, næstum eins og í leik
á munninn. Henni heppnaðist að
ná með tönnunum utan um einn
fingur hans og bíta fast.
■—- Meri! Djöfull! æpti Noessl-
er og þrýsti vörunum að meidd-
um fingrinum.
— Julie! Niður! Hún lét fallast
til jarðar og í sama bili kvað
við skot.
Noessler riðaði, greip höndun-
um um kviðinn, beygði sig í
keng og reikaði urrandi í áttina
að brúnni eins og villidýr. Svo
féll hann á grúfu og var kyrr.
Julie reis riðandi á fætur og þaut
í áttina að brúnni með reipin á
eftir sér.
Fyrst þá gat hún trúað því.
Þegar hún lá á hnjánum við hlið-
ina á Poul gat hún trúað því
að það væri satt. Þegar hendur
hans leystu fjötra hennar fann
hún að lífið gat ennþá fært henni
hamingju.
— Poul, ég elska þig.
— Julie, cherie — og svo leið
yfir hann.
Mörg ár eru liðin síðan þá, en
ennþá hendir að hana dreymi
um Alpenstadt og hún vaknar
skelkuð. Þá tekur hann hana í
arma sína og strýkur burt
hræðslu hennar. — Julie, Jul-
ie. . . . Og hún liggur við hlið
hans og finnur varir hans við
kinn sína.
Um loft herbergisins leikur
breytilegt mynztur, ljós hinnar
ókyrru stórborgar þjóta framhjá.
Það vælir í eimblístru dráttar-
báts á ánni. Bam hreyfir sig í
rúmi og klukka tifar. Hún er
langt burt frá Alpenstadt, raka-
drjúpandi skóginum og hrika-
legum gljúfrunum, og brátt rís
dögunin við hina fögru Signu.
Á morgun fer hún með börn-
in sín til Bois de Boulogne, skóg-
arins með fallegu flötunum og
götunum. Á morgun á hún að
hlusta á manninn sinn halda
ræðu í réttarsalnum. Á morgun
á hún að svífa um gólfið í gull-
gulum silkikjól á dansleik.
Reyndu nú að sofna, cherie.
Nú lesa nunnur bænirnar sín-
ar á svölum Alpenstadt og söng-
ur morgunmessunnar fyllir
kristaltært Alpaloftið. Hið illa
eru aðeins gulnaðar ásjónur
gamalla blaða. í Brooklyn vex
grænt og þétt gras á gröf Cecelie
Thorpe. . . . en hið andstyggilega
verður aldrei umflúið.
— Hvað er það, Julie?
•—• Ekkert Poul.
Ekkert? Lygi, sem fléttost inn
í aðra lygi. En lygarnar höfðu
verið bornar á borð af slikri
djöfullegri snilld, sumarið fjar-
læga í Alpenstadt, að á dimm-
um nóttum, þegar martröðin hef-
ur hana enn í greipum sínum,
getur hún legið vakandi og beð-
ið eftir því að síminn muni
hringja. Þá stendur hún við
gluggann og horfir á snjóinn, sem
þyrlast og sér fyrir sér niðurbrot-
inn, örmagna mann í fangadeild
á fjarlægu sjúkrahúsi.
— Cherie: Þú mátt ekki pína
sjálfa þig þannig. Þolinmóður
kveikir Paul í sígarettu og reynir
að vefja þjáningarfullan hjúp
martraðarinnar utan af henni. —
Þú mátt aðeins hugsa um það
sem raunverulega gerðist. Vélin
fannst aldrei og hann hefur aldr-
ei sézt. Það eru nítján ár liðin
núna. Hann er dáinn, Julie. Hann
dó í stríðinu árið 1943.
— Já, . . . sagði Julie. — Já,
það er víst . . . Hann dó . . .
Endir.
OG SKÖLINN ES EKKI
STEINSNAR HÉÐAl'í...
UNGFRU YNDISFRIÐ
býöur yður hið landsþekkta
•konfekt frá N Ó A.
HVAR E R ORKIN HANS NOA?
ÞíS er alltat »nl leikurlnn í hennl Yhð>
Miffi okkar. Hún hefur faliS ðrklna hana
Nóa einhvers staSar i blaSlnu og heltlr
[Hun vertlannura handa þeim, sem cetur
fundlí Srkina. TerSlaxmin eru stór kon-
fektluistl, faUur af bezta konfcktl, og
framleiSaadinn er auBvttaS SmlceetisgerS-
In N61.
Nafn
HeimlU
örkln er í bls.
Siðast er dregiS var hlaut verSIaunln:
Kristinn Kristjánsson,
Miklubraut 88, Rvík.

mn
Vinninganna má vitja í skrifstofu
Vikunnar. 12. tbl.