Vikan - 25.03.1965, Blaðsíða 28

Framhaldssagan 4/. hluti
eftir Serge og Anne Golon
Angelique hafði engan tíma til að hrópa upp yfir sig.
Eins og utan við sig greip hún þungan tréstól og sló með
honum til' hundanna, sem skræktu og veinuðu af sársauka.
Svo þrýsti hún Florimond og Cantor í örmum sér. Þeir
héldu dauðahaldi í hana. Cantor þagnaði undir eins.
— Eftir fáein andartök mun Monsieur du Plessis gefa sig fram á-
samt presti sínum. Á meðan skulum við skýra málin. 1 fullri vissu
þes að Madame Morens hefur með höndum leyndarmál sem hann hefur
mikinn áhuga fyrir, samþykkir du Plessis markgreifi að giftast Madame
Morens née Angelique de Sancé de Monteloup, gegn eftirfarandi skil-
málum: Þegar i hjónaband er komið, það er að segja, þegar eftir hjóna-
vígsluna, lofið þér að afhenda skrínið í nærveru tveggja vitna sem munu
að líkindum vera presturinn sem blessar hjónabandið og ég, yðar auð-
mjúkur þjónn. Þar að auki krefst hans hágöfgi þess að fá í hendur
fullan ráðstöfunarrétt eigna yðar og auðæfa.
— Hæ! Aðeins andartak! sagði Angelique snöggt. — Markgreifinn
getur fengið til afnota alla þá fjármuni sem hann þarfnast og ég er
reiðubúin að ganga írá þeirri upphæð sem ég skal borga honum ár-
lega. En ég verð einkaeigandi og einkaráðandi eigna minna. Ég neita
að veita honum nokkra hlutdeild i stjórn fyrirtækja minna og verzlunar-
mála, þvi ég hef ekki i hyggju, eftir að hafa lagt svo mikið á mig að
gera mig að fátækum betlara. Eg þekki eyðslusemi háaðalsins okkar!
Molines strikaði yfir fáeinar línur og skrifaði eitthvað fyrir ofan þær.
Svo bað hann Angelique að gefa sér eins sundurliðaða skýrslu og mögu-
legt væri um mismunandi verzlunar og viðskiptamgl sem hún ætti Þátt
í. Stolt í bragði gaf hún ráðsmanninum upplýsingar um eignir sínar
og naut þess að geta haldið sínu gagnvart þessum gamla ref og nefnt
nöfn mikilvægra manna sem gátu staðfest framburð hennar. Þessi
varúðarráðstöfun kom ungu konunni ekki á óvart, því í baráttu hennar
í fjármálum og verzlun hafði hún lært að orð eru því aðeins góð að
þau séu studd áþreifanlegum staðreyndum. Hún sá aðdáunarglampa I
augum ráðsmannsins þegar hún skýrði fyrir honum stöðu sina og hvern-
ig hún hefði náð henni.
— Þér verðið að viðurkenna að mér hefur ekki tekizt illa upp, Mon-
sieur Molines, sagði hún að lokum.
Hann kinkaði kolli.
— Þetta er töluvert. Ég verð að viðurkenna, að mér sýnist þér ekki
hafa farið klaufalega að. Að sjálfsögðu er þetta þó mest undir því kom-
ið, hversu mikið þér höfðuð til ráðstöfunar í upphafi.
Angelique rak upp stuttan, beizkan hlátur. í upphafi.... Ég hafði
ekkert, Molines. Minna en ekkert. Fátækt okkar í Monteloup var
ekkert, borið saman við fátæktina sem ég kynntist eftir andlát Monsieur
de Peyrac.
Þau voru bæði þögul langa stund eftir að hún nefndi þetta nafn.
Eldurinn fölnaði í arninum og Angelique bætti á hann.
— Ég verð að tala við yður um námuna yðar 5 Argentére sagði
Molines að lokum, mseð sömu óbreytanlegu röddinni. — Hún hefur
hjálpað mikið til að framfleyta fjölskyldu yðar þessi síðustu ár, en það
er ekki réttmætt að héðan í frá getið Þér og börn yðar hlotið arð af
þessari eign.
— Var þessi náma ekki gerð upptæk og afhent öðrum, eins og allar
aðrar eignir de Peyrac greifa?
— Hún slapp undan græðgi hinna konunglegu eftirlitsmanna. Á sin-
um tíma var þessi náma heimanmundur yðar. Það var nokkuð á huldu,
hver var hinn löglegi eigandi hennar....
— Þetta var eins og flest annað sem þér snertið á, Maitre Molines,
sagði Angelique og hló. — Þér hafið sérstaka snilligáfu til að þjóna
mörgum herrum.
— Alls ekki! mótmælti ráðsmaðurinn. — Ég hef ekki marga herra,
Madame. Ég hef aðeins margvísleg viðskipti.
— Ég skil mismuninn, Maitre Molines, sVo við skulum tala um við-
skipti du Plessis-Belliére yngra. Ég samþykki það sem krafizt er varð-
andi öskjuna. Ég er reiðubúin til að leggja fram nægilega upphæð, svo
hans hágöfgi þurfi ekki að telja hvern skilding. Að launum fyrir þessi
hlunnindi krefst ég hjónabands og að vera viðurkennd sem Marquise
og ráðandi þeim eignum og undir þeim titlum, sem tilheyra eiginmanni
minum. Ég krefst þess einnig, að verða kynnt ættingjum og vinum
;sem lögmæt eiginkona hans. Þar að auki krefst ég þess, að synir
mínir tveir frá fyrra hjónabandi séu velkomnir og hljóti skjól í húsi
stjúpföður þeirra. Og Þar að auki óska ég að fá upplýsingar um virði
eigna hans.
—• Hm!.... Ég óttast að þér munið ekki verða mjög ánægð með það,
Madame. Ég vil ekki dylja fyrir yður þá staðreynd, að minn ungi herra
er mjög skuldum vafinn. Fyrir utan þetta hús hér i borginni á hann
tvo kastala, annan í Tourainé, sem hann hefur erft eftir móður sína,
hinn í Poitou. E’n þær eignir eru báðar hátt veðsettar.
•—- Er mögulegt, að yður hafi mistekizt með viðskipti húsbónda yðar,
Monsieur Molines?
— Því miður, Madame! Monsieur Colbert sjálfur, sem vinnur tólf
klukkustundir á dag, ræður ekki við eyðslusemi konungsins, sem gerir
útkomu allra reikninga fjármálaráðherrans að engu. Á sama hátt sóar
markgreifinn öllum eignum sínum. Glæsilegt líferni föður hans, orr-
usturnar og lauslætið við hirðina hefur mjög spillt honum. Konung-
urinn hefur hvað eftir annað rétt honum hjálparhönd með gjöfum,
sem gætu hafa fært ágóða. En hann hefur óðar seit þær aftur til að
borga spilaskuld eða kaupa nýjan vagn. Nei, Madame, viðskipti du
Plessis-Belliére vekja ekki áhuga minn. Ég fylgist með þeim.... af
tilfinningalegum ástæðum. Leyfið mér nú að skrifa upp skilmála yðar,
Madame.
Nokkur andartök heyrðist ekkert annað í herberginu en krafsið í
pennanum hans.
Þegar ég er gift, hugsaði Angelique, verður Molines framkvæmdastjóri
minn. Hve furðulegt! Það hefði mér aldrei dottið í hug. Hann reynir
áreiðanlega að reka vísifingurinn í mín mál. Ég verð að vera vel á
verði. En á sinn hátt er þetta mjög gott, ég hef í honum góðan ráðgjafa.
— Má ég gerast svo djarfur að bæta við einni klausu? spurði Molines
og lyfti höfðinu.
— 1 mína þágu eða húsbónda yðar?
— I yðar þágu.
— Ég hélt, að þér kæmuð fram fyrir hönd Monsieur du Plessis?
Gamli maðurinn brosti án þess að svara, og tók af sér gleraugun.
svo hallaði hann sér aftur á bak i stólnum og festi á Angelique þetta
líflega, gegnumþrengjandi augnaráð, sem hann hafði fest á henni fyrir
tíu árum þegar hann sagði: — „Ég þekki yður, Angelique, og því skal
ég tala opinskátt við yður....“
— Ég held, sagði hann, að hjónaband yðar og húsbónda míns sé mjög
æskilegt. Ég bjóst ekki við að ég myndi sjá yður nokkurn tima aftur.
En hér eruð þér, þrátt fyrir allar líkur, og Monsieur du Plessis finnur
sig knúinn til að giftast yður. Sýnið mér það réttlæti að viðurkenna
það, Madame, að ég á engan þátt í þeim kringumstæðum, sem hafa
stofnað til þessa sambands. En nú er vandinn sá, að láta þessa sam-
einingu blessast; og þetta er í þágu húsbónda mins, í yðar þágu og í
raun og veru mína, því hamingja húsbændanna tryggir hamingju þjón-
anna.
— Ég er yður sammála, Molines. Og hver er þessi nýja grein?
— Að þér tilgreinið nákvæmlega fullkomnun hjónabandsins.
— Fullkomnun hjónabandsins? endurtók Angelique og glennti upp
augun eins og skólastúlka nýkomin úr klaustrinu.
— Hér, Madame.... Ég vonaði, að þér skiiduð hvað ég á við.
— Já. . .. Ég skil það, stamaði Angelique og náði sér. En þér komuð
mér á óvart. Það liggur i hlutarins eðli að með þvi að giftast Monsieur
du Plessis....
— Það liggur alls ekkert í hlutarins eðli, Madame. Með því að giftast
yður stofnar Monsieur du Plessis ekki til ástarsameiningar. Ég gæti
jafnvel sagt að honum sé þröngvað út í þetta hjónaband. Kæmi yður
mjög á óvart ef ég segði yður, að þær tilfinningar, sem þér vekið hjá
Monsieur du Plessis, séu langt frá því að líkjast ást en séu miklu líkari
reiði?
— Ég gæti svo sem ímyndað mér það, muldraði Angelique og yppti
öxlum og vonaðist til að sýnast kærulaus.
En um leið var hún full þjáningar. Hún hrópaði með ofsa:
— Og hvað með það?. . . . Hverju máli skiptir mig, hvort hann elskar
mig eða ekki! Allt, sem ég fer fram á, er nafn hans, stétt hans. Mig
varðar ekkert um annað. Hann getur fyrirlitið mig og skriðið upp i
hjá sveitasteipunum ef hann vill. Ég skal ekki hlaupa á eftir honum!
—• Þér hafið rangt fyrir yður, Madame. Ég efast um, að þér þekkið
vel þann mann, sem þér ætlið nú að giftast. Sem stendur er aðstaða
yðar mjög sterk og þessvegna álítið þér að hann sé veikur, en á eftir
verðið þér að ráða yfir honum á einhvern hátt, annars. . . .
— Annars.... ?
— Annars verðið þér hrœöilega óhamingjusöm.
Svipurinn á andliti ungu konunnar harðnaði og hún sagði milli sam-
anbitinna tannanna:
— Ég hef þegar verið hræðilega óhamingjusöm, Molines, ég hef
ekki minnstu löngun til að byrja á þvi aftur.
— Þessvegna sting ég upp á þessari aðferð til að verja yður. Hlust-
ið á mig, Angelique. Ég er nógu gamall til að tala hreint út við yður.
Eftir að þér hafið gengið í hjónaband hafið þér ekki meira vald yfir
Philippe du Plessis, peningarnir, eituraskjan — allt þetta verður hans.
Skírskotun til hjartans hefur engin áhrif á hann. Þessvegna verðið
þér að ráða yfir honum með skilningarvitunum.
— Það er hættulegt vald, Molines, og mjög lágkúrulegt.
— Það er vald. Það er undir yður komið að gera það ekki lágkúrulegt.
Angelique var í miklum vanda. Henni hafði ekki dottið í hug að fá
þessa ráðleggingu af vörum hins siðvanda húgenotta. Allur persónuleiki