Vikan - 25.03.1965, Blaðsíða 31

Heimurinn og ég
Framhald af bls. 21.
mamma, ég sit þó bara hér á stóln-
um í nótt.
Hún var ströng á svip og Ragnar
stóð upp, ég hélt aS hann ætlaði að
taka byssuna, en hann tók mömmu
í bóndabeygiu eins og hún væri fis
og henti henni uppí stórt rúmið.
Mamma settist upp og ég sá að það
var glettni í augum hennar.
Ragnar tók byssuna og hengdi
hana fram í forstofuna; svo lokaði
hann hurðinni milli herbergjanna og
ég gat ekki lengur fylgzt með því,
sem fram fór og nóttin kom.
Dagnir liðu hver af öðrum,
skemmtilegir fyrst meðan ég var að
kanna umhverfið og skoða skepn-
urnar, en svo fóru þeir að verða
hver öðrum líkir, langir og gráir og
ég sá, að mömmu leiddist líka. Hún
stóð oft við gluggann og horfði út,
einkum þegar Ragnar var ekki
heima og hún eigraði eirðarlaus um
húsið og reykti hverja sígarettuna
af annarri og hafði ekki einu sinni
sinnu á að vaska upp eftir máltíðir.
Það hafði aldrei komið fyrir heima;
þar hafði hún ekki einu sinni þolað
óhreinan bolla á eldhúsborðinu.
Litli bróðir var sá eini, sem undi
sér vel og var ánægður með lífið.
Hann og kisa voru orðin mestu mát-
ar og hún virtist geta þolað honum
ómjúk handtök endalaust.
Mamma talaði um við Ragnar að
skreppa í bæinn næst þegar hann
kom inn að borða. Ég var hrædd
um að hún færi án þess að taka mig
með. Mér fannst ekkert hræðilegra
geta hent mig en það, að hún færi
og skildi okkur Bróa eftir ein þarna.
Kannske kæmi hún þá ekki aftur.
Kannske að hún væri að fara á bak
við mig og ætlaði þrátt fyrir allt að
koma okkur af sér, svo að hún gæti
haldið áfram að lifa því lífi sem
hún þráði. Ég vissi vel að hún elsk-
aði falleg föt, skemmtanir og fal-
lega hluti. Hér var ekkert slíkt. Hér
var aðeins einn fallegur karlmaður,
sem var hrifinn af henni og hann
eyddi meiri tíma í kýrnar sínar og
kindurnar en hana.
Ég sá, að hún athugaði fötin sín
oft og viðraði kjólana sína og káp-
urnar. Var hún að hugsa um að
fara? Otti minn óx dag frá degi,
en rénaði samt öðru hvoru þegar
hún tók kannske utan um mig og
sagðist ekki geta lifað án okkar
Bróa og næm skynjun mín sagði
mér, að hún var ekki að gera sér
þetta upp; hún sagði það af heilum
hug.
Það var einn daginn, að Ragnar
kom inn eftir hádegið og sagðist
þurfa að skreppa til þorps sem var
skammt frá, hvort við vildum fara
með. Mamma lifnaði við og fór að
snyrta sig og klæddist sínum beztu
fötum.
— Ég ætla að sýna kerlingunum
í nágrenninu að þú eigir fallega
konu, elskan mín, sagði hún og setti
svart hárið upp og batt hvítan borða
um það.
Þetta voru fáein hús við sóðalega
götu þar. sem skítugir krakkar léku
sér í .drullupollunum og mér fannst
þessi eina búð sem var þarna leið-
indahola, þar sem ekkert fékkst af
því sem ég hafði áhuga fyrir.
Mamma virtist lika verða fyrir
vonbrigðum og við gengum í gegn-
um þorpið meðan Ragnar fór inn á
verkstæði, sem var þarna. Háu hæl-
arnir á skónum hennar mömmu
sukku í forina og hún var óánægð
á svip.
— Gefðu okkur gott, mamma,
bað ég og við gengum inn í búðina.
Nokkrir strákar héngu við búðar-
borðið og sötruðu kók; þeir voru
skítugir og virtust taka lífinu með
ró. Þeir sneru sér við og góndu
frekjulega á mömmu þegar við kom-
um inn, mældu hana út frá hvirfli
til ilja og gláptu til skiptis á fótleggi
hennar og brjóst. Ég var búin að
taka eftir þessu svo oft, að þeir
skoðuðu hana allir eins, hvort sem
þeir voru skítugir eða velklæddir,
það var aðeins meira áberandi gón-
ið í svona strákum en fullorðnum
mönnum. Mamma virtist allt í einu
vera komin í sólskinsskap og hún
gaf okkur ávexti og súkkulaði.
Brói sat uppi á búðarborðinu og
sveiflaði fótunum. Hann missti app-
elsínuna sína og hún valt fram gólf-
ið og stoppaði loks við fæturna á
manni, sem kom inn úr dyrunum í
þessu. Hann leit á Bróa svo á
mörrimu, tók upp appelsínuna og
rétti Bróa hana. Hann horfði alveg
eins á mömmu eins og strákarnir.
Nú kom Ragnar og við fórum heim.
Mamma var ánægðari í nokkra
daga. Svo fór hún aftur að tala um
að fara í bæinn. Hún spurði mig,
hvort ég gæti ekki vel passað Bróa
einn dag; hún kæmi aftur um kvöld-
ið. Ég sagðist geta það, ég vissi vel
að það þýddi ekkert að segja, að
ég vildi fara með, eða þá að ég
gæti ekki hugsað mér að hún færi.
Hún myndi aðeins segja, að ég væri
stór stúlka og ætti ekki að vera með
vitleysu.
Svo fór hún með áætlunarbílnum
snemma um morguninn og ég skældi
ofan í koddann minn. Mér hafði
aldrei fyrr fundizt ég einmana.
Ragnar tók okkur Bróa með sér út
á túnið. Þar var stór, girtur blettur
og hann sagði að það væri kartöflu-
garður. Mér fannst skrýtið að sjá
hann setja kartöflur ofan í holur í
moldinni, en hann sagði mér til
hvers það væri gert.
— Þú mátt sjálf eiga blettinn
þarna í horninu, sagði hann, og
setja niður í hann. Svo máttu eiga
kartöflurnar sem koma upp þar [
haust.
— Meinarðu þetta, spurði ég hissa
og tók þá eftir þv! að Brói, sem sat
við hliðina á kassanum með útsæð-
inu var að fá sér bita af stórri
kartöflu. Honum þótti bragðið víst
ekki gott, því að hann spýtti út úr
sér og gretti sig og við Ragnar hlóg-
um að honum. Ég fór að setja kart-
öflurnar niður í holur eins og ég sá
Ragnar gera og Brói hermdi eftir.
Ragnar hafði gaman að öllu sem
HENTA ALLTAF
Heildsölubirgðir;
r
Jóhann Olafsson & Co.
Hverfisgötu 18. — Reykjavík — Símar: 11630 og 11632.
OSRAM
VEGNA GÆÐANNA
RÖR NOTAÐ ER - OSRAM STARTARAR
ÞAÐ ER SAMA HVERT FLUORESCENT-
Einkaumboð á íslandi fyrir
Simms Mofor Units
(International) Ltd., London
Önnumst allar viSgcrSir og stillingar
á SIMMS oliuverkum og cldsneytislokum
fyrir dicsclvélar.
BlðRN&HALlDÓR HF.
SÍÐUMÚLA'9
SÍMAR 36030.36930
Höfum fyrirliggjandi varaliluti í
oIiuYcrk og cldsncytisloko.
Leggjum áherzlu á aS veita eigendum
SIMMS oliuvcrka fljóta og góSa þjónustU.
©
VIKAN 12. tbl.