Vikan - 01.04.1965, Blaðsíða 31

ar grónar olívutrjám niður að
sjó.
í fjarlægð sá hann geitahirð-
ana og fólkið á ökrunum og í
ólívulundum. Það virtist vera
eins og venjulega, svartklæddar
konur, en þegar þessar verur
hreyfðu sig einstaka sinnum til
að kasta steini í geit, eða til að
tína nokkrar ólívur, sá hann að
þetta voru karlmennirnir.......
Svo þetta var þá satt. Hann hafði
trúað því rétt mátulega þegar
konan sagði honum þessa ótrú-
legu sögu, hélt jafnvel að hún
væri að narra sér út frídag. Fjar-
vera hennar var svo sannarlega
áþreifanleg, en það var fyrst nú
að hann sá að þetta náði til allra
eyjarskeggja.
Róbert gekk áfram götuslóð-
ann. Bak við kaktusþyrpingu
var maður að reita arfa af maís-
akri og rétt hjá var annar, sem
var að reiða eldivið á ösnum,
sem voru bundnir hver aftan í
annan. Mennirnir veifuðu til
hans og kölluðu kveðjuorð til
hans yfir akurinn. Þetta höfðu
þeir aldrei gert áður.
Eyjarskeggjar brostu kurteis-
lega og kvöddu með handabandi
við sérstök tækifæri, en venju-
lega voru þeir ekkert að hafa
fyrir því að veifa eða skiptast á
kveðjuorðum við náungann. Ró-
bert hafði séð frændur sem hann.
þekkti mætast á mjórri götunni
og víkja úr vegi hvor fyrir öðr-
um, án þess svo mikið sem að
kinnka kolli, en konurnar heils-
uðu venjulega með glaðlegu
brosi.
Þegar hann kom til þorpsins
tók hann strax eftir því að allt
var með öðrum svip. Það voru
engar konur fyrir utan húsin,
eins og venjulega, masandi við
nágrannakonurnar, meðan þær
hömuðust við handavinnu sína.
Ekki voru heimasæturnar heldur
sjáanlegar. Þær sem voru vanar
að sýna fagrar línur kroppsins,
þegar þær sóttu vatn og báru
aðrar byrðar á höfðinu, þá vögg-
uðu þær mjöðinunum. Hér og
þar voru karlmenn í opnum dyr-
um að sópa, aðrir voru með börn
í fanginu. I einu húsinu sá hann
heimiisföðurinn vera að dusta
teppi út um glugga á annari hæð
og annarsstaðar var piparsveinn
sem hann þekkti að sligast und-
an vatnsfötum sem hann bar á
oki úr tré. Þegar hann kom auga
á Róbert veifaði hann glaðlega.
hendinni og brosti. —■ Hvert
ertu að fara, vinur? spurði hann.
Það var eins og erfiði þessa dags
ýtti þeim fastar saman og gerði
það að verkum að þeir voru vin-
gjarnlegri hver við annan en þeir
voru endranær.
— Ekkert, sagði Róbert, — ég
er bara að hreyfa mig ....
— Farðu ekki inn á torgið,
sagði ungi maðurinn, — gerðu
það ekki í dag ......
— Hversvegna ekki? Frá torg-
inu heyrðist hávaði og hlátur,
HUS I
SMMUM
BYGGINGAR ERU DÝRAR-
TRYGGINGAR ÓDÝRAR.
Hverjum husbyggjanda or
brýn nauðsyn að tryggja þau
verðmæti er Hann skapar;
ennfremur ábyrgðina, sem
hann stofnar til, meðan húsiö
er f byggingu.
ALMENNAR TRYGGINGAR i?
PÓSTHÚSSTRÆTI 9 SlMi 17700
hróp og söngur .... — Hvers-
vegna ekki? spurði hann aftur.
Maðurinn yppti öxlum, en
gretti sig svo af sársauka. Hánn
mundi ekki eftir vatnsfötunum
og okinu á öxlum sér. Það var
heilt ár frá því að hann hafði
lyft nokkru, sem var þyngra en
vínglas.
— Farðu ekki þangað, sagði
hann, — ekki í dag. Það er það
eina, sem ég get sagt þér ...
En Róbert hélt áfram. Það var
forvitni, frekar en hugrekki sem
rak hann áfram. Forvitni og
kæruleysi. Og svo mundi hann
eftir ástandinu sem húsið hans
var í, það sem annars var svo
hreint og hvítskúrað.
Kaffihúsin á torginu voru full
af kvenfólki. Horuðum, skorpn-
um gömlum konum, feitum
blómstrandi eiginkonum og
mæðrum og grönnum dökkeyg-
um ungum stúlkum. Þær voru í
pilsum og blússum, — grænum,
skarlatsrauðum og bláum, og á
höfðinu höfðu þær skrautlega
myndskreytta klúta. Þær hölluðu
sér aftur í stólnum, teygðu úr
fótunum, tylltu þeim jafnvel upp
á borðin. Sumar dönsuðu, aðrar
sungu, en eitt var sameiginlegt
með þeim öllum, þær voru allar
:með annaðhvort flösku eða glas
í höndinni ....
Því að þetta var „Dagurinn".
Þennan dag gátu þær gert það
sem þær lysti, án þess að fá
skammir eða aðfinnsur. Allt ár-
ið voru þær að hugsa um hvern-
ig þær gætu gert sér sem mest
úr þessum degi, hvað þær ætl-
uðu að gera, en aðallega hvað
þær ætluðu nkki að gera.
Þegar þær þræluðu á ökrun-
um eða í heimahúsum, álútar yf-
ir pottum og pönnum og skríð-
andi börnum, hugsuðu þær oft
um þennan dag. Þá þurftu þær
ekki að fara á fætur fyrir sólar-
uppkomu, til að kveikja upp eld
eða sópa, ekki til að elda ofan
í karla og krakka, og ekki held-
ur til að tína ólívur eða að passá
geitur. Þá gátu þær legið í rúm-
inu og látið sig dreyma um falleg
föt og líf í munaði.
Svo kom „Dagurinn“. Þær lágu
í rúmunum eða vafðar í teppi á
gólfum, þóttust ekki heyra jarm-
ið í geitunum eða grát barnanna.
En þær höfðu enga eirð í sér til
að liggja lengi, heldur fóru á fæt-
ur til að huga að fötunum sem
þær ætluðu að vera í á þessum
hátíðisdegi. Þetta var vandsamt
verk og ekki mátti kasta höndun-
um til þess. Þær sem voru orðnar
miðaldra lögðu mest upp úr ytri
búnaði.
Það lá í augum uppi að öll
þessi fyrirhöfn var vegna karl-
mannanna, ekki svo mjög til að
ganga í augun á þeim, heldur til
að gera þá öfundsjúka.
Þegar þær voru klæddar fóru
þær að horfa á hvernig karl-
mönnunum færu húsverkin úr
hendi. En þær urðu fljótt leiðar
á því. Þær voru vonsviknar yfir
því að þeir tóku þessari áþján
með góðlátlegri kímni, vissu sem
var að blöðrurnar í lófum þeirra
hefðu nægan tíma til að gróa á
næsta ári. Hefðu þeir tekið þessu
öðruvísi, þá hefði óneitanlega
verið meiri ánægja af að sjá þá
strita.
Svo fóru þær að tínast að torg-
inu, tvær og tvær eða fleiri í hóp,
Masandi og hlægjandi komu þær
sér fyrir við veitingahúsin á torg-
inu.
— Þeir eru ekki svona létt-
lyndir, ef þeir þyrftu að þræla
allt árið, sögðu sumar. — Allir
geta eldað mat og passað börn
einn dag á ári.........— Verið
þið ekki að eyðileggja daginn
fyrir okkur með því að vera að
hugsa um karlana. Látum okk-
ur heldur njóta hans og vera
glaðar, sögðu aðrar.
í fyrstu sátu þær við tréborð-
in á torginu og nutu hvíldarinn-
ar. Svo fóru þær að hella víni í
glösin, lítið í fyrstu, en juku svo
smátt og smátt skammtinn, þang-
að til þær voru orðnar háværar
og börðu í borðin. Þær heimtuðu
hljóðfæraslátt og söng, dönsuðu
INNOXA
Heimur íegurð-
ar í einu orði
Mest selda
steinpúðrið,
sjö fallegir litir
Vel snyrt kona
notar ÍNNOXA
VIKAN 13. tbl.