Vikan - 01.04.1965, Blaðsíða 48

Sttnjífish
APPELSÍN
SÍTRÖN
LI M E
Svalandi - ómissandi
á hverju heimili
Hvinur í stráum
Framhald af bls. 45.
legg en hún situr við sinn keip
og segist ætla að fara hvað sem
það kostar og í vist ef ekki vill
betur til og nú ætlaði ég eigin-
lega að fara þess á fjörur við
ykkur að þið lánuðuð mér ef þið
gætuð til að koma telpukvöl-
inni suður ég á von á það iagist
hjá mér bara strax næsta sumar
en náttúrlega er frekja að fara
framá svona.“
„Þetta ber nú illa uppá Þor-
mar minn,“ sagði frú Jónhildur
„því hún Sveinbjörg okkar á að
fara suður í haust og það er
ekki víst hvað verður afgangs
þegar það hefur verið afgreitt.
Annars veit hann Guðmar minn
þetta allt miklu betur.“
„Já ég veit að það eiga allir
nóg með sig en ég lofaði henni
Björgu litlu kvölinni að minn-
ast á þetta“ sagði Þormar og
gekk allur saman í herðunum.
„Þetta getur nú verið undir
ýmsu komið mágur,“ sagði Guð-
mar og tók duglega i nefið og
ýtti svo pontunni yfir til Þor-
mars og sagði: „Biturinn og pest
in geta komið í veg fyrir allt
og meira að segja að hún
Sveinba litla okkar hérna stráið
fari nokkuð og við skulum nú
fyrst sjá hvað hleypur ofan af
fjallinu áður en við förum að
leggja það inn og fáðu þér nú í
nefið mágur. Það tekur ekki of-
an af stúlkubarninu eða neðan
þó hún haldi sér í skefjum til
haustsíns skarnið.“
11. KAFLI
Guðmar á Bakka sér
til unga fólksins
Nokkru síðar skrapp Guðmar
á Bakka i kaupstaðinn og var
góðglaður þegar hann lagði af
stað heim aftur og var seint fyrir.
Hann var einn á ferð og þegar
hann var á milli Skála og Skarðs
sá hann einhverju hvítu bregða
fyrir í einstiginu ofan við
hvamminn neðan við fossinn og
datt í hug það gæti verið kind
i sjálfheldu eða að lömbin henn-
ar væru í vandræðum svo hann
tyllti StóraBlakk við hríslu og
gek niður að hvamminum beint
á móti einstiginu þaðan sem
hann gat séð yfir allan hvamm-
inn og einstigið. Þegar hann
kom fram á hvammbarminn sá
hann að þetta var ekki rolla þetta
hvíta heldur hún Sveinbjörg
litla Guðmarsdóttir á Bakka og
sá sem hún lagði hendurnar um
hálsinn á og kyssti svona ofur-
blítt var enginn annar en hann
Gunnar litli Gúðmúndsen stjúp-
sonur læknisins á Skálum.
Guðmar laumaðist ofurhægt
upp á veginn aftur þangað sem
ekki sást til hans í sumarrökkr-
Norska
Dala-prnið
Heilo-Fasan
'4
■»*' **■»- -
** í-
RM <- \>. ->■ w **,
2.4 y. ** ***&;!
m
jt-V
1
Fjölbreytt val
mynstra.
Dala-garniö er norsk
úrvalsvara.
Dala-garnið fæst um
allt land.
- ■■■;.*
umboðið
inu öeðan úr hvamminum fyrir
neðan fossinn þangað sem Stóri-
Blakkur stóð og leysti tauminn
á honum og stóð um stund með
hann i hendinni og sagði svo
stundarhátt við sjálfan sig: „Upp
koma svik um siðir/ Svo tók
hann pyttlu úr hnakktöskunni
og saup á vænan sopa og stökk
svo á bak StóraBlakk og þeysti
í einum spretti heim í hlað á
Bakka og spretti af hestinum
og tók út úr honum fyrir neðan
túngarðinn og gekk svo heim
i búr og fékk sér kaffi áður en
hann gekk upp i Suðurhúsið til
konu sinnar. Hún spurði hann
frétta úr kaupstaðnum en hann
ansaði fáu til þar til hann lagð-
ist upp í að hann sagði: „Það
skal hún Sveinbjörg okkar suður
í haust þó skollinn hirði hverja
skjátu á fjallinu.“
„Því dettur þér það í hug núna
Guðmar minn?“ spurði frú Jón-
hildur sem kunni illa við að
maður hennar væri ölvaður en
lét þó kyrrt liggja. Guðmar leit
myrkum augum á konu sina og
spurði: „Hverju reiddust goð-
:in?“ Svo var hann sofnaður.
Guðmar á Bakka hafði fram
að þessu verið afskaplega lítið
á ferð um húsið en nú tók hann
að vera á óliklegustu stöðum og
á kvöldin og fram á nótt var
hann ýmist í miðhúsinu eða
niðri í búrinu og hafði opið fram
i göngin. Fólkið tók sér þetta
ekki til því Guðmar hafði alltaf
þótt einrænn og sérlundaður en
Sveinbjörgu þótti þetta heldur
verra en þagði þó svo enginn
vissi um hug hennar. Nú gat hún
aldrei komizt út þegar aðrir
voru sofnaðir þvi pabbi hennar
var ævinlega einhvers staðar á
vakkinu. Gunnar kom stundum
að Bakka en þá var Björg litla
á Skarði ævinlega í fylgd með
honum og ekki gat Sveinbjörg
gert sér nein erindi út að Skál-
um. Hún brá sér stundum á
sunnudögum að hitta Björgu á
Skarði og stundum kom Gunnar
þangað lika, en það bar allt að
einu, þau fengu aldrei að vera
ein síðan Guðmar fór að göltr-
ast þetta á kvöldin og nóttinni.
Frú Jónhildur var sú eina sem
hafði orð á þessu háttarlagi og
spurði hvað þetta ætti að þýða
„Og ekki neitt sosum,“ svaraði
Guðmar eða „Og ætli það eigi
barasta að þýða nokkuð?“
Nokkru síðar bar Einar í Nesi
sem stundum var kallaður Ein-
ar Kéllíng af því hann hafði svo
gaman af því að bera sögur á
milli að Bakka og hitti Guðmar
útivið en Guðmar bauð honum
inn í bæinn og frú Jónhildur
bar þeim rjúkandi kaffi. Þegar
þau voru öll sezt yfir ilmandi
kaffibollunum spurði Guðmar
almæltra tíðinda. „Og það er þá
helzt hvað unga fólkið ætlar að
strekkja burt úr sveitinni í vet-
ur. Þið vitið nú um ykkar eigin
dóttur og svo ætlar hann suður