Vikan - 01.04.1965, Blaðsíða 49

líka hann Gunnar litli GúSmúnd-
sen á Skálum stjúpsonur lækn-
irsins og svo er verið að tala
um að hún Björg litla á Skarði
hafi ekki verið mönnum sinn-
andi í allt sumar heldur hafi
einlægt verið að suða í foreldr-
um sínum litla stráið þvi að
hana langar svo í kvennaskól-
ann fyrir sunnan en það er varla
að þau á Skarði hafi efni á að
senda hana og það hefði þó ver-
ið meira gaman fyrir þau að
vera þrjú fyrir sunnan því það
heyrir maður að unglingar úr
einu byggðarlagi haldi vel sam-
an þarna fyrir sunnan.“
„Ojamm“ sagði Guðmar og
saup drjúgum á bollanum sinum.
„Gunnar trúi ég ætla i verið í
vetur.“
„Óekki Guðmar minn,“ sagði
Einar í Nesi. „Hann ætlar í skóla
og kvað eiga að verða prestur,
blessaður læknirinn ætlar ekki
að gera það endasleppt við hana
Sigríði og börnin hennar sem
hún átti áður en hún átti hann.“
Þegar Einar var farinn kom
Guðmar sér ekki að nokkru verki
aftur heldur eigraði þetta fram
og aftur um bæinn og út fyrir
þangað til hann kom upp i Suð-
urhúsið til hennar frú Jónhild-
ar og sagði:
,>Svona eftir á að hyggja Jón-
hildur mín held ég hún Sveinba
litla okkar hérna ætti ekki að
fara neitt suður í haust heldur
veit ég að hún frú Ragnheiður
kaupmannsfrú mundi fást til að
segja henni svolítið tii i þessari
dönsku sem hún er alltaf að
masa um.“
„Hvað kemur þér til maður
að fara að hætta við þetta allt
núna? Þú veizt vel að það er bú-
ið að fastráða þetta allt bæði hér
og fyrir sunnan og við erum al-
veg búin að búa hana Svein-
björgu litlu út. Ég ansa bara ekki
svona vitleysu.“
„Ja mér er eiginlega töluvert
illa við að telpuhnátan fari litla
skinnið þetta suður fyrr en hún
er orðin eitthvað eldri því það
er aldrei að vita hvernig fer
fyrir þessum skinnum i þessari
óráðsiu og solli þarna fyrir
sunnan. Ég held það væri betra
að hún færi eki svona langt
fyrr en hún er orðin almenni-
Allt í senn:
snyrtiborÖ - skrifborð-kommóða 1
óskadraumur
fermingar-
stúlkunnar!
HÚSGAGNAVERZLUN ÁRIMA JONSSDNAR
lega fullorðin stráið.“
„Það þýðir ekki um þetta að
tala Guðmar minn ég ætla bara
að láta þig vita það strax. Það
verður eins og við höfum á-
kveðið að hún Sveinbjörg litla
okkar hérna fer suður í kvenna-
skólann í haust og ekkert múður
með það. Og mér er sagt hann
Gunnar liérna á Skálum fari
líka suður í haust i skóla og
ætli hann liti ekki eitthvað til
með henni leiksystur og jafn-
öldru.“
Guðmar leit eitthvað svo
skrýtilega til konu sinnar og
mælti seinlega:
„Jú hann væri vís til þess
drengurinn.“
Um kvöldið lagði Guðmar á
Bakka á Stórablakk og reið út
að Skarði til að hitta Þormar
mág sinn. Hann hitti liann þar
sem hann var að dengja Ijái úti
í smiðju og sagði við liann for-
málalaust: „Þú varst svona að
fara í þau fötin við okkur Jón-
hildi mína einhvern tímann i
sumar að við hjálpuðum henni
Björgu litlu að komast í skóla
fyrir sunnan í vetur. Ég trúi að
það verði einhver r£ð með að
hjálpa henni kvölinni og kann-
ski óþarfi fyrir þig að sveitast
við blóðinu að borga það aftur.
Láttu stúlkuna fara maður suður
þær hafa gott af því að vera sam-
an frænkurnar hún og hún Svein-
björg mín.
12. KAFLI
Sveinbjörg á Bakka
segir allt af létta
Eihvern sunnudaginn um
haustið í afskaplega góðu veðri
datt henni frú Jónhildi í hug
að það gæti verið gaman að fara
með börnin að tína ber. Hún
spurði Sveinbjörgu hvort hún
vildi koma með en hún sagðist
þurfa að laga eitthvað áður en
hún færi suður, sem var alveg
að koma að. Hún fór með börn-
in út á holtið fyrir ofan Skarð,
því þar þekkti hún vel til berja
síðan hún var sjálf barn og
mundi sérstaklega eftir einni
skemmtilegri laut þar sem uxu
bæði jarðarber og hrútaber og
hún hugsaði sér að gá hvort
frændfólkið á Skarði væri ekki
búið að finna þessa laut. Hún
dreifði börnunum sinum um
móana og dólaði svo áfram í
áttina að lautinni góðu meðan
hún tíndi ber á leiðinni þang-
að til hún var komin að barðinu
sem var norðanmegin við laut-
ina en þá heyrði hún manna-
mál. Hún hélt fyrst þetta væri
eitthvað af börnunum hennar
sem væru komin ofan i lautina
og varð með sjálfri sér ergileg
ef þau hefðu nú troðið niður
jarðaberin sem voru svo einstak-
lega góð þó þau væru lítil og
svolitið súr en svo heyrði hún að
þetta var karlmannsrödd hún
gægðist ofurvarlega yfir brúnina
á lautinni og sá að þar sátu þau
Sveinbjörg hennar og hann
Gunnar á Skálum og voru að tala
saman.
„Já elskan min“ heyrði hún
að Gunnar sagði. „Við verðum
að fara ofurvarlega svo engan
gruni neitt því það er ekki vert
VIKAN U. ttL