Vikan - 08.04.1965, Blaðsíða 4
EFTIR VICKI BAUM
TEIKNING: V
SILJA AÐALSTEINSDÓTTIR
1. HLUTI
~P cr ■p
b. . j
pcr |J
HÚN GERIST Á EINNI ÓLGANDI NÓTTU. SKIP,
SEM KEMUR í HÖFN, SKIP, SEM ER Á FÖRUM.
ÖRLÖG, SEM VEFAST OG FLÉTTAST í MYND.
FLÆKJA, SEM LEYSÍST OG VERÐUR AÐ SVEIG,
EINS OG HRINGUR, SEM MYNDAST Á VATNI
OG HVERFUR.
Pat nam staðar fyrir framan
einkakáetu læknisins. Dyrnar
voru lítið eitt opnar, eins og flest-
ar aðrar einkadyr um borð í
Tjaldane. Það bar vott um ör-
lítinn súg, eða einhvers konar
hreyfingu loftsins, þótt glugga-
tjöidin inni héngju dauð og
hreyfingarlaus í hitanum. Hvergi
var hinn minnsti andvari. Sjór-
inri var eins og bráðið gler, sem
sums staðar hafði runnið saman
í óreglulegár mishæðir, olíugræn-
ar og gular. Litlu vifturnar sner-
ust án afláts í hinum fáu far-
þegaklefum, í yfirmannaíbúðun-
um, litlu matstofunni og komp-
unni, sem áhöfnin á Tjaldane
kallaði salinn. Þær urruðu illi-
lega meðan þær dældu stöðn-
uðu, drungalegu andrúmsloftinu
inn í klefana og út aftur, önn-
um kafnar og gersamlega áhrifa-
lausar. Merkið „truflið ekki“
dinglaði á hurðarhún læknisins
og titraði í hristingnum frá vél
skipsins. Pat veitti því litla at-
hygli; það hafði lafað þarna síð-
an hún kom um borð í Tjaldane
í Singapore. Hún hlustaði á hið
þægilega hljóð, sem barst innan
úr káetu læknisins: glamur ís-
mola í glasi og hið snögga hviss,
sem kemur þegar sódavatns-
flaska er opnuð. Hún kippti hvít-
um síðbuxunum frá leggjunum,
þar sem þær höfðu límzt fastar
af hitanum, og strauk svitann af
enni sér með nöktum handleggn-
um. Handleggurinn vöknaði, og
hún nuddaði honum við lend sér
til þess að reyna að þurrka hann
aftur. Síðan drap hún lauslega
á dyr og gekk inn án frekari
vafninga.
— Jæja, sagði dr. Maverick,
án þess að líta á hana eða taka
fæturna niður af borðinu. —
Hvað viltu núna?
— Ég er aftur komin með of
háan blóðþrýsting, svaraði Pat
þurrlega. Læknirinn dró að sér
fæturna og leit snöggt en rann-
sakandi á hana. Pat leit út fyr-
ir að vera eldri en hún var. Hún
var 24 ára. Læknirinn hafði séð
vegabréfið hennar og meira að
segja skráð aldur hennar í spjald-
skrána sína yfir farþega. Fyrir
hans smekk var hún allt of mjó,
en þó lagleg á sinn hátt, svipað
afskornu blómi, sem enginn sómi
hefur verið sýndur. Hún brosti
djraflega, en augu hennar höfðu
einkennilegan blæ, sem ljóstr-
uðu því upp, að fyrir skemmstu
hafði hún grátið í skjóli kvenna-
klósettsins, eina staðarins um
borð í Tjaldane, þar sem von
var um næði.
— Heldurðu, að þér skánaði
nokkuð, þótt ég gæfi þér meðal?
spurði hann og brosti.
— Hvers vegna getur maður
ekki keypt sér sjúss fyrr en
kukkan sjö á þessum bölvaða
dalli? Er það aðeins til þess að
gera manni lífið ennþá leiðara?
spurði hún. Læknirinn náði í
annað glas og blandaði henni
drykk.
— Það er bara áður en við
komum einhvers staðar til hafn-
ar, sagði hann. — Þetta er ein
af reglum S. B. M. skipafélags-
ins. Ég býst við, að það standi
eitthvað í sambandi við virð-
ingu hvíta mannsins í Austur-
löndum. Það hefði óheppileg
áhrif á hina innfæddu, ef þessir
fáu farþegar okkar væru axla-
fullir, þegar þeir staulast í land.
Svona, vertu nú kát! Skál!
— Guð minn almáttugur! Eig-
um við að leggjast að landi í dag?
Ég hélt, að þetta væri skip, en
^ VIKAN 14. tbl.