Vikan - 08.04.1965, Blaðsíða 5

svo er þaS bára strætisvagn, sem
stanzar á hverju götuhorni, sagði
Pat, lyfti glasinu og horfði gagn-
rýnum augum á letilegar loft-
bólurnar í drykk sínum.
—■ Við stönzum bara stutt í
dag. Allt, sem við þurfum að
gera, er að landa nokkru af farm-
inmu, setja þrjú hundruð kúlía
í land og leggja svo frá aftur.
Venjulega hespum við þessu af á
tveim tímum.
— Er það allt og sumt?
— Já. Það er allt og sumt. En
bíddu bara og taktu eftir hvað
það verður gaman. „Tjaldane"
er hérumbil sá eini nokkurnveg-
inn sómasamlegi dallur, sem
nokkurn tíma kemur þar í höfn,
og allir íbúarnir bíða í spenn-
ingi eftir þessum tveimur tímum,
sem hún liggur í höfninni. Þá eru
stórir dagar í lífi þeirra, og það
gerist ekki nema tvisvar í mán-
uði — þegar við förum frá Singa-
pore til Manilla og aftur til baka.
Viltu meiri ís í glasið þitt?
— Nei, takk, svaraði Pat út á
þekju.
Læknirinn tæmdi glas sitt og
fyllti hennar. Hann rumdi, þeg-
ar hann hrærði í stóra hitabrús-
anum í leit að ís. — Sá sem
fyndi upp ís, sem stæðist 30
stiga hita, yrði milljónari á engri
stund í þessum heimshluta, sagði
hann.
Svar Pat átti ekkert skylt við
þessa athugasemd hans. —- And-
erson stakk mig af aftur, læknir,
sagði hún. — Hann spilaði ekki
borðtennis við mig í morgun.
Hún brosti sálarlaust.
Hann leit aftur stutt og rann-
sakandi á hana.
— Hver heldurðu að láti sér
detta það í hug, í þessum hita?
Andy er enginn asni, og hann
þekkir hitabeltið. Hann eyðir
ekki orku sinni til einskis. Hann
lætur ekki dropa af svita fara
til ónýtis.
— Nei, hann er ekki eyðslu-
samur á hlýjuna. En hann spil-
aði samt borðtennis, hvað sem
skynseminni líður. Við Hana.
„Hún“ var Josephine Halden.
Anderson kallaði hana Jeff. Hún
kom um borð í Batavíu ásamt
föður sínum, hlédrægum, hvít-
hærðum manni, sem leit út eins
og prófessor á eftirlaunum. Með
komu þeirra um borð, hrundu
allar skýjaborgir Pat í einni
andrá. Hún tæmdi glasið sitt og
rétti það fram, til að fá í það
aftur.
— ísinn er búinn, tilkynnti
læknirinn.
— Skiptir engu, gefðu mér
bara Skota. Við getum kallað
hann „stengah", eins og þeir
gera í Singapore.
— Allt í lagi. Skál, svaraði
læknirinn.
Eftir þriðja sjússinn fannst Pat
svalara en áður, en var mun þyrst-
ari en fyrr. Dr. Maverick drakk
einnig óblandað. Hún virti hann
fyrir sér, rugluð á svip. — Lækn-
ir, heldurðu, að þetta sé heilsu-
samlegt? spurði hún hvöss.
— Fyrir mig eða þig?
— Fyrir okkur bæði.
— Nei, stúlka mín, svaraði
hann. — Þetta er ekki heilsu-
samlegt fryir okkur, ekki á neinn
hátt, ekki frá neinu siðferðilegu,
læknisfræðilegu eða almennu
sjónarmiði. En ég skal segja þér
svolítið. Ef þú lifir eins og ég
hef lifað undanfarin átta ár, allt-
af á þessum koppi, siglandi fram
og aftur yfir miðbauginn, með
sex hundruð kúlía frá Singapore
til Batavíu og t»rju hundruð frá
Batavíu til Delí, í stöðugri bar-
áttu við að halda þeim í einhverri
helisu, alltaf í hitanum, í daun-
inum, í skítnum, altlaf á sömu
leiðum, í sömu höfnum, Semar-
ang, Banjoewangi, Timor, Flores,
Sebang, Macassar, Zamboanga,
Manilla, ýmist með ekkert nema
lítilsháttar flensufaraldur eða í
sóttkví með taugaveiki eða sæmi-
legan hvirfilvind til afþreying-
ar og tilbreytingar, þá, stúlka
mní, er mjög æskilegt fyrir þig
að þjóra. f rauninni er það hið
eina, sem heldur í þér tórunni.
Meðan hann talaði varð hann
ákafari en hann átti vanda til.
Síðan kom þögn ,sem ekkert rauf
annað en glamur flösku og glass,
þegar hönd hans skalf, er hann
hellti í.
— Ef það er svona slæmt að
vera á þessu skipi, hvers vegna
ertu þá á því? spurði Pat að lok-
um.
— Það er löng saga að segja
frá því, og ekki sérlega falleg.
Kannske ég segi þér hana ein-
hvem tíma, þegar ég er mjög
drukkinn og mjög fullur af sjálfs-
meðaumkun, sagði hann með
sínu venjulega glotti. — En ég
gæti spurt sömu spurningar.
Hvers vegna ert þú á þessu skipi?
Eftir því, sem ég bezt veit, varstu
búin að panta far og borga það
á „Koto Maru“, sem er fínt og
fullkomið skip, eins og þessi jap-
önsku línuskip eru yfirleitt. Um
þetta leyti gæturðu verið komin
heim til Bandaríkjanna, ef þú
hefðir ekki vent þínu kvæði í
kross til þess að rápa með okkur
milli þessara fjandans eyja í Hol-
lenzku Indíum, í stað þess að
fara beint heim.
— Mér liggur ekkert á heim
til Bandaríkjannft.
— Nei?
— Nei.
-— Jæja. Ekki veit ég, hver
það er, sem hefur tvisvar sinn-
um grátið af heimþrá síðan á
fimmtudaginn var, heldur ekki
hver það var, sem þurfti að fá
meira en fullan skammt af
Bromural, né hver það var, sem
hefur drukkið að minnsta kosti
þriðjunginn af mínu góða viskýi,
vegna þess að þráin eftir Azusa
í Kaliforníu varð óbærileg.
— Ég grét ekki af heimþrá.
Það veiztu, sagði Pat.
— Eitt hef ég lært. á þessu
skipi og öðrum, sem ég hef ver-
ið á. Það eru aðeins tvær mann-
gerðir, sem ferðast, og hvorug
getur nokkurs staðar fest ræt-
ur. Önnur er sú, sem þjáist af
heimþrá — menn af henni þrá
að komast heim og setjast þar
um kyrrt sem allra fyrst, en gera
það aldrei. Hinir eru þeir eirð-
arlausu ■— þeir vilja alltaf vera
að ferðast, höndla hið fjarlæga,
en þegar þeir komast til hins
fjarlæga er hið fjarlæga farið
þaðan og komið óraveg í burtu.
Um stúlkur, sem ferðast einar,
er aðeins þrennt: Annað hvort
eru þær að hlaupa undan karl-
manni, eftir karlmanni eða til
karlmanns. Nú, hvaða tegund ert
þú?
— Ég? Sambland, hugsa ég.
Með heimþrá og eirðarleysi, á
hlaupum undan karlmanni og á
eftir karlmanni. Hvers vegna
spyrðu? Þú veizt, hvað að mér
gengur.
— Rama, Visnu og Siva! Þér
heilögu guðir! Ertu að segja mér,
að þú hafir komið um borð með
allar þínar föggur til þess eins
að eltast við Anders Andersson?
Ég trúi þér ekki, sagði læknir-
inn, og glotti ekki lengur.
— Hvers vegna ekki? Er hann
ekki þess virði? Er ástin ekki
þess virði að leggja eitthvað á
sig?
Læknirinn settist á bekkinn,
þaðan sem hann gat betur horft
á stúlkuna, sem hnipraði sig í
eina stólnum hans. Þessi litla
káeta, angandi af lyfjum, var
orðin að heimili í heimilislausu
lífi hennar, hlé til að forða sér
í, þegar samvera Andérs og
Hennar særði hana um of. Lækn-
irinn féll vel í umhverfið, hár og
herðabreiður, nakinn í beltisstað,
rauðhærður og með húð, sem
ekki einu sinni hitabeltissólin gat
brúnað. Hann var freknóttur um
allan líkamann, og á brjóstinu
voru fleiður eftir síðasta sól-
bruna. Ef til vill voru vöðvar
hans full linir og augu hans full
blóðhlaupin af of mikilli áfeng-
isneyzlu og eftir miskunnarlausa
geisla hitabeltissólarinnar á Ind-
landshafi. Ef til vill var hann
það, sem Pat táknaði með orð-
inu velktur, en henni líkaði að-
ein betur við hann fyrir það, því
Framhald á bls. 43.
VIKAN 14. tbl. g