Vikan - 08.04.1965, Blaðsíða 36

r----------------------:---------
SÓLGLERAUGU
SUMARTÍZKAN
1965 ER KOMIN
\
EINKAUMBOÐ FYRIR:
SOCIÉTÉ DES LUNETIERS, PARIS.
GLERAUG NAVERZLUN
INGÖLFS S. GÍSLASONAR
SKÓLAVÖRÐUSTÍG 5
\_________________________________________________J
var að opna kaupfélagið og bað
hann þegar um brennivín og
fékk það. Síðan reið hann burtu
á ný og vissu menn ekki hvað af
honum varð og ekki kom hann
heim til sin það kvöldið. Næsta
dag kom hann svo aftur í kaup-
félagið og var þá orðinn skítug-
ur og heldur illa til reika en bað
um meira brennivin og fékk það
og var þó sæmilega drukkinn
fyrir.
Þegar hann hafði fengið af-
greiðslu og var að fara kom
læknirinn þar inn fyrir dyrn-
ar. Guðmar nain staðar festi
sjónir á lækninum og sagði
svo hátt að allir máttu heyra:
„Hvat skal nú til ráða? Hvort
er þetta ekki læknirstuskan sú
hin arma?“
Læknirinn bandaði fyrirlitlega
til Guðmars með tveimur fingr-
um og sagði „þessi maður er
ölvaður ég tala ckki við hann.
Þar að auki hef ég reynt hann
að því að vera fífl."
Guðmar setti rauðan við þessi
orð og hann sneri sér við í búð-
inni og mælti svo skýrt að vel
mátti heyra: „Það mun engu
skipta þik mannfýla ok eigi höf-
um vér kvenna skap.“
„fig kalla ykkur til vitnis um
það sem hér eruð í lniðinni að
þessi maður hefur svivirt mig
og það opinberlega og liklegast
að ég stefni honum fyrir meið-
yrði.“
„Vera má þat en hinn veg
dreymdi mik þó.“
„Ekki bætir það úr skák, ef
hann reynir að ögra mér.“
„Esa gapríplar góðir.1)"
Læknirinn snarstansaði og
hikaði við, áður en hann mælti
lágt: „Við hvað áttu, maður?
Ég skal mæta þér allsgáðum.“
„Engi em ek vigamaðr,“ svar-
aði Guðmar „en þó skal ég gera
þat ef þú vill.“
Læknirinn rétti úr sér aftur
og sagði „við munum siðar finn-
ast Guðmar bóndi á Bakka.
„Þat þykkir mér vist, en halda
skal fram ferðinni, þvi ekki dug-
ir ófrestað.“ Að svo mæltu snar-
aðist hann út og á bak honum
StóraBlakk sínum og þeysti út
úr kaupstaðnum fram í sveit.
16. KAFLI
Guðmará Bakka fínnur
lækninn í læknum
Þegar Guðmar á .Bakka var
ekki kominn heim og komið
á annan sólarhring og það á
útmánuðum þótt einstök veður-
blíða væri dag eftir dag frost-
lausar stillur fór frú Jónhildur
á Bakka að ókyrrast. Hún hafði
engum sagt að Guðmar væri
týndur heldur eyddi því alltaf
ef hún var spurð hvar hann
væri og með sjálfri sér þóttist
*)Úr Njáls sögu. „Esa gapriplar
góðir“=Ekki eru þeir góðir
sem glápa á konur. Höf.
hún viss um að hann hefði ekki
farið sér að voða en samt fór
hana að lengja eftir honum og
lét leggja á uppáhaldshestinn
sinn en það var móálótt hryssa
kostagripur lítil en ganglétt.
Síðan fór hún ein af stað og
sagði engum hvert hún ætlaði
en stefndi inn i kaupstaðinn
sem leið lá meðfram hádegis-
hæðinni og ætlaði svo í gegnum
skarðið en sá sig um hönd og
lagði á fjallið það var styttri leið
en erfiðari og sjaldan farin nema
þá að sumarlagi. Þegar hún kom
upp á háfjallið lá leiðin eftir
móabarði um liríð en síðan of-
an í mjótt en fremur djúpt gil
drag og þar sitraði lækjarspræna
eftir botninum. Frú Jónhildur
var í þúngum þaunkum og gætti
ekki að jjví hvar sú móálótta
fór og kom að gilinu dálitið ofar
en vant var og það fyrsta sem
hún sá var maður á stórum dökk-
um hesti var að ríða ofan í gil-
ið hinumegin frá nokkuð neðan
við alfaraleiðina. Hún stöðvaði
þá móálóttu og af tilviljun var
hún þá á bak við stóran stein
svo aðeins liöfnðið af frú Jón-
hildi stóð upp fyrir steininn en
ekkert af hryssunni og beið til
að sjá hvort það var ekki rétt
sem lienni sýndist að þetta væri
Guðmar.
Jú þetta var Guðmar. Hann var
búinn að lóna fram og aftur um
heiðina allan daginn því þegar
hann lagði á hana um morguninn
týndi liann brennivínsflöskunni
sinni og var búinn að leita að
henni allan daginn og var nú
allsgáður og ætlaði bara að drifa
sig heim. Þegar hann reið ofan
í gilið sá liann útundan sér að
hann var of neðarlega og leit
upp eftir gilinu. Þá sá hann
skjóttan hest með hnakk og
beisli standa undir klettanefi
rétt neðan við alfaraleiðina og
bita og fór að gá hvort ekki væri
maður nærri og sá einliverja þúst
liggjandi niður við lækinn. Hann
sá ekki betur en þetta væri lækn-
irinn að minnsta kosti var þetta
hann Læknisskjóni, en hann
taldi öruggara að gá að því
hvort það væri eitthvað að þess-
um manni sem lá þarna ofan við
lækinn þvi hann sá hann ekki
bæra neitt á sér svo hann reið
þangað upp eftir. Jú þetta var
læknirinn. liggjandi grafkyrr á
grúfu með andlitið ofan i sytr-
unni eins og hann væri að þamba
vatn úr læknum.
„Hó“ sagði Guðmar en læknir-
inn ansaði ekki svo Guðmar
renndi sér af haki og ýtti við
honum. „Heyrðu lasm,“ sagði
hann en læknirinn var eins og
liflaus skrokkur fyrir tánni á
honum. Guðmari var ekki um
þetta svo hann hörfaði aðeins
aftur á hak og sagði: „Albúinn
er ég þess að mæta þér upprétt-
um læknir en það krefst ég þess
að þú hafir ekki þvílíkt gabb i
frammi til að koma að mér óvör-
gg VXKAN 14. tbl,