Vikan - 08.04.1965, Blaðsíða 40

©
MÚLALUNDUR
MÚLALUNDUR
Lausblaðabækur
Vinnubækur
Fermingarbækur
Bréfabindi
Möppur með rennilás
Glærar plastmöppur
fólíó, kvartó og ýmsar
aðrar stærðir.
„Hvað er þetta Jónhildur min
ekki var mér nauðugt að skreppa
heim með honum Bjarna og fá
hjá honum kaffi og með því,“
sagði Guðmar.
„Þegi þú Guðmar þegar ég
er komin til að bjarga þér því ég
er komin liingað til að segja
frá því er ég varð vitni að því
að hann Guðmar minn fann
læknirinn alveg óvart þar sem
hann lá dáinn með andlitið of-
an í læknum.“ Þegar hún var
búin snýtti Bjarni sér hrepp-
stjórasnýtu og sagði: „Það má
vera Jónhildur húsfreyja að þú
segir satt en hitt er líka til að
þú hafir verið í vitorði með
bónda þínum og þið hafið unnið
saman að því að vinna á lækn-
irnum, slíks eru mörg dæmi úr
sögunni. Og svo er það líka til
í dæminu að þú frú Jónhildur
hafir sjálf unnið á læknirnum
en Guðmar síðan komið að þér
óvarri. Þetta eru allt saman
möguleikar sem eitt yfirvald má
ekki loka augunum fyrir. Því
úrskurða ég ykkur bæði i varð-
hald þar til líkrannsókn er lok-
ið og skýrsla læknirsins handan
við fjörðinn liggur fyrir.‘
18. KAFLI
Jónhildur á Bakka segir
leyndarmálið
Það var ekki fyrr en á sunnu-
dagskvöldið að skýrslan kom frá
lækninum hinumegin við fjörð-
inn en i henni stóð að dauða
læknisins hefði borið að með
eðlilegum hætti því hann hefði
fengið hjartaslag sennilega þeg-'
ar hann ætlaði að fá sér að
drekka úr læknum og það yrði
ekki sakazt við neinn mannlegan
niátt um jjað og engir áverkar
liefðu verið á likinu en líklega
hefðu líkflutningamennirnir far-
ið óvægilega ineð það þvi það
var svo óhreint á andlitinu en
jiau óhreinindi höfðu greinilega
ekki komið fyrr en læknirinn var
búinn að vera dáinn nokkra
stund. Þetta leysti þau Guðmar
og Jónliildi á Bakka undan öll-
um grun og þau fengu að fara
lieim og Bjarni í Hlíð lánaði
Guðmari hest sem hann sagðist
myndu senda eftir seinna.
Þegar hjónin voru komin vel
i livarf sneri Guðmar á Bakka
sér að Jónhildi konu sinni og
spurði: „Var jiað satt Jónhildur
að jiú liefðir farið að leita að
mér upp á fjallið eða áttirðu
erindi við læknirinn?"
„Auðvitað var það satt Guð-
mar minn að ég var að leita að
þér. Ég var orðin svo dauðhrædd
um j)ig því þú fórst án þess að
segja mér hvert og varst búinn
að vera svo dauðans lengi í
burtu. Hvað hefði ég svo sem
átt að vilja læknirnum upp á
fjall? hefði ég þurft eitthvað að
liitta hann hefði ég nú líklegast
riðið út að Skálum en ég hef
ekki jiorað fyrir þér að kalla
á hann jafnvel þó börnin hafi
verið veik livað þá þegar þau og
ég erum öll frísk guði sé lof.“
„Á jæja Jónhildur mín þú
verður mér kannski reið en ég
segi nú ekki nema þér hvað mér
er í hug en ég hef verið svo leið-
ur út af þessu með hana Svein-
björgu litlu okkar og hann
Gunnar litla á Skálum að ég hef
ekki á lieilum mér tekið og aft-
ast hefur mér fundizt ég öllum
heillum liorfinn því hvorki þú
né hún Sigga hafa viljað lijálpa
mér að koma í veg fyrir að
syndir okkar kæmu niður á
börnunum og þau ættust systkin-
in að ósekju. En hafir þú kom-
ið til að leita að mér upp á fjall-
ið er mér þó duggunarlítil hugg-
un í j)ví.“
Þau voru nú að komast á móts
við Fossinn og frá Jónhildur
sagði: „Guðmar minn einu sinni
bað ég þig að koma með mér
ofan i livamminn og skoða með
mér myrkrið viltu gera það aft-
ur?“
„Og hvað ætli ég geti ekki
laumast með þér ofan í hvamm-
skömmina sagði Guðmar og
beindi hestinum ofan að gljúfr-
inu.
Þau voru orðin of sein núna
til að sjá hvaðan myrkrið kom
en þau komu sér fyrir i skjóli
ofan i hvamminum og frú Jón-
hildur mælti: „Ég hafði ekki
ætlað að segja þér það Guðmar
minn og þú ræður hvernig þú
tekur þvi en ég held það sé rétt-
ast okkar allra vegna að ég geri
það, en hún Sveinbjörg okkar
litla er ekki dóttir þín lieldur
læknirsins sáluga en þetta er
lika það eina sem ég hef skrökv-
að að þér um dagana en það var
vegna þess að ég vildi verða kon-
an þín en ekki læknirsins þó
ég léti hann snúa á mig af því
að ég var svo mikill krakki. Ég
vona bara að þú getir fyrirgef-
ið mér þetta Guðmar minn og
nú lilýtur þú að skilja að j)ú þarft
eki að hafa slæma samvizku j)ó
j)au eigist hún Sveimba okkar
litla og liann Gunnar á Skálum
og ég er sjálf svo glöð þau skuli
ætla að eigast því þá kemst liún
Sveimba litla ennþá nær j)ví að
vera raunveruleg dóttir þín af
holdi og blóði.‘
Guðmar þagði góða stund cn
l)egar hann tók aftur til máls
var hann furðu léttur í máli og
þróttmeiri i tali en hann liafði
lengi verið. „Þetta hefurðu gert
mér beztan greiðan af mörgum
góðum um dagana Jónliildur
mín að halda fram hjá mér áður
en við trúlofuðumst. Og hefði
ég vitað þetta fyrr hefði ég lík-
lega tekið ögn mildilegar i skánk-
ana á læknirstuskunni þarna
uppi við lækinn um daginn.“
Að svo mæltu tók liann utan um
hálsinn á konunni sinni og kyssti
hana beint á munninn og það
var bara úðinn í fossinum og
myrkrið í kringum þau og livin-
ur í stráum.
TöTkaflt
Séra Gunnar frá Skál-
um vígist að Hofi
Svo liðu nokkur ár og Guðmar
varð aftur eins og hann átti að
sér og kannski ekki frítt við að
hann væri svolitið hressari og
lægi að öllujafni betur á honum
en áður enda hljómaði nú bráð-
um aftur barnsgrátur um Suður-
húsið sem hafði ekki heyrzt þar
í nokkur ár þó þau væru nú bæði
að verða nokkuð við aldur og
um vorið komu þau heim ung-
lingarnir úr skólanum að sunn-
an og Guðmar tók á móti þeim
með mikilli gleði og svo opin-
beruðu þau Sveinbjörg og
Gunnar trúlofun sína í veizlu
heima á Bakka.
Gunnar fór aftur suður og svo
til útlanda og svo dó hann séra
Ólafur gamli á Hofi um vetur-
inn þegar Gunnar úrskrifaðist
sem guðfræðingur um vorið.
Gunnar sótti um brauðið og var
einróma kjörinn og biskupinn
VIKAN 14. tbl.