Vikan - 08.04.1965, Blaðsíða 41

Vorið nálgast og með hækkandi sól og lengri degi, fylgir ný tízka
og ný föt og íslenzkar konur eiga það sannarlega skilið að klæðast
fallegum og smekklegum fötum. — Viljið þið fylgjast með þá eigið
þið án efa erindi í Guðrúnarbúð á Klapparstígnum til þess að skoða
Vortízkuna '65.
Verið velkomnar í
Klapparstígnum
yfir íslandi kom sjálfur til að
vígja hann til brauðsins og gefa
þau Sveinbjörgu á Bakka saman
um leið. Svo var haldin mikil
veizla á prestsetrinu eftir messu
áður en kirkjugestirnir fóru
heim.
Guðmar á Bakka og frú Jón-
hildur voru þau síðustu sem
fóru eftir að hafa enn einu sinni
óskað nýju prestshjónunum
innilega til liamingju og létu
klárana lötra fót fyrir fót lieim
ÞAÐ STENDUR 1 BLAD-
INU, AÐ ÞAÐ SÉ AL-
GENGT AÐ MENN DRUKK-
NI 1 BAÐINU.
á leið þvi þetta var ekki svo
langt. Þetta var fagurt vorkvöld
og bjart og hlýtt og dynurinn
í fossinum lieyrðist langar leið-
ir. Guðmar stöðvaði hest sinn og
sagði:
„Ég sé ekki betur Jónhildur
mín en að allt sé komið i heila
liöfn svo við þurfum ekki að
koma við í hvamminum okkar
núna.“
„Þú ræður því góði minn,“
sagði frú Jónhildur blíðlega.
„En erum við ekki orðin nógu
gömul núna til þess að geta séð
i ró og næði hvaðan myrkrið
kemur?“
„Það er ekki kannski ekki
alveg frá,“ sagði Guðmar um
leið og hann beygði út af þjóð-
veginum. „En ég segi þér það
satt Jónhildur min að myrkrið
kemur ekki upp úr gljúfrinu.
Ég hef svona verið að taka eftir
þvi útundan mér þegar við höf-
um staldrað við hérna i hvamm-
inum.“
Hann hjálpaði konu sinni af
baki og þau leiddust niður i
hvamminn ofan við gljúfrið
neðan við fossinn og gengu fram
á brúnina.
Þar stóðu þau og horfðu á
úðann og þegar vornæturrökkrið
var fallið á gengu þau aftur upp
á veginn og þegar þau voru kom-
in á bak sagði Guðmar: „Ætli
ég hleypi ekki út kúnum á morg-
un úr því veðrið ætlar að verða
svona gott?“
Glasgow Rangers
Framhald af hls. 11.
öðluðust þessa skoðun gerð-
ust margir atburðir, bæði
fyrir og eftir siðaskiptin og
það var tími blóðsúthellinga,
pyndinga og haturs i garð
kaþólskra. Á sinum tíma kom
það flestum Skotum við og
mótmælendakirkja sem reis upp
úr þessum ofsóknum gerði lít-
ið til að græða gömul sár. Hún
hélt þjóðinni öldum saman í
ótta við páfatrú Rómar. Það
er eins og skozka þjóðin eða
að minnsta kosti kirkjan, geti
ekki gleymt þessum ofsóknum
af hálfu kaþólskra, þvi enn i
dag má heyra beiskar raddir
presta í garð páfans og kirkju
lians.
Árin 1851—56 varð ægileg
hungursneyð vegna uppskeru-
brests i Suður írlandi. Enska
stjórnin, sem réði þar þá, vildi
lítið lijálpa hinum bágstöddu
írum með þeim afleiðingum að
þeir flýðu í þúsundatali frá ætt-
landi sinu til að leita sér bjarg-
ræðis. Árið 1865 liöfðu um 100.
000 írar leitað hælis i Skotlandi,
aðallega í Glasgow og nágrenni.
Flutningurinn á þessu fólki hélt
áfram að nokkru leyti þangað
til fyrri heimsstyrjöldin brauzt
út árið 1914.
írarnir voru liraustir, en að
mestu leyti ólæsir og þótti feng-
ur að fá þá til erfiðisvinnu i
verksmiðjum borgarinnar. Skot-
arnir voru ekki lirifnir af þessu.
Verkalýðsfélögin þeirra voru um
þessar mundir varla skipulögð
og þegar írar tóku að bjóða nið-
ur vinnulaunin þótti Skotum
nóg um. Óeirðir brutust út. Enn-
fremur voru írarnir flestir ka-
þólskir og það i sjálfu sér var
nægileg afsökun fyrir bardaga.
Árið 1888 stofnaði kaþólskur
prestur i Glasgow knattspyrnu-
lið sem iiann kallaði Glasgow
Celtic (Keltar). Þetta var gert
i góðgerðarskyni og rann allur
ágóðinn af leikunum í svokallað-
an máltíðasjóð handa fátækum
irskum börnum. Glasgow Celtic
VIKAN 14. tbl.