Vikan - 08.04.1965, Blaðsíða 48

APPELSÍN
SÍTRÖN
LIME
Svalandi - ómissandi
á hverju heimili
Ég vissi, að þá yrði ég tveim
vikum lengur með Anderson,
þangað til hann kæmi til Sebang.
Kannske að þú vitir það ekki,
en að vera hamingjusöm í tvær
vikur er ekkert smávegis. Ég
held, að mjög fátt fólk í heimin-
um hafi nokkurn tíma verið ham-
ingjusamt í tvær vikur sam-
fleytt.
— Þú ert heimspekingur, Pat.
Jæja, þú varst hamingjusöm frá
Port Said til Singapore og frá
Singapore til Batavíu. Það er
alltaf eitthvað, þótt reikningur-
inn brygðist milli Java og Cele-
bes. Það var skratti, að stúlkan
skyldi koma um borð, en í kvöld
mun henni líða eins og þér leið
í Singapore. Hún kveður Andy
og veit, að hún sér hann ekki
framar. Eini mismunurinn er sá,
að hún tekur ekki dótið sitt og
fer að elta hann. Vegna þess að
hún er skynsöm og þjálfuð kona,
en þú ert heimsk, framhleypin,
fljótfær og flækingur í þokkabót.
— í kvöld? En hann fer ekki
frá borði í kvöld? sagði Pat. Af
allri ræðunni heyrði hún ekkert
nema þetta. — Við komum ekki
til Sebang í kvöld. Hofmeistar-
inn sagði mér í gær, að við
kæmum þangað ekki fyrr en á
morgun.
— Jú, við komum þangað í
kvöld og förum aftur. Við erum
á undan áætlun. Brookhuis skip-
stjóri hefur skipun um að herða
á sér.
Skyndilega hvarf allur litur úr
andliti Pat og hún þarrnaði í
munninum. — Svo það er í
kvöld. Gott. Til er ég. Mér hef-
ur aldrei líkað að bíða eftir tann-
lækninum, sagði hún og hló
brostnum hlátri.
- - Róleg nú, róleg, stúlka mín,
sagði dr. Maverick og stóð upp.
— Við skulum ekki fá móður-
sýkiskast núna. Við skulum stilla
okkur, af því að við erum frá
Bandaríkjunum. Við erum af
virðulegum kynstofni og höfum
verið appelsínudrottningar í
Azusa. Almáttugur, Pat, veiztu
ekki, að enginn karlmaður í
heiminum er þess virði að valda
manni hjartasorg? Þú munt
hlæja af þessu öllu, áður en við
erum komin til Manilla.
Lítill vindgustur bærði glugga-
tjöldin. Það fór hrollur um Pat.
— Það er að kólna, sagði hún,
náði gamla djarflega brosinu
sínu og smeygði sér í það eins
og flík.
Læknirinn leit út um glugg-
ann. — Það er komið sólsetur,
sagði hann. Hún hefur ekki nema
70—80 prósent hemoglobin, hugs-
aði hann. Ég vona, að fólkið
hennar heima í Azusa hafi efni
á að fæða hana vel. Hann greip
kínverska sloppinn sinn niður af
snaga og vafði honum um hana.
— Það, sem þú þarft, er einn
sjúss í viðbót, sagði hann, um
leið og hann beygði sig niður til
þess að ná í nýja viskíflösku.
BRILLO
stálsvömpum sem
GLJÁFÆGIR
potta og pönnur jafnvel
fljótar en nokkru sinni
fyrr.
ii.
Sami vottur kvöldgolunnar og
olli hrolli Pat, blés skýi af bland-
aðri lykt frá neðra þilfarinu upp
á hið efra, þar sem Anders And-
ersen beið sólarlagsins með Jeff
Halden.
Þarna kemur það aftur,
sagði Jeff. — Hvað í ósköpunum
kemur þeim til að lykta svona?
Aðallega hænsnafætur,
sagði hann og hló við. Nasavæng-
ir hennar titruðu; þeir voru vel
lagáðir og hann hafði aðeins séð
líkingu þeirra á arabískum hest-
um, þeir voru fínir og mjúkleg-
ir, bleikir að innanverðu, eins og
litlu skeljarnar, sem hann tíndi
upp af ströndinni á Tanatua.
Eitt andartak varð hann aftur
lítill strákur og heyrði innfæddu
barnfóstruna sína kalla: — Tida,
tuan kitjil, tida. Hann hristi höf-
uðið og var aftur kominn í heill-
andi návist Jeff. — Þessir kín-
versku kúlíar, sagði hann, — trúa
því að duft af þurrkuðum
hænsnalöppum sé allra meina
bót, og hafa það með sér hvert
sem þeir fara. Því miður tekur
nokkra stund að þurrka þær, og
á meðan er ekki sem bezt lykt af
þeim.
Jeff teygði sig uggvænlega út
yfir handriðið, gagntekin forvitni
um þessa undarlegu verndar-
gripi. — Ég sé þá, Andý, hróp-
aði hún. — Þetta er satt! Þama
eru þúsundir hænsnafóta! Drott-
inn minn, en lyktin af þeim.
Öll skipshliðin var þakin af
þeim, pörum af hænsnafótum á
öllum stigum rotnunar. Kvöld-
golan feykti lokk úr hári Jeff til
hliðar, svo hann straukst við
kinn Anders. Olnbogi hennar
kom við hans, þar sem þau höll-
uðu sér yfir riðið til að virða fyr-
ir sér varndargripina, og snert-
ingin þrengdi að hálsi hans og
olli honum undarlegri tilfinn-
ingu. Anders Anderson var hlé-
drægur, þótt hann væri bæði ung-
ur að árum og tröll vexti, og
hann var miður sín af þeirri til-
finningu, að eitthvað, sem snerti
hann einan og persónulega, væri
rúmfrekara en réttlætanlegt
mætti telja. Josephine Halden
var hávaxin, en hún náði honum
aðeins vel í höku, og hann varð
að beita sig hörku til þess að
láta það vera að kyssa hár henn-
ar, sem straukst við andlit hans.
Við skulum koma yfir á stjórn-
borð, sagði hann. — Þeir eru að
taka sóltjöldin niður.
Neðra þilfarið vaknaði til lífs-
VIKAN U. tbl.