Vikan - 14.04.1965, Blaðsíða 5

arinnar. Litlar, kátar öldur
kysstu kinnung skipsins, klofn-
uðu og breiddust út fyrir aftan
það eins og langur brúðarslóði,
settur perlum. Lítill floti fiski-
báta hinna innfæddu straukst
fram hjá þeim, hin fögru, fer-
hymdu segl þeirra sýndust ó-
raunveruleg í ljósaskiftunum.
Með stórum augum sínum,
rjómagulum hring utan um dökk-
an miðpunkt — völdu þau sér
leið til strandarinnar. Nú komu
fáein kóralrif í ljós, flöt og tvívíð,
útlínur þeirra voru óraunveru-
legar eins og teikningar bama.
Vindurinn jókst og sjórinn var
kaldur og tær í gullglitrandi
móðunni, sem breiddist eins og
blævængur yfir himininn, þar
sem sólin hvarf.
— Hvað hugsaðirðu, meðan
sólin settist? spurði hann.
— Og þú?
— Já, það sama, svaraði hann.
Endurskin roðagullins himinsins
á andliti hennar. Vinstri augna-
brúninni, sem var lítið eitt hærri
þeirri hægri, eins og hún undr-
aðist stöðugt það sem fyrir aug-
un bar. Freknurnar sjö á enni
hennar. Skýra bogalínu kinnar
hennar. Dökka hárið, sem alltaf
var í óreiðu. Ég verð að muna
þetta með mér, ég verð að geyma
það og má aldrei gleyma því...
— Klukkan sex á morgun verð
ég alein með græna geislanum,
sagði hún.
— Já, Jeff — vina mín.
— En þú? Hvar verður þú?
— í einhverri leiðindakompu,
líklega. Að yfirfara launalista
kúlíanna. Að skoða nýplöntuð
tré, heimsækja storknunarstóð-
ina, að fylgjast með aftöppun-
inni. Ég er það, sem kallað er
eftirlitsmaður á plantekru, og
allt sem ég geri, er að líta eftir.
Nei, á morgun á ég engan græn-
an geisla, en ég mun hugsa um
þig á morgun klukkan sex.
Sjórinn dökknaði stöðugt, og
flugfiskana, sem skutust milli
bárufaldanna, bar næstum svarta
við roðahimininn. Úti við sjón-
deildarrönd voru þrjú lítil ský
að flýta sér heim fyrir myrkur.
Lyktin frá neðra þilfarinu magn-
aðist aftur. Jeff hló lágt.
— Svona er það, sagði hún.
— Þegar aðrar stúlkur minnast
sinnar fyrstu ástar, er það allt
í sambandi við rósir eða gard-
eníur og ilmvötn á borð við Coty
eða Channel 5. En þegar ég hugsa
til þín, mun ég alltaf finna daun-
inn af rotnuðum hænsnafótum.
Þetta var í fyrsta sinn, sem
annað hvort þeirra hreyfði við
orðinu „ást“. Anders hrökk við,
eins og hann hefði fengið högg
í magann.
— Jeff •—- sagði hann.
— Já — Andy?
Nei, hann gat ekki einu sinni
kysst hana, því allir tólf far-
þegarnir á „Tjaldane“ voru
komnir upp til þess að horfa á
sólarlagið, og allt í kring um
þau var hrærigrautur tungumála,
enska í minnihluta. Feiti Hof-
meistarinn, eins og brytinn var
kallaður á þessu hollenzka skipi,
stóð mjög nærri þeim, hann var
að stjana kring um frönsku
óperusöngkonuna frá Saigon.
Hún horfði með vanþóknun á
hollenska riddaramennsku hans,
og veifaði svörtum blævæng.
Vinstra megin við Anders var
Pat Houston komin með vin sinn,
lækninn. — Halló sagði hún, þeg-
ar Anders leit hana, án þess að
sjá hana. — Halló anzaði hann
fjarhuga. Lengra í burtu voru
Austurríkismennirnir tveir,
herra og frú Ritter, feit og væm-
in, smáhrópandi af aðdáun og
héldust í feitar hendur. Ungfrú
Vagner, enskur rithöfundur á
ferð milli eyjanna til þess að
safna sér efni í greinar um áhrif
Japana í Suðurhöfum, var á sín-
um stað við borðstokkinn. Hún
deildi klefa með Mme Dufour,
frönsku söngkonunni, og þær
hötuðust, því ungfrú Vagner var
brezk og vildi hafa kýraugað op-
ið, en Mme Dufour var frönsk
og vildi hafa það aftur. Mme
Ðufour þjáðist af sjóveiki, en
ungfrú Vagner var hraust og
sterk eins og dráttarklár. Ung-
frú Vagner hafði andstyggð á
ilmvötnum, Mme Dufour angaði
eins og heiðið skurðgoð af reyk-
elsi og myrru. Og þótt ekki væri
nema einn vaskur milli þessara
tveggja kvenna, var samkomu-
lagið ekki skárra en svo, að þær
töluðust ekki við og létu sem
þær sæju ekki hvor aðra.
Klefafélagi Pat var frú Gould,
ekkja eftir mormóna trúboða.
Hún hafði séð of mörg sólarlög
um ævina til þess að verða upp-
næm fyrir þeim framar. Þögull
ungur maður, George Carpenter,
ráfaði um í leit að félaga í borð-
tennis. Hann var bróðir frægs
ástralsks flugmanns, sem síðast
hafði sézt til á flugi yfir frum-
skógum Borneo. George vildi
ekki tala um það, en Anders, sem
var klefafélagi hans, vissi, að
hann hafði verið á flakki milli
eyjanna síðan, í stöðugri von um
að finna bróður sinn á lífi, eða
að minnsta kosti að fá fulla vissu
fyrir dauða hans. Jafnvel Brook-
huis skipstjóri, sem var allt of
stór og þungur fyrir skipið, hafði
komið niður úr brúnni. Hann
stóð við hægri hlið Jeff og talaði
við hana á hollensku. En mest
truflun stafaði Anders frá föður
Jeff, óframfærnum, gráhærðum
og hrörlegum manni, sem aðal-
lega hafði félagsskap af Vanden-
Framhald á bls. 46.
VIKAN 15. tbl. g