Vikan - 14.04.1965, Blaðsíða 36

forðaðist að líta á Bond, þegar
hann bar fram næstu spurningu,
beið eftir næstu lygi. (Það er úlfur
í þessari sauðagæru, hugsaði Bond,
þetta er slægur náungi.) — Og nú
hafið þér setzt um kyrrt? Herra Du
Pont brosti föðurlega. — Hvað starf-
ið þér, ef ég má vera svo frekur?
— Innflutnings- og útflutnings-
verzlun, ég starfa hjá Universal.
Kannske þér hafið átt skipti við
það fyrirtæki?
Herra Du Pont lék leikinn áfram.
— Hm, Universal? Látum okkur sjá.
Já — ég hef heyrt um þá. Ég hef
að vísu ekki átt viðskipti við þá, en
það er aldrei of seint. Hann hló
stórkarlalega. — Ég á í ýmisskonar
viðskiptum alisstaðar. Þáð eina,
sem ég get ekki með sannleika sagt
að ég hafi áhuga fyrir, eru kemisk
efni. Kannske það sé mín ógæfa
herra Bond, en ég er ekki einn af
þessum kemisku Du Pont.
Bond varð Ijóst að maðurinn var
fullkomlega ánægður með að vera
einmitt sú tegund Du Pont, sem
hann var. Hann svaraði engu. Hann
leit á úrið sitt til að herða á herra
Du Pont. Hann ásetti sér að fara
varlega að þessum manni. Herra
Du Pont hafði fallegt, bleikt og vin-
gjarnlegt barnsandlit með lítið eitt
framstæðum, næstum kvenlegum
munni. Hann var eins meinleysis-
legur eins og hver annar miðaldra
Ameríkumaður, sem stendur með
Ijósmyndavél fyrir framan Bucking-
ham Palace. En Bond fann hörku
kænsku og lagni bak við þetta
meinlausa útlit.
Vökul augu herra Du Pont gripu
hreyfingu Bonds er hann leit á úr-
ið. Du Pont leit á sitt eigið úr. —
Drottinn minn! Klukkan er orðin
sjö og hér sit ég og mala án þess
að komast að efninu. Sjáið þér nú
til, herra Bond. Ég hef vandamál
við að stríða og myndi vera þakk-
látur fyrir leiðbeiningu yðar. Ef
þér getið séð af smástund handa
mér og ætlið að vera um kyrrt í
Miami í nótt, myndi ég álíta það
sérstakan heiður, að fá að vera
gestgjafi yðar. Du Pont lyfti upp
hendinni: — Ég held að ég geti lof-
að því að láta fara vel um yður.
Það vill svo til, að ég á hlut í
Florida. Þér hafið kannske heyrt af
því, við opnuðum um jólaleytið.
Það hefur gengið mætavel. Herra
Du Pont hló hæðnislega. — Nú,
hvað segið þér við því, herra Bond?
Ég skal láta yður hafa beztu íbúð-
ina, jafnvel þótt það þýði að ég
verði að láta einhvern viðskipta-
vininn, sem vel borgar, út á götuna
og þér mynduð gera mér sannan
greiða. Það var bænarsvipur á and-
I iti herra Du Pont.
Bond hafði þegar ákveðið að
taka þessu boði — blindandi. Hvert
sem vandamál herra Du Pont var
— fjárþvingun, glæpamenn, konur,
var hann viss um að vandamál
Du Pont voru dæmigerðar áhyggjur
auðugs manns. Hér var kaka hins
þægilega lífs, sem hann hafði ver-
ið að óska sér. Taktu hana. Bond
ætlaði að fara að segja eitthvað
en herra Du Pont greip fram í fyrir
honum. — Þakka yður fyrir, þakka
yður fyrir herra Bond. Og trúið
mér til ég er þakkalátur, mjög,
mjög þakklátur. Hann smellti fingr-
unum til að gefa þjónustustúlkunni
merki. Þegar hún kom, snéri hann
sér undan og borgaði reikninginn
svo að Bond sá ekki til. Eins og
margir auðugir menn, áleit hann
það að sýna peningana sína, að
láta sjá hve mikið þjórfé hann gæfi,
óviðeigandi. Hann stakk seðlabunk-
anum aftur í buxnavasann (hinir
auðugu hafa peningana aldrei
annarsstaðar) og tók um handlegg
Bonds. Hann fann andúð Bonds á
snertingunni og sleppti honum. Þeir
gengu niður stigana og fram í
forsalinn.
— Við skulum aðeins ganga frá
formsatriðunum varðandi far yðar.
Herra Du Pont gekk í áttina að far-
miðasölu Transamerica. Með fáein-
um setningum sýndi hann vald sitt
og röggsemi á hinu ameríska yfir-
ráðasvæði sínu.
— Já, herra Du Pont. Að sjálf-
sögðu, herra Du Pont. Ég skal sjá
um það herra Du Pont.
Þegar þeir komu út, rann stór,
glansandi Chrysler Imperial næst-
um hljóðlaust upp að gangstéttinni.
Djarflegur bílstjóri í kexgulum ein-
kennisfötum flýtti sér að opna fyrir
þeim. Bond steig inn og settist í
mjúkt sætið. Það var notalega svalt
inni í bílnum, næstum kalt. Fulltrúi
Transamerica flýtti sér út með fögg-
ur Bonds, rétti bílstjóranum þær og
hneigði sig um leið og hvarf inn
á flugstöðina. Du Pont sagði bíl-
stjóranum hvert aka skyldi, og
stóri bíllinn rann út af þéttskipuðu
bílastæðinu, út á götuna.
Du Pont hallaði sér aftur á bak.
— Ég vona að yður þyki góðir
krabbar, Bond. Hafið þér nokkurn-
tíma smakkað þá?
Bond sagðist hafa gert það og
að honum þætti góðir krabbar.
Du Pont talaði um hótelið, Bill's
on the Beach, og um steinbygging-
arnar, sem þeir fóru framhjá og
krabba frá Alaska meðan Chrysler
Imperialinn þeyttist niður eftir
Miami eftir Biscayne Boulevard yfir
Biscayne Bay, eftir Douglas Mac-
Arthur hábrautinni. Bond jánkaði
á réttum stöðum og naut hraðans,
þægindanna og þessa enskisnýta
hjals.
Þeir óku upp að hvítmálaðri for-
hlið með tilbúnum virðuleik. Á
bleiku Neonljósaskilti stóð: BILL'S
ON THE BEACH. Meðan Bond steig
út úr bílnum gaf Du Pont bílstjóran-
um fyrirmæli. Bond heyrði hvað
M er Rapid 1

RAPID ER NY AÐFERÐ
SEM GERIR ÖLLUM KLEIFT
AÐ TAKA GÓÐAR MYNDIR
Miitðí Agfð Rðpid

Þér leggið Rapid-kasettuna á
myndavélina, lokið henni, snú-
ið þrisvar sinnum, myndavélin
er tilbúin til notkunar.

VIKAN 15. tbl.