Vikan - 14.04.1965, Blaðsíða 43

Ég undirritaður óska að gerast nemandi í:
MÖTORFRÆÐI
□ Vinsamlegast sendið gegn póstkröfu.-
□ Greiðsla hjálögð kr.____________
Heimilisfang
MótorfræSi II kennir leyndardóma dieselvélarinnar. 3ami
kennari —
Sjófarendur — kynnizt vélunum. Fyllið út seðilinn hér til
hliðar og sendið hann til BRÉFASKÖLA StS, Sambandshúsinu,
Reykjavík.
Innritum alltárið- BRÉFASKÓLI SÍS
engu sem hann hafSi nokkru
sinni lesið eða séð í bíómyndum,
heitari en hann hafði dreymt um
í æstustu draumum gelgjuár-
anna....
— Hjálpaðu mér Nicky, sagði
hún um leið og hún reyndi að
hneppa frá sér. — Hendur þín-
ar eru svo notalegar, miklu
betri en á nokkurri herbergis-
þernu sem ég hef haft. . . .
Hann heyrði varla i henni.
Hún bylgjaðist fyrir angum hans,
eins og spegilmynd af ungri
björk í fjallalæk.
Þegar hann vaknaði, skein
dagsbirtan i gegnum glugga-
tjöldin. Hann teygði úr sér í
notalegri vellíðan. Svo rétti hann
út hendina og þreifaði, — en
fann ekkert. Iíann opnaði aug-
un, koddinn við hlið hans var
auður.
— Liz! lirópaði hann.
Hann leit á úrið. — Hálf tíu.
— Ilún vann úti, hafði hún sagt.
Allt í einu mundi hann eftir
þvi að hún hafði ekki verið
með neina tösku! Hún var ör-
ugglega ckki með neina peninga
á sér! Getgátur lians í gærkvcldi
höfðu verið réttar, liún hal'ði
auðvitað strokið af einhverju
hæli, og nú var hún alein ein-
hversstaðar í Paris án þess að
hafa eyri í vasanum.
Hann flýtti sér i fötin og
hljóp niður stigann.
— Herrann hefir ekki beðið
um morgunverð, sagði madamt
spyrjandi.
— Sáuð þér þegar hún fór?
spurði hann ákafur.
— Sá ég þegar hver fór?
— Stúlkan! — Stúlkan sem ég
var með í gærkveldi og þér vor-
uð svo elskuleg við.
Madame kipraði saman var-
irnar. — Nei, vitið þér nú hvað,
ég er aldrei elskuleg við stúlkur
sem þrengja sér inn á liótelið
mitt. Allt i einu fór hún að
hlægja. — En það var engin
stúlka með yður, sagði hún. —
Herrann var einn, og var dálítið,
já dálítið piquet, piquet.
Fullur! Bcrsýnilega ætlaði hún
að láta á engu bera, eða þá að
hún hélt að hann hefði verið
fullur. Hann flýtti sér út að dyr-
unum. Hvað átti liann að gera?
Þetta var síðasti dagurinn lians
í París, og jafnvel þótt hann
hefði haft viku, eða mánuð. Allt
í einu kom liann auga á liús-
númerið hinum megin við göt-
una, — 32, og um leið flaug
númerið 32332 gegnum huga
hans, númerið á leigubílnum frá
kvöldinu áður. Hann flýtti sér
að afgrciðsluborginn.
— Viljið þér gjöra svo vel
að panta fyrir mig bíl. Bíl númer
32332.
Bílstjórinn þekkti hann strax
aftur.
— Grand hótel de Louvre,
sagði Nicholas. Hann varð að
segja doktor Benton að hann ætl-
aði að hitta samferðafólkið á
flugvellinum. Á leiðinni spurði
hann bilstjórann: — Munið þér
eftir stúlkunni sem var með
mér í bilnum i gærkveldi?
— Herrann var einn, en talaði
við sjálfan sig, svo hélt....
Hann liló og liélt hendinni upp
að munninum eins og að hann
væri að drekka.
Nicholas fékk kuldahroll, þeg-
ar hann heyrði þetta, og flýtti
sér inn á hótelið. Gegnum gler-
hurðina sá hann Alice og Char-
lie sitja við morgunverðinn.
Hann ætlaði ekki að segja þeim
frá vandræðum sinum.
— Nei, livað cr að sjá, sagði
Charlie og hló. — Fíni Nicholas
með bindið öfugt um hálsinn.
— En Nicky! hrópaði Alice.
— Það er eins og að þú hafir
séð draug! Hvað er að þér?
Notaleg gleðitilfinning hland-
aðist saman við örvinlan lians.
Alice kallaði hann Nicky! En
svo skolaðist allt þetta í burtu
og hann fann aðeins til angist-
arinnar.
-—■ Kemurðu ekki með okkur
í dag? En hvað Alice hafði fal-
lega rödd. hún minnti hann á
— Mér þykir það leitt, ég
þarf að gera svolitið annað.
Nú var aðeins ein leið eftir,
að spyrja þjóninn!
Hann flýtti sér að veitinga-
húsinu, þar sem þau höfðu borð-
að. Á lnirðinni var hvítt spjald,
og á því stóð: — Lokað á
fimmtudögum.
Nú voru öll sund lokuð. Hon-
um fannst hann vera innilokað-
ur i herbergi, þar sem gluggar
og hurðir hurfu, og eftir voru
aðeins berir veggir. Að lokum
fór liann lieim á liótelið og pakk-
aði niður farangri sinum. Klukk-
an átta yfirgaf hann París.
Það var vetur. — Endalausir
fyrirlestrar, rannsóknastofu-
vinna og lestur höfðu þurrkað
út allt einkalíf. Nú hugsaði hann
mjög sjaldan um Liz, þó mundi
liann effir öllu sem liafði koin-
ið fyrir hann, og það hafði djúp
og innileg áhrif á hann. Það
hafði breytt honum, — já það
hafði breytt öllu lífi lians.
— Ef þú heldur svona áfram,
verðurðu vitlaus, varaði Charlie
hann við einn laugardagsmorg-
un. —• Þú verður að taka þér
frí einstaka sinnum.
— Hvaða mánaðardagur er i
dag? spurði Nicholas utan við
sig.
— Það er niundi febrúar.
Hversvegna spyrðu?
Febrúar liafði Liz sagt, —
eftir fyrstu vikuna. — Á safn-
inu.
— Alice ætlar að fara á Metro-
politan safnið, sagði Charlie. —
Þeir eru með Leonardo da Vinci
þar núna, þennan sem doktor
Benton talaði svo mikið um. Ef
þú ferð þangað hittirðu hana
kannske.
:— Ég ætla að fara þangað,
sagði liann, en hann var alls
ekki að hugsa um Alice.
Við safnið var löng röð af
fólki, sem beið eftir því að kom-
ast inn. Plann fór aftast í röðina.
Innra með sér fann hann kyrrð-
ina, eins og í vatni, rétt áður
en suðan kemur upp. Hann
heyrði rödd doktor Bentons,
um ríka manninn í Florens,
sem hafði fengið da Vinci til að
mála konuna sina, — það ein-
kennilega að hún bar ekki
neina skrautgripi. Að málverk-
inu hafi verið stolið, —- skilið
eftir í Florenz, en komizt svo
til Parísar aftur.
Ilann gekk upp þrepin og inn
í safnið. Verðirnir lijálpuðu til
að halda röðinni. Verðirnir
hennar....
— Þarna er hún! hrópaði
einhver kona. — Þarna er Mona
Lisa!
VIKAN 15. tbl.