Vikan - 21.04.1965, Blaðsíða 15

spánskt fyrir. Du Pont sagði glað-
lega, að nú væri annað hvort að
duga eða drepast og raðaði kröbb-
unum á diskinn hjá sér, hellti á þá
bráðnu sm|örinu og hófst handa.
Bond fylgdi dæmi hans og tók að
snæða, eða réttara sagt að njóta,
Ijúffengasta málsverðar, sem hann
hafði fengið á ævi sinni.
Fiskurinn í steinkröbbunum var
mýksti og bragðbezti skelfiskur, sem
hann hafði nokkurn tíma smakkað.
Orlítið brunabragð af brenndu
smjörinu undirstrikaði gæði krabb-
ans og þurrt, ristað brauðið full-
komnaði málsverðinn. Kampavín-
ið hafði ofurlítinn jarðarberjakeim.
Það var ískalt. Þeir skoluðu kröbb-
unum niður með kampavíninu. Þeir
átu jafnt og þétt, önnum kafnir og
skiftust varla á orði, þar til fatið
var hroðið.
Með ofurlitlum og bældum ropa,
þurrkaði Du Pont síðasta smjördrop-
ann af þöku sinni með silkiservíett-
unni, og hallaði sér aftur á bak.
Hann var rjóður. Hann leit stoltur
á Bond. Hann sagði með lotningu.-
— Bond, ég efast um að nokkurs-
staðar í heiminum sé hægt að fá
jafn dýrðlegan málsverð. HVert er
yðar álit?
Bond hugsaði sig um: Ég bað um
líf, líf í allsnægtum. Hvernig líkar
mér það? Hvernig geðjast mér að
því að éta eins og svín og heyra
svona athugasemdir? Allt í einu
varð honum óglatt af tilhugsuninni
um að fá 'annan málsverð á borð
við þennan eða borða yfirleitt öðru
sinni með þessum herra Du Pont.
I sama bili skammaðist hann sín
fyrir þessa hugsun. Hann hafði beð-
ið og bæn hans hafði ekki einungis
verið heyrð, heldur hafði uppfylling
hennar verið rekin ofan í gegnum
hálsinn á honum. Hann sagði: — Ég
veit það ekki en þetta var mjög
gott.
Du Pont var ánægður. Hann pant-
aði kaffi. Bond afþakkaði vindil og
koníak. Hann fékk sér sígarettu og
beið með áhuga eftir því sem koma
skyldi. Hann vissi, að eitthvað var
væntanlegt, allt þetta var aðeins
inngangur.
Du Pont ræskti sig. — Og nú
Bond, hef ég tilboð að gera yður.
Hann starði á Bond og reyndi að
geta sér til um viðbrögð hans, áður
/------------------------>>
Goldfinger sagði:
— Þeir eiga sér
máltæki í
Chicago: Einu
sinni er hending,
tvisvar er tilviljun,
í þriðja skipti er
það af óvina-
völdum.
V._______________________/
/------------------------
Þessi bók er
algjörlega hug-
verk. Svo vitað sé
er engin líking
milli neins sem
hún segir frá, at-
vika eða persóna,
og atvika, sem
raunverulega hafa
gerzt eða persóna
sem raunverulega
eru á lífi. Sé slík
líking til, er það
gjörsamlega af
tilviljun.
lan Flerning
________________________/
en hann leysti frá skjóðunni.
- Já?
— Það var mér gleðiefni að rek-
ast á yður í flughöfninni. Rödd Du
Pont var alvarleg og einlæg. Ég hef
aldrei gleymt okkar fyrsta fundi á
Royale. Ég man hvert smáatriði.
Ró yðar, þol og hvernig þér með-
höndluðuð spilin. Bond leit niður
á borðdúkinn. En Du Pont ætlaði
ekki að halda lengri lofræðu. Hann
sagði fljótmæltur: — Bond, ég skal
borga yður tíu þúsund dollara fyrir
að dveljast hér sem gestur minn,
þar til þér hafið komizt að því,
hvernig þessi Goldfinger vinnur mig
í spilunum.
Bond horfðist í augu við Du Pont.
Hann sagði: — Þetta er álitlegt til-
boð, Du Pont. — En ég þarf að kom-
ast aftur til London. Ég verð að
vera kominn til New York til að
ná í flugvélina mína innan fjöru-
tíu og átta klukkustunda. Ef þið
spilið eins og venjulega í fyrramál-
ið og eftir hádegið, hef ég nógan
tíma til að finna svarið, en ég verð
að fara annað kvöld, hvort sem ég
hef þá getað hjálpað yður eða ekki.
Samþykkt?
— Samþykkt, sagði Du Pont.
3. kafli.
Maðurinn með víðáttuóttann.
Blaktandi gluggatjöldin vöktu
Bond. Hann kastaði af sér brekán-
inu og gekk yfir þykkt gólfteppið.
út að glugganum, sem tók yfir einn
vegginn. Hann dró gluggatjöldin til
hliðar og gekk út á sólbakaðar sval-
irnar. Framhald á bls. 40.