Vikan - 21.04.1965, Blaðsíða 34

NÝ LEIÐ TIL MEGRUNAR!
Nú gefst yður tœkifœri til að grennast á auðveldan ög
þœgilegan hótt með því að borða LIMMITS og/eða
TRIMETTS megrunarkexið. — Fœst í mörgum og Ijúf-
fengum bragðtegundum. Munið að neyta þess óvallt með
kaffi, te eða mjólk.
Hún gerði það, og hún þreif-
aði vandlega, sagði svo:
„Farðu úr skyrtunni.“
Ég hlýddi. Og hún þuklaði
flibbann og skoðaði hann eins
og hann væri eitthvert furðu-
verk veraldar. En þarna var ekk-
ert um að efast. Hún fékk mér
síðan skyrtuna, og svo tók hún
að klæða sig, og við fórum bæði
niður í eldhús og hittum þar
frú Hönnu. Hún gekk úr skugga
um undrið, en auðvitað kunni
hún ekki á því neinar skýringar
frekar en við.
Undarleyt ferðalag
Eftir áramótin í vetur fékk ég
vont kvef og lá nokkra daga
með hitavellu. Einn morguninn
sagði kona mín við mig:
„Það var lieldur en ekki rugl
á þér í gærkvöldi. Þú reist allt
í einu upp og sagðir:
„Nú, það er hreint ekki svo af-
leitt veður á Þingeyri, raunar
gustur, en ekki ncma fjögurra
stiga frost, er mér sagt. Ég hugsa
bara að flugvélinni ætli að ganga
sæmilega að lenda, enda bæta
þau mikið úr skák, Ijósin, sem
hann séra Stefán hefur komið
upp þarna við flugvöllinn.“
Svo þagnaðir þú snöggt,“ hélt
kona mín áfram og ég sagði:
„Hvernig stendur á því, að
flugvél er að lenda á flugvell-
inum hjá Þingeyri í rysjuveðri
og náttmyrkri?“
Þú svaraðir:
„Ég veit það ekki, en þetta
er ekki nein vitleysa, — ég sé
þetta greinilega. Það liggur eitt-
hvað mikið við — auðvitað. . . .
Hana, Guði sé lof, — þar er
hún lent heilu og höldnu.“
Svo fleygðir þú þér út af.“
„Ég man ekki, að mig dreymdi
neitt — hvorki þetta né ann-
að,“ sagði ég. „En ég er svo
sem ekkert að rengja þig.“
„Þó þú gerðir það nú ekki,“
sagði Unnur. „Ætli þú þurfir
ekki annað veifið að hregða þér
í svefni vestur á Vestfirði, þó
að þú munir ekki ferðalagið,
þegar þú vaknar.“
Nú leið fram á klukkan tíu.
Þá kom Unnur upp til mín og
rétti mér Morgunblaðið. Þar var
frétt af því, að á sama tíma og
ég sagði Unni frá flugvélinni
kvöldið áður, var sjúkraflugvél
að lenda á flugvellinum utan við
Þingeyri, og var hún að sækja
skólastúlku frá Núpi, sem
skyndilega hafði orðið hættu-
lega veik.
Guffmimdur Gíslason Hagalin.
Aron Guðbrandsson
Framhald af bls. 2f.
—■ Já, svaraði ég, — en þú
skalt ekki gera það.
— Ekki veldur sá er varar,
en ég ætla samt að gera það,
sagði hann.
Ég svaraði þá:
— Láttu þá inanninn koma
aftur, og ég lána lionum af þin-
um eigin peningum og á þína
ábyrgð.
Skömmu eftir liádegið kom svo
þessi ungi maður aftur á skrif-
stofuna og með honum maður,
sem ég kannaðist ekki við. Þessi
ókunni maður gekk að skrif-
borðinu þar, sem ég sat. Hann
studdi annarri hendinni á borðs-
hornið, en hinni á öxlina á mér,
og sagði:
Maðurinn, sem á bilinn, sem
þessi ungi maður ætlar að kaupa,
er búsettur úti á landi, bíllinn
þarf að borgast í dag, en eignar-
heimildina getur hann ekki feng-
ið i hendur fyrr en eftir tvo
daga, vegna fjarveru eigandans,
en þá mun hann koma og veð-
setja ykkur bilinn fyrir skuld-
inni, en peningana þarf hann
strax.
Á meðan maðurinn talaði,
komst ég í það ástand, sem mér
þykir líklegt, að menn komist
í, við að fá lijartaslag. Mér
fannst eins og hjartað i mér
væri að hætta að slá. Það kom
yfir mig mikil vanlíðan, sem
var eins og angistartilfinning og
mér fannst, að ég yrði að fara
út úr herberginu. Ég ýtti mann-
inum frá mér, tók hattinn minn,
sem var þar á skáp og gekk út,
en á þröskuldinum sneri ég mér
við og sagði við mennina:
— Hér verður enginn hlutur
gerður, nema allt sé í fullu lagi.
Svo gekk ég niður stigann og
út. óþægindin liðu frá strax þeg-
ar ég var kominn út. Ég rölti
um á Lækjartorgi og liafði aug-
un á dyrunum að skrifstofunni,
því ég gat ekki hugsað mér að
fara inn á meðan mennirnir
voru þar. Eftir skamma stund
komu þeir út og gengu vestur
Hafnarstræti, en ég fór inn.
Þegar ég kom inn, sagði félagi
minn við mig:
— Hvernig stendur á þvi, að
34 VIKAN 16. tbl.