Vikan - 21.04.1965, Blaðsíða 37

fasteignasölufræðum og fékk
löggildingu.
Þannig lauk þessu máli, sem
varð mér ekki til miska, enda
drap ég fuglana þrjá.Ein skekkja
er i þessum draumi. Þegar þetta
skeði var Bjarni Benediktsson
ekki ráðherra, en hann gaf mér
þó kinnhestinn, þegar ég kom
yfir götuna. Synjunin fyrir und-
anþágunni var því ekki hans
verk.
Það hefir verið mikið skrif-
að um drauma og dulræn fyrir-
bæri. Enginn virðist þó enn
hafa komizt að sannleikanum í
þessum efnum. En um eitt er
ég sannfærður. Heimurinn, sem
við eigum heima í, er ekki allur
þar sem liann er séður.
Aron Guðbrandsson
Sælan í sveitinni
Framhald af bls. 13.
var að hér varstu vel geymd.
Þegar ég fékk málið aftur
sagði ég. — Jæja, það var þá þess
vegna sem þú vildir æða úr borg-
inni, en ekki vegna þessa heilsu-
samlega útilofts.........
— Ég var oft svo óhamingju-
samur þegar við bjuggum í Lon-
don, sagði Crispin, — þegar þú
fórst í hádegisverð með einhverj-
um leikara eða framkvæmda-
stjóra sem hafði lofað þér hlut-
verki ....
— Þú treystir mér þá ekki
betur, öskraði ég.
— Ég treysti þér, sagði hann,
— en ég treysti þeim ekki. Ó, ást-
in m?n, ég vissi að ég gat treyst
þér. Það er bara þetta; þessa mán-
uði hefi ég verið svo rólegur þeg-
ar ég hugsa um þig örugga hér
úti í sveit, að dunda við heim-
ilisstörfin, sultugerð og að
hugsa um garðinn, reyta arfa og
annað því um líkt ....
Þetta var það alaumasta sem
ég hafði heyrt á ævi minni. Ef
ég hefði ekki verið gjörsamlega
mállaus, hefði ég hlegið, því að
þetta var svo barnalega hlægi-
legt.
— Og nú, sagði Crispin, aum-
ingjalegur á svipinn, — er þetta
allt eyðilagt. Þegar ég kem heim
ertu næstum í fanginu á Adonis
sveitarinnar.........
— Nei, heyrðu nú, Crispin, æpti
ég. — Nú er nóg komið! Þótt
þetta væri satt, sem það er ekki,
hvað á ég þá að hugsa um þig
sjálfan? — þú ert einn í London
allan daginn. Það kemur mér
kannske ekkert við? — Hefurðu
aldrei heyrt getið um það sem
kallað er jafnrétti......?
— Ég býð aldrei leikkonum
til hádegisverðar. Ég þoli ekki
leikkonur. Þessvegna giftist ég
þér, — í og með þessvegna, að
ég vissi að þú yrðir aldrei leik-
kona........
Nú varð hættuleg þögn.
— Ég þakka kærlega, sagði ég
með ísköldum virðugleik.
— Fyrirgefðu, tautaði hann,
— ég ætlaði að segja þetta á ann-
an hátt. Ég giftist þér vegna
þess að þú ert svo ótrúlega yndis-
leg og skemmtileg og ég gat ekki
hugsað mér betra hlutskipti í líf-
inu en að fá að vera í návist
þinni alla ævi. Ef þú hefir ein-
hvern áhuga á að vita það, þá
hefi ég ekki skipt um skoðun . . .
— Það er of seint að breiða yf-
ir þetta núna. — Ég sneri bak-
inu í hann.
— Ég er ekki að reyna til að
breiða yfir neitt. Þetta er sann-
elikurinn. Hvers vegna heldurðu
að ég hafi orðið svona frávita af
reiði, þegar ég sá þennan ridd-
araliðsmann hér inni? Lofaðu
mér því að biðja hann aldrei að
koma hingað til að hjálpa þér ...
— Ég lofa engu, hreytti ég út
úr mér. — James Lawson er bara
hjálpsamur og góður nábúi.
Hversvegna ætti ég að banna
honum að koma hingað, þegar
þú nennir aldrei að rétta út litla
fingur til að hjálpa mér? Þess
utan er það notalegt að hafa ein-
hvern félagsskap hérna í auðn-
inni.
Hann varð allt í einu náfölur
og fór upp á loft, án þess að segja
orð í viðbót.
Svo heyrði ég að hann lét
renna í baðkarið. Hann var þrjá
klukkutíma í baði, en það gerði
hann aldrei nema þegar hann var
að lesa nýtt hlutverk eða þeg-
ar hann var ofsalega reiður.
Hann fór snemma til borgar-
innar morguninn eftir, muldraði
eitthvað um æfingar.
Ég settist aftur að morgun-
verðarborðinu. Einhver sektar-
tilfinning læddist að mér, þótt
ég reyndi að fullvissa sjálfa mig
um það að ég þyrfti ekki að hafa
samvizkubit, því að það var ég
sem hafði verið beitt órétti.
Það var nóg að komast að því
að ég hafði verið nörruð til að
flytja hingað í fámennið á fölsk-
um forsendum og svo að vera
sökuð um framhjáhald, þótt ég
fengi það ekki líka framan í
mig að ég hefði enga hæfileika
sem leikkona. Hvaða kona gat
sætt sig við slíkt?
Ég sat og hugsaði um þetta
fram og aftur, þangað til ég var
búinn að æsa mig upp í réttlátri
reiði. Þá var barið að dyrum.
Það var James Lawson sem kom
með einhver ósköp af eggjum og
rjóma.
— Ég kom í bíl í dag. Ég hafði
það á tilfinningunni að maður-
inn þinn væri ekkert hrifinn af
Folly.
-—- Það er ekki Folly sem hann
hefir andúð á, hrökk óvart úr
mér um leið og ég helti kaffi í
bolla fyrir hann, — það er þú . . .
— Ég? Hvað hefi ég gert?
— Ekkert. En ég er hrædd um
að Crispin sé tortrygginn að eðl-
isfari. Ég sagði honum í gær að
þú hefðir verið svo elskulegur
að hjálpa mér, en hann kaus að
halda eitthvað annað..........
Hann rétti úr sér. — Þú mein-
ar að hann hafi haldið að ég hafi
komið hingað í óheiðarlegum
tilgangi . ?
Mér fannst þetta ákaflega
óþægilegt. Þegar hann talaði
svona eðlilega um þetta, fannst
mér það hlægilegt. •—• Já, hef-
irðu á æfi þinni heyrt aðra eins
vitleysu? — Ég meina, við þekkj-
umst eiginlega ekki neitt ....
Hann fór að hræra í kaffiboll-
anum sínum, en ég sá eitthvað
í augum hans, sem benti til þess
að hann skemmti sér konung-
lega.
— Ég reikna með að þú hald-
ir, sagði hann, — að hér meðal
bænda sé geinagangur á öllum
hlutum, að það líði ár og dagar
milli þess að við upplifum eitt-
hvað.
Ég fann hvernig roðinn hljóp
upp í kinnarnar. — Ég hef aldrei
hugsað út í það..........
— Vertu nú ærleg. Sagðirðu
við sjálfa þig eitthvað á þessa
leið: „Vesalings James, kominn
undir þrítugt og ennþá er hann
ógiftur. En þetta er líklega allt
svona hægfara í sveitinni". Var
það eitthvað á þennan hátt sem
þú hugsaðir?
Það var mátulega mikill sann-
leikur í þessu til þess að ég roðn-
að alveg upp í hársrætur. Ég
hafði gizkað á að hann væri um
þrítugt. Og ég hafði tekið mér
til inntektar fast handtak hans
og gullhamrana og hugsað með
svolítilli meðaumkvun: „Hann
er nú indæll og hann er hrifinn
af mér, en hann er ekkert hættu-
legur. Einmitt sú manntegund
sem gitfar konur vilja gjarnan
umgangast, þótt þær elski mann-
inn sinn.........
En, drottinn minn, hve mér
hafði skjátlazt. Augu hans voru
glettin af niðurbældum hlátri, ég
sá þanra alveg nýja manntegund
og alls ekki hættulausa ....
Hann hallaði sér fram. —
Blessuð litla stúlkan, sagði hann
brosandi, — hefurðu ekki tekið
VIKAN 16. tbl. Q7