Vikan - 21.04.1965, Blaðsíða 44

Veiðlmenn
Skotmenn
SKOTFÆRI, RIFFLAR
OG HAGLABYSSUR.
HAGLASKOT: LEGIA,
SELLER & BELLOT.
RIFFILSKOT: SAKO,
I.C.I. — SELLER &
BELLOT.
ALLAR STÆRÐIR
FYRIRLIGGJANDI.
STENGUR
HJÓL
LÍNUR
SPÆNIR
FLUGUR
GÚMMÍGALLAR
VÖÐLUR
VAÐSTÍGVÉL
OG FLEIRA í MIKLU
ÚRVALI.
VESTURRÖST H.F.
Garðastræti 2. — Sími 16770.
finger var lágvaxinn, ekki meir en
fimm fet á hæð og ofan á feit-
lögnum líkamanum og gildum,
klunnalegum fótleggjunum var stórt
og að því virtist nákvæmlega kúlu-
laga höfuð, þétt ofan á milli axl-
anna. Það var eins og Goldfinger
hefði verið settur saman úr líkams-
hlutum ósamstæðra manna. Ef til
vill, hugsaði Bond, var það til að
hylja ófríðleikann sem Goldfinger
lagði svona á sig að vera sólbrúnn.
Án þessa rauðbrúna litar hefði lík-
aminn verið undraljótur. Andlitið,
undir burstaklipptu, gulrótarrauðu
hárinu var furðulegt, án þess að
vera Ijótt, eins og líkaminn. Það var
tungllaga en minnti að öðru leyti
ekkert á tunglið. Ennið var vei
lagað og hátt og þunnar sandgular
augnabrúnir voru láréttar yfir stór-
um, Ijásbláum augum, krýndum
með fölum kömpum. Nefið var
holdmikið arnarnef, milli hárra
kinnbeina og kinnarnar voru frem-
ur vöðvamiklar en feitar. Munnur-
in var þunnur en þráðbeinn og fall-
ega lagaður. Hakan og kjálkarnir
voru með ákveðnum dráttum og
geisluðu af heilbrigði. Þegar allt
kom til alls, hugsaði Band, var
þetta andlit hugsuðar, ef til vill
vísindamanns, sem var skeytingar-
laus, tilfinninganæmur, krúsrólegur
og harðar af sér. Undarleg sam-
setning.
Hvað fleira gat hann getið sér
til? Bond vantreysti alltaf lágvöxn-
um mönnum. Þeir uxu upp með
minnimáttarkennd. Alla ævina voru
þeir að berjast við að verða stórir
— stærri en þeir, sem höfðu strftt
þeim, þegar þeir voru börn. Nap-
oleon hafði verið lágvaxinn, og
Hitler sömuleiðis. Það voru litlu
mennirnir, sem ollu óþægindunum
í heiminum. Og hvað um misheppn-
aðan, lágvaxinn mann með rautt
hár og ólaglegt andlit? Það gat
verið stórhættulegt. Það gat haft
ægilegar afleiðingar. En það var
einhver dulin orka í þessum manni,
sem kom manni tii að halda að ef
rafmagnspera væri rekin upp í hann
myndi kvikna á henni. Bond brosti
að þessari hugsun. í hvaða farveg
rann þessi qeysilega orka Gold-
fingers? f það að safna auðæfum?
Fékk hún útrás í kynlífi? Sótfist
hann eftir völdum? Sennilega allt
þetta. Hver gæti saga hans verið?
Sem stóð gat hann verið Breti. Hvar
var hann fæddur? Hann var ekki
Gyðingur — þótt ef til vill
væri Gyðingablóð í honum. Hann
var ekki Suðurlandabúi að uppruna.
Ekki slavneskur. Ef til vill germansk-
ur — nei, baltneskur! Hann hlaut
að vera frá baltnesku löndunum.
Sennilega hafði hann flúið Rússana
þaðan. Hann gæti hafa verið var-
aður við — eða að foreldrar hans
hefðu verið forsjálir og komið hon-
um úr landi f tæka tíð. Og hvað
hafði síðan gerzt? Hvernig hafði
hann farið að þvf að verða einn af
auðugustu mönnum heimsins? Það
gæti verið gaman að komast að
þvf.
— Allt tilbúið? kallaði Du Pont
til Goldfingers, sem kom f áttina
til hans yfir þakið. Þegar hann var
komin í föt — þægileg, dökkblá föt
og hvíta skyrtu, sem var opin f
hálsinn — var Goldfinger þolanleg-
ur útlits, en hann gerði ekkert ttl
að draga úr þessu stóra, brúna og
rauða kúluhöfði og hoidlitu hlust-
unartækjunum, sem hann hafði
stungið í vinstra eyrað og voru ekki
til útlitsbóta.
Du Pont sat og snéri baki f hótelið.
Goldfinger settist gegnt honum og
þeir drógu um spilin. Du Pont vann
dráttinn, ýtti spilunum til Goldfing-
ers, bankaði í þau með einum fingri
til að sýna um að þau væru þegar
stokkuð, og að hann kærði sig ekki
um að „gera við'' og Goldfinger
tók að gefa.
Bond gekk til þeirra og settist
við hliðina á Du Pont. Hann hallaði
sér aftur á bak og slappaði af.
Hann braut blaðið um kjöl á fþrótta-
síðunni og fylgdist með spila-
mennskunni. Eins og Bond hafði
hálft um hálft búizt við, var ekki
hægt að sjá að þetta væri venju-
legt spilasvindl. Goldfinger gaf
fljótt og vel en það var langt frá
því að hann héldi spilunum á svik-
samlegan hátt með þrjá fingur um
aðra langhlið spilanna og vfsifing-
urinn á efri skammhliðinni — tak-
ið, sem þýðir að sá sem gefur, get-
ur gefið jöfnum höndum ofan eða
neðan af. Og hann bar engan hring,
sem hann gat gert stungur f spilin
með, né heldur heftiplástur, sem
hann gat merkt þau með.
Du Pont snéri sér að Bond. —
Við gefum fimmtán spil, sagði
hann. — Maður dregur tvö og kast-
ar einu.
Hann tók upp spilin sfn. Bond
sá að hann raðaði þeim vönum
spilamannshöndum, en flokkaði
þau ekki eftir gildi frá vinstri til
hægri, né heldur hélt hann lausa-
spilunum sínum — en hann hafði
tvö að þessu sinni — lengst til
vinstri, en hvorttveggja hefði get-
að komið skörpum andstæðingi til
hjálpar.
Spllið byrjaði. Du Pont dró fyrst,
tvö furðulega góð lausaspil. Andlit
hans sýndi ekkert. Hann kastaði
kæruleysislega. Hann þurfti aðeins
að draga tvisvar sinnum vel í við-
bót til að geta lagt. En hann burfti
að vera hepoinn. Með bvf að draaa
tvö spil, tvöfölduðu þeir möguleik-'
ana á þvf að fá það, sem þeir
þurftu. En það tvöfaldaði einniq
möauleikana 6 því að draqa qaan-
laus soil, sem aðeins söfnuðu stig-
um á höndina.
Goldfinaer soilaði varleaa. næst-
um óbolandi hæqt. Eftir að hafa
dreaið, stokkaði hann soilin fram
oa aftur áður en hann aat ákveðið
hveriu hann ætti að kasta.
Fftir briðia dráttinn hafði Du Pont
fenaið svo aott á höndina. að hann
burfti nú aðeins eitt soil af fimm
til að aeta laat oa fellt andstæðinq
s;nn með fulla hendi. sem allt yrði
tao. Oa eins oa Goldfinaer vissi um
hættuna, s°m hann var staddur f,
lét hann sér næaia fimmtíu oq laaði
kanöstu með þremur lausasoilum
oa fiórum fimmum. Á endanum
hafði hann aðeins fiöaur soil á
hendinni. Undir öllum öðrum kring-
umstæðum hefði þetta verið hlæai-
lega slæm spilamennska. En eins
og allt var f pottinn búið hafði hann
Toppgrind
tyrir JIMIIHEÍIM 8 F LESTTR'sTÆRfTl R

FYRIRLIGGJANDI
A F0LK8 OG JEPPABILA

sími 40 4 73
|| VISAN 16. tbL