Vikan

Tölublað

Vikan - 29.04.1965, Blaðsíða 30

Vikan - 29.04.1965, Blaðsíða 30
UNGFRU YNDISFRIÐ býður yður hið landsþekkta konfekt frá N Ó A. HVAR E R ORKIN HANS NOA? I»að er alltaf sami lcikurinn í henni Ynd- isfríff okkar. Hún hefur falið örkina hans Nóa einhvers staðar I hlaðinu og heitir göðum verðlaunum'handa þeim, sem getur fundið örkina. Verðlaunin eru stór kon- fektkassi, fullur af bezta konfekti, og framleiðandinn er auðvitað Sælgætisgerð- in Nói. Náfn Hcimlli Örkln er á bís. ............................. Síðast er dre’gið var hlaut verðlaunín: LITLI KARL HRANDSSON Kjartonsgötu 8, Regkjavík Vinninganna má vitja í skrifstofu Vikunnar. 17. tbl. Frú Wagner kreppti hnefana og stóð upp. Þetta ætlaði ekki að ganga vel. Hún gat ekki sagt henni neitt um grun sinn, nema að stofna til leiðinda. Mabel var svo bráðlynd. — Ég meina ekkert nema gott. Þú veizt að ég á enga heitari ósk en að þú verðir hamingjusöm. Mér líkar vel við Leó. — Takk fyrir, sagði Mabel þurrlega. — Hann er eflaust mjög dug- legur. Og ég skil líka vel að það er erfitt að koma sér fyrir í ókunnugri borg, og. ... Mabel stakk penslinum í lakk- glasið. ■—- Um hvað ertu að tala, mamma? Viltu að við flytjum? Frú Wagner hrökk við. — Nei, nei, langt því frá! Mabel skellti glasinu á borðið. — Segðu bara til, ef það er það sem þú villt, mamma, sagði hún harðneskjulega. — Við Leó ætl- um ekki að þröngva okkur inn hjá þér. Segðu bara til. — Mabel! Frú Wagner settist aftur og lagði handlegginn um axlir ungu konunnar. ■—- Þú mátt ekki misskilja mig, elskan mín. Þú ert mér allt, það veiztu. Ég er eitthvað utan við mig i augnablikinu. Þessar liryllilegu myndir, sem ég var að skoða Unga konan klappaði á hönd hennar. -— Þú verður að reyna að gleyma þvi. — Ég sé ennþá þessi andlit fyrir mér, — sagði frú Wagner. ■—- Nokkrir þeirra litu svo vel út. Og svo hafa þeir framið svona liræðileg afbrot. . . . —■ Viltu að ég lakki á þér ncglurnar? — Hvað? spurði frú Wagner. — Neglurnar. Þær líta ekki svo vel út. .. . Frú Wagner leit á hendurnar, — þær skulfu. —- Allt i lagi, sagði hún. Mabel byrjaði strax og móðir- in horfði á andlit stúlkunnar, meðan hún bar rautt lakkið á neglurnar. — Vertu ekki að hafa áhyggj- ur af Leó, sagði dóttirin stutt- lega. — Það er allt í lagi með l hann. Hann græddi heilmikla peninga í Kaliforníu. Klukkan fjögur var frú Wagn- er búin að taka ákvörðun. Hún fór upp í svefnherbergið sitt hringdi til Meade lögreglufull- trúa. — Þetta er frú Wagner, sagði hún þegar liann svaraði. ■— Það var ég sem var að skoða myndirnar lijá ykkur i gær. . . . — Já, frú Wagner. Hafið þér komizt gð einhverju? —• Nei, jiað er bara það að mig langaði til að tala um nokk- uð við yður. En ég get ekki talað um það i sima.... — Viljið þér þá ekki koma á lögreglustöðina aftur? — Ef satt skal secrja hafði ég vonað að losna við það. Þetta hefir ekkert með toskuþjófnað- inn að gera. Það allt annað. . . . — Ég get sent mann heim til yðar, ef þér viljið. — Ó, nei, sagði hún fljótt. — Þnð er líklega hezt að és komi til ykkar. Eruð þér þar i allan dag? — É'f er liér til klukkan sex. — Má ég þá koma strax? — Já, það er ágætt. IJún lagði simann á, og flýtti sér að komast af stað, áður en hún fengi bakþanka. f dyrunum kallaði hún til dóttur sinnnr. —- Mabel, ég ætla út að verzln. Svo lokaði hún hurðinni hlióð- lega á eftir sér. Hún tók leigu- bíl til lögreglustöðvarinnar, oit gekk upp steintröppurnar í annað sinn á tveim dögum. Meade lögreglufulltrúi leit rannsakandi á hana. — Will Draves? Er það hann scm þér eruð að tala um? — Já, sagði hún, — ég held að það hafi verið nafnið. Hann þrýsti á hnapp í borð- inu og maður kom inn í herberg- ið. Meade sagði honum hvað hrnn vildi og hann fór út aft- ur. — Þetta getur auðvitað verið tilviljun, — sagði frú Wagner. — Við skulumi byrja á byrj- uninni, sagði Meade. •— Hvar hafið þér séð þetta andlit áð- ur? Frú Wagner horfði í gaupnir sér. —Munið þér eftir þvi að ég sagði yður að dóttir mín hafi haft atvinnu í Kaliforníu? Hún var ritari lijá kvikmynda- framleiðanda. Fyrsta árið sem hún var þar hitti hún þennan mann, ég hefi bara gleymt hvað hann heitir. Hún hikaði andar- tak. — Haldið þér áfram, frú Wagner. Var þessi maður Will Draves? -— Ég er ekki viss. Hún sendi mér mynd af þeim saman. Hann var hár og dökkhærður, ljómandi laglegur, fannst mér, dálítið sérkennilegt andlit. Hann hafði eitthvað sérstakt við sig. Skilj- ið þér hvað ég meina? — Auðvitað, sagði lögreglu- maðurinn. Þegar ég sá myndina í gær, ég veit ekki hvernig ég á að lýsa því, ég hef aldrei séð svona líka.... Ég tala víst ekki nógu skýrt.... — Ég skil hvað þér meinið, sagði Meade. — Og hvað varð svo af þessum manni? — Það veit ég reyndar ekki. Frú Wagner neri órólega hend- urnar. — Ég held að hún hafi liætt að vera með honum þegar hún hitti Leó. Þau giftu sig í Fresno nokkru eftir að ég fékk kortið. Hálfu ári síðar, held.ég — Þér getið ekki munað hvað hann hét? — Dóttir mín veit það, reikna ég með. En ég hefi ekki spurt hana. IJún var auðvitað afskap- lega eyðilögð, þegar hún komst að þvi hvers konar maður hann var. —■ Mynd sem tekin er fyrir svona mörgum árum er trúlega litils virði, til að finna Draves, sagði Meade. — Við vitum bara að hann fór frá Kaliforníu og flutti eitthvað austur á bóginn. Frú Wagner vætti varirnar. — Já, sagði hún, — ég skil. . . . Hinn maðurinn kom inn í her- bergið og lagði albúmið með myndunum fyrir framan lög- reglufulltrúann. Hann blaðaði í gegn um það og stanzaði við sjöundu myndina. — Er þetta hann? sagði hann. — Já. Frú Wagner leit á myndina og sneri sér svo und- an. — Hafið þér þessa mynd enn- þá, frú Wagner? —• Já. Hún leitaði í töskunni. — Ég er með hana hérna. Meade tók við myndinni. Hún sýndi mann og konu á baðströnd. Þau voru klædd sundbolum. — Það er ekki svo gott að þekkja hann, — sagði lögreglu- fulltrúinn, — en dóttir yðar er reglulega falleg kona. Hann tók upp stækkunargler og skoðaði myndina og bar hana svo saman við myndina i lögreglualbúminu. Hann var liugsandi á svipinn, og bað hana að afsaka sig augnablik. — Ég kem fljótt aftur. . . . Eftir fimm mínútur kom liann aftur. Hann laut fram og horfði á konuna sem sat fyrir framan hann. — Hafið þér komizt að ein- hverju? spurði liún. — Það er ekkert að ráði. Ég held að þér hafið gert yður ó- þarfa grillur út af þessu. . . . —- Hvað eigið þér við? Hann hló. — Það er töluvert líkt með þeim. En myndavélin getur verið óábyggileg... . — Þér haldið þá að þetta sé ekki. . . . — Maðurinn sem dóttir yðar kynntist í Iíaliforníu, — ja, það gæti hafa verið Will Draves, Klippið hér---------------------------- ATKVÆÐASEDILL Ég greiði atkvæði mitt ungfrú sem „Ungfrú Island 1964". I gQ VIKAN 17. tbl.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.