Vikan - 29.04.1965, Page 36

KLÆÐIST FÖTUM
FRÁ OKKUR
in að honum að vera ó næturvakt,
hafði Bond ekki geðjazt að hug-
myndinni. Hann sagðist ekki vita
nógu mikið um hina almennu af-
greiðslu stöðvanna, og það væri
of mikill ábyrgðarhluti að láta
slíkt starf í hendur manni, sem hafði
verið í 00 deild í sex ár og gleymt
öllu því, sem hann hefði nokkurn
tíma vitað um stöðvarvinnu.
— Þú verður fljótur að ná því
upp, hafði M sagt án samúðar. —
Ef þú kemst í vanda, geturðu náð
í varðstjóra hinna deildanna eða
yfirmann starfsliðsins — eða mig,
ef með þarf, (Bond brosti við til-
hugsununni um að vekja M um
miðja nótt, vegna þess að einhver
maður í Aden eða Tokyo væri í
kröggum). — En ég vil, að allir
starfsmenn leyniþjónustunnar fái
sína þjálfun í stöðvarvinnu. M leit
kuldalega á Bond. — Þér að segja,
007, fékk ég heimsókn frá fjár-
málaráðuneytinu um daginn. Þeir
halda að 00 deildin sé óþörf. Þeir
segja þessháttar hluti ekki í tízku
lengur. Eg nennti ekki að deila við
þá . . . rödd M var mild. — Sagði
þeim aðeins, að þeir færu villir
vegar. (Bond sá þetta fyrir sér). —
Samt sem áður skaðar það ekki,
að taka svolítinn þátt í hinum al-
mennu skyldum, þegar þú ert í
London. Það heldur þér í forminu.
Og Bond var svo sem alveg
sama. Hann hafði lokið helmingn-
um af fyrstu viku sinni, og enn sem
komið var hafði þetta aðeins verið
spurning um almenna skynsemi eða
að koma ýmsum vandamálum yfir
á hinar deildirnar. Honum líkaði vel
í þessu friðsamlega herbergi, að
fylgjast með leyndarmálum allra og
að láta einhverja af hinum laglegu
stúlkum kaffistofunnar færa sér
kaffi og brauðsamlokur við og við.
Fyrstu nóttina hafði stúlkan fært
honum te. Bond leit alvarlega á
hana: — Eg drekk ekki te. Ég hata
te. Það er skolp. Þar að auki er
það ein af aðalástæðunum fyrir
hruni brezka heimsveldisins. Vertu
nú góð stúlka og hitaðu handa mér
kaffi. Stúlkan hafði flissað og flýtt
sér burt til þess að endurvarpa fyr-
irmælum Bonds í eldhúsinu. Síðan
hafði hann fengið kaffi. Hinsvegar
var það að færast um bygginguna,
að menn bæðu um bolla af
„skolpi", í staðinn fyrir bolla af
tei.
Onnur ástæðan til þess, að Bond
hafði ekkert á móti einveru nætur-
vaktarinnar var sú, að hún gaf hon-
um tækifæri að halda áfram með
nokkuð, sem hann hafði verið að
dunda við í meira en ár . . . und-
irbúning handbókar um allar leyni-
aðferðir hinnar óvopnuðu baráttu.
Bókin átti að heita: Lifið áfram!
Og í henni átii að vera allt það
bezta, sem skrifað hafði verið um
þetta mál hjá hinum ýmsu leyni-
þjónustum heimsins. Bond hafði
ekki sagt neinum frá því, sem hann
hafði fyrir stafni, en hann vonaði,
að ef hann gæti lokið þessu, myndi
M láta bæta því við hinn stutta lista
ufir handbækur þjónustunarinnar
um brögð og tækni fyrir starfsmenn
leyniþjónustunnar.
Bond hafði fengið nauðsynlegar
bækur úr bókasafninu. Flestar
þeirra höfðu verið teknar af yfir-
unnum sendimönnum óvinanna eða
sigruðum hreiðrum slíkra stofnana.
Aðrar voru gjafir til M frá samherj-
um eins og OSS, CIA og Deuxieme.
Nú dró Bond til sín sérstakt hefti,
þýtt á ensku, sem hét einfaldlega
Vörn, útgefið hana starfsmönnum
SMERSH, hinni sóvézku stofnun
hefndar og dauða.
Þessa nótt var hann hálfnaður
með annan kafla og það leið hálf
klukkustund, áður en hann ýtti vél-
rituðum síðunum frá sér. Hann reis
upp, fór aftur ú.t að glugganum
og horfði út. Það var andstyggileg-
ur ruddaskapur í orðavali Rússanna.
Við að lesa það fékk hann snert
af ólundarkastinu, sem hann
hafði orðið að gegnumgangast tíu
dögum áður í Miami flugvelli. Hvað
var að honum? Þoldi hann þetta
ekki lengur? Var hann að linast
upp, eða var hann aðeins þjálfun-
arlaus? Bond stóð andartak og
horfði á tunglið svífa í gegnum ský-
in. Svo yppti hann öxlum og gekk
aftur að skrifborðinu. Hann ákvað
með sjálfum sér, að hann væri orð-
inn eins leiður á hinum ýmsu til-
brigðum ruddafenginnar líkamlegr-
ar hegðunar og sálfræðingur hlýtur
að hafa fengið nóg af sálfræðileg-
um kvillum og afbrigðum sjúklinga
sinna.
Bond las aftur greinina, sem
hafði valdið honum mestum við-
bjóði: Venjulega er einnig hægt að
ráða við drukkna konu með því að
grípa með þumal og vísifingri um
neðri vör hennar. Með því að klípa
fast og snúa uppá um leið og togað
er í lætur konan venjulega undan
og fylgir eftir.
Bond fnæsti. Hann kveikti sér í
sígarettu og starði í logann á kveikj-
aranum og reyndi að hugsa um
annað, um leið og hann vonaði,
að eitthvað kæmi uppá — einhver
kæmi inn eða síminn hringdi. Enn
voru fimm klukkustundir, þar til
hann færði yfirmanni starfsliðs næt-
ur skýrzluna, eða 'M, ef M kæmi
snemma til vinnu. Það var eitthvað
að brjótast í huga hans. Eitthvað,
sem hann hafði hugsað sér að at-
huga, þegar hann hefði tíma til.
Hvað var það? Hvaða hugsana-
keðja var þetta? Af hverju datt
honum það í hug núna? Já, það
var „þumal og vísifingur" Gold-
finger. Hann ætlaði að sjá, hvort
skjalasafnið hefði eitthvað um þann
mann.
Hann tók upp græna sfmann og
valdi númer skjalasafnsins.
— Ekki man ég eftir þvi, sir. Ég
skal gá að því og hringja svo.
00 VIKAN 17. tbl.