Vikan - 29.04.1965, Qupperneq 39

Vorið nálgast
Vor og sumarefnin eru byrjuð a3 koma — falleg efni — í
kápur, kjó!a, b'ússur, piis, jakka, dragtir og sportfatnaS.
Leggingar, ekta skinn, skinnlíki og tízkuhnappar til aS skreyta
og punta. FóSur, tvinni, renniiásar og annaS ti! aS spara
tíma og svo fáiS þér nýjustu tízkusniSin meS því aS velja
ySur viSeigandi McCALL-SNIÐ og spariS stórfé meS því aS
sauma sjálf eftir þeim — þaS er svo auSvelt.
Skólavörðust. 12.
Laugaveg 11.
Strandg. 9, Hf.
McCALL'S PATTERNS
Bond lagði tólið á.
Þetta hafði verið stórkostleg ferð
með lestinni. Þau höfðu étið sam-
lokur og drukkið kampavín og með-
an taktfastur díselrisinn hakkaði í
sig mílurnar, elskuðust þau hægt
og lengi í þröngri kojunni. Hún
hafði vakið hann tvisvar í viðbót
þá nótt, með mjúkum og krefjandi
atlotum, sagði ekkert, tók hann að-
eins til sín. Næsta dag hafði hún
tvisvar dregið niður rúlluglugga-
tjöldin til að útiloka skæra dags-
birtuna, svo hafði hún tekið í hönd
hans og sagt: — Elskaðu mig, Jam-
es. Eins og hún væri barn að biðja
um brjóstsykur.
Jill Masterton hafði sagt, að
Goldfinger hefði verið rólegur og
kærulaus yfir tapi sínu. Hann hafðl
beðið stúlkuna að skila því til
Bonds, að hann kæmi til Englands
eftir viku, og myndi þá hafa gaman
að leika við hann golf. Ekkert ann-
að, engin ógnun, engin formæling.
Hann sagðist búast við stúlkunni
aftur með næstu lest. Jill hafði sagt
Bond, að hún myndi fara. Bond
hafði deilt við hana, en hún var
ekkert hrædd við Goldfinger. Hvað
gat hann gert? Þetta var góð vinna.
Bond hafði ákveðið að gefa
henni tíu þúsund dollarana, sem
Du Pont stakk í hendi hans, um leið
og hann stamaði þakkir og ham-
ingjuóskir. Bond hafði látið hana
taka við peningunum. — Ég vil þá
ekki, hafði Bond sagt. — Ég myndi
ekki vita hvað ég ætti að gera við
þá. Og geymdu þá sem ígripapen-
inga, ef þú þarft að komast burt
í einum grænum. Þetta ætti að vera
milljón. Ég mun aldrei gleyma síð-
ustu nótt og deginum í dag. Hann
hafði farið með henni til stöðvar-
innar, kysst hana einu sinni fast á
varirnar og svo var hún farin. Þetta
var ekki ást, en samt kom tilvitnun
í huga Bonds, þegar leigubíllinn
hans rann út af Pennsylvaníastöð-
inni: „Sum ást er eldur, sum ást
er ryð, en hin fegursta og hrein-
asta ást er fýsn".
Hvorugt hafði iðrazt. Höfðu þau
syndgað? Ef svo var, hver var synd-
in? Synd gegn hreinleika? Bond
brosti með sjálfum sér. Hann kunni
líka tilvitnun þar að lútandi, setn-
ingu eftir heilagan — heilagan
Ágústinus: „Guð, veittu mér hrein-
leik. En ekki strax".
Græni síminn hringdi. — Þrír með
nafninu Goldfinger, sir, en tveir
þeirra dauðir. Sá þriðji er rússneskt
pósthús í Genf. Hefur hárgreiðslu-
stofu. Hann rennir skilaboðunum
niður í hægri frakkavasa viðskipta-
vinanna um leið og hann burstar
fötin þeirra. Hann missti annan fót-
inn við Stalingrad. Bjargar þetta
nokkru, sir? Það er ýmislegt fleira
um hann.
— Nei takk, þetta getur ekki ver-
ið minn maður.
— Við getum leitað að honum í
CID möppunum í fyrramálið. Hafið
þér mynd, sir?
Bond minntist filmunnar í Leica
vélinni. Hann hafði jafnvel ekki
sinnt því að láta framkalla hana.
Hann yrði fljótari að raða saman
andliti mannsins á andlitsvélinni.
Hann sagði: — Er andlitsherbergið
laust?
— Já, sir, og ég get stjórnað
vélinni ef þér viljið.
— Takk. Ég ætla að koma niður.
Bond sagði skiptiborðinu að láta
yfirmenn deildanna vita hvar hann
væri, og fór síðan í lyftunni niður
á fyrstu hæð.
Stóra byggingin var einstaklega
þögul að næturþeli. Það var aðeins
mjúkt hvískur vélanna og hins
dulda lífs, daufir skellir í ritvél um
leið og hann fór framhjá dyrum,
talstöðvarrödd um leið og hann fór
framhjá öðrum dyrum og bak við
allt var lágur þyturinn í loftræsti-
kerfinu. Þetta var eins og að ganga
um orrustuskip, sem liggur í höfn.
Liðsforinginn, sem var á vakt í
skýrzludeildinni, hafði þegar kom-
ið sér fyrir í andlitsvélarherberginu.
Hann sagði við Bond: — Gætuð þér
lýst fyrir mér andlitinu í megin
dráttum, sir? Það getur hjálpað
mér af stað.
Bond gerði eins og hann var
beðinn og settist svo og horfði á
tjaldið.
Andlitsvélin er til þess gerð að
finna út áætlað andlit þess sem
grunaður er — einhvers, sem aðeins
hefur sézt í svip á götunni eða í
lestinni eða í bíl, sem fór framhjá.
Sá sem stýrir vélinni kastar á skerm-
inn ýmislegu höfuðlagi og stærð-
um. Þegar rétt höfuðlag ber fyrir,
er byggt úr frá því. Síðan eru sýnd-
ar ýmsar hárgreiðslur og klippingar
og þar næst önnur sérkenni höfuðs-
ins, eitt eftir annað — mismunandi
lag augna, nef, höku, munns,
augnabrúna, kinna, eyrna. Að lok-
um er komið fullsköpuð mynd af
andlitinu, eins og sá, sem verkinu
stjórnar minnist þess — og þá er
tekin mynd.
Það tók nokkurn tíma að raða
saman óvenjulegu andliti Goldfing-
ers, en að lokum var það komið
nokkurnveginn. Bond gaf enn fyrir-
mæli um sólbrunann, um litinn á
hárinu og svip augnanna, og þá
var verkinu lokið.
— Ég vildi ógjarnan hitta þenn-
an mann á dimmri nóttu, sagði
skýrsluforinginn. — Ég skal láta
CID strákana hafa þetta, þegar þeir
koma í dag. Þér ættuð að fá svar-
ið um hádegisleytið. Bond fór aft-
ur upp á sjöundu hæð. Hinumegin
á heiminum var miðnætti. Stöðvarn-
ar á austurhveli jarðar voru nú að
loka. Það varð að ráða fram úr
ýmsum merkjum, færa dagbókina,
og þá var klukkan orðin átta. Bond
hringdi fram í eldhúsið eftir morg-
unverðinum sínum. Hann hafði rétt
lokið honum, þegar rauði síminn
gall við. — M! Hversvegna í fjand-
anum hafði hann komið hálftíma
fyrr en venjulega?
— Já, sir.
— Komdu upp á skrifstofuna
mína, 007. Ég þarf að segja orð
við þig, áður en þú ferð heim.
— Já, sir. Bond lagði frá sér
símann. Hann smeygði sér í jakk-
ann og renndi hendinni gegnum
hárið, sagði skiptiborðinu hvar
hann myndi verða, tók dagbók-
ina og fór með lyftunni upp á átt-
VIKAN 17. tbl. gg