Vikan - 29.04.1965, Blaðsíða 44
Daglega umgangist Þér fjölda fölks
L
BÝÐUR FRISKANDI
BRAGÐ OG
BÆTIR RÖDDINA
Framleitt me<í einkaleyf'hLINDAh.f. Akureyri
C8MTH
snyrtivörur
Fagurt og heilbrigt
hörund vekur
hvarvetna athygli
og aðdáun.
CERNITIN-snyrti-
efnin hafa þá
kosti, sem hver
kona hefur óskað
eftir.
Vegna óska margra er að koma ó markaðinn CERNTIN-dagkrém
sem húðin drekkur í sig. Verndar eðlilegan raka húðarinnar. Ágætt
undir púður.
CERNITIN-næturkrém hefur djúpvirk óhrif á húðina. Styrkir þreytta
og slappa húð. Vinnur gegn hrukkum.
CERNITIN-Allroundkrém verndar húðina gegn veðri og vindi.
Ágætt öllum, sem stunda útilíf og sport. Allround og dagkrém er
einnig notað á hendur og fætur.
CERNITIN-andlitsvatn hreinsar — án þess að ræna húðina eðli-
legri fitu og raka.
CERNITIN-hreinsikrém er milt, en hreinsar betur en vatn og sápa.
Oll stuðla þessi efni að því að viðhalda og endurvinna fegurð
húðarinnar.
CERNITIN-snyrtivörur verða eingöngu seld-
ar í sérverzlunum og lyíjabúðuin.
CERNITIN fæst nú í:
LAUGARKESS APOTEKI,
ESELAVÍinJS APOTEKI OG
SILFURBÚBINNI, VESTMANNAEYJUM.
Meðan CERNITIN-snyrtvörur íást ekkl k
staðnum, má senda pantanir til umboðsins.
££ VIKAN Í7. tbL
borgarastyrjaldir, farsóttir og
kóleru. Hún hafði fengið skot í
handlegginn, heimili hennar
brennt til ösku og blómapottarn-
ir brotnir. En með hjálp guðs,
Bibl íunnar og góðri heilsu til lík-
ama og sálar, tókst henni alltaf
að vera glöð og kát. „Hvað bíður
þíns tíma“, sagði hún ákveðin.
Allt í lagi með mig, svaraði
Pat og fylgdi frú Gould frá borði.
Siðasti farþeginn, sem yfirgaf
skipið, var Mynheer van Halden.
Þar sem hann var hinn nafnlausi
gestgjafi kvöldsins, þurfti hann
að gefa Brookhuis skipstjóra og
gildvaxna brytanum nokkrar fyr-
irskipanir, einnig þurfti hann að
segja klefadrengnum að gera
nýja, hvíta smokinginn veizlu-
hæfan og taka meðalið sitt fyrir
landgönguna. Þegar allt var til-
búið, fann hann til vanlíðunnar
og lagði sig einu sinni enn, til
þess að horfa á skrúðfylkingu
mauranna, neðan í loftinu, með-
an hann beið þess að hjarta hans
róaðist.
Þegar hann loksins fór, gekk
hann framhjá þar sem Ritters-
hjónin sátu í þilfarsstólum sín-
um. Þau voru svo ein og yfir-
gefin, að hann fann til með þeim.
Langar ykkur ekki í land?
spurði hann þau á þeirra eigin
tungumáli. Fram til þessa hafði
hann aldrei látið það vitnast, að
hann kynni þýzku, því hann vissi
að þá mundi hann aldrei losna
við jarmið í þeim. En á því átti
hann sízt von, að þessi einfalda
spurning myndi opna fyrir slík-
an orðaflaum, slík fossaföll af
niðurbældri samtalsþörf. Nei,
bau gátu ekki farið í land, þau
fengu ekkj leyfi til þess, ónei,
þau höfðu ekki fengið landgöngu-
leyfi, þau máttu aldrei tylla fæti
á fast land, ekki einu sinni á þess-
um hjara veraldar. Árangurs-
laust reyndi Halden að koma
orði að, en það var ekki fyrr en
hann tók tvö landgöngukort upp
úr vasa sínum og veifaði þeim
framan í Rittershjónin, að þau
þögnuðu.
— Fyrirgefið, sagði hann, —
þetta er allt saman mér að kenna.
Skipstjórinn bað mig að afhenda
ykkur þessi kort — með beztu
kveðju frá S.B.M. skipafélaginu
— og ég var nærri búinn að
geyma því. Ég er orðinn gamall
og mér er farið að förlast minni.
Ég bið ykkur margfaldlega fyrir-
gefningar og óska ykkur beztu
skemmtunar í landi.
Hann skildi Rittershjónin eftir,
þar sem þau krunkuðu yfir kort-
unum eins og apar yfir ávexti,
sem þeir hafa aldrei séð áður.
Þegar hann gekk niður land-
göngubrúna, langaði hann
skyndilega til að blístra, þótt
hann væri engin snillingur á
borð við Vandengraf. Á hafnar-
bakkanum stóð hann stundar-
korn kyrr með fjarhuga bros á
hrukkóttu andlitinu. Eyru hans
sulgu gamalkunnug hróp og
hljóð, hann fyllti lungun af lofti
eyjarinnar og andaði að sér þefn-
um af hráu gúmmíi, sjávarloft-
inu og lyktinni af ilmvatnsborn-
um, sígarettum eyjarskegga, ilm-
inum af tjempaka, blómunum í
körfum blómasalanna og hári
kvennanna. Svo gekk hann að
stóra bílnum með merki skipa-
félagsins, sem beið eftir honum,
og spurði berfættan bílstjórann:
—■ Vinur minn, hvar get ég hitt
tuan besar Foster á þessum tíma
dags?
— Tuan besar er í klúbbnum
tuan , svaraði bílstjórinn án þess
að hika, því á þessum eyjum get-
ur hvíti maðurinn ekki hreyft
sig, án þess að allir innfæddir
viti það.
— Vill vinur minn vera svo
vænn að aka mér til tuan besar
Foster? spurði Halden á maja-
lisku. — Mig langar að tala við
hann.
Ströndin.
Ann Foster kom út á svalirn-
ar til þess að gá, hvort drengur-
inn hefði gleymt að fylla lamp-
ann, sem hékk undir appelsínu-
gulu silkiþaki svalanna. Hann
hafði gleymt því. Hann gleymdi
því á hverju kvöldi.
— Mades! Lampinn! kallaði
hún.
— Sudah, Nonja, Sudah! var
svarað frá þjónustufólkshúsinu í
bakgarðinum. Ann var kyrr á
svölunum. Hún beið eftir drengn-
um, og annars hugar klóraði hún
í bit moskítóflugunnar á hand-
leggnum. General Alten Street
var tvöföld röð af nákvæmlega
eins sambýlishúsum. Allt síðan á
tímum Austur-Indíska kompan-
ísins höfðu hús hvítu mannanna
verið byggð þannig, Það var ó-
mögulegt að fá hina innfæddu
starfsmenn til að skilja, hvernig
hús gætu verið öðruvísi. Hvert
hús hafði samskonar anddyri,
Binnengaleri; öll voru máluð með
sama litnum. Það voru rafmagns-
ljós í Sebang, en rafstrengurinn
náði ekki út í þennan enda á
General Alten Street, og erfið-
leikarnir á því að fá þjónustu-
fólkið til að fylla lampana og
kveikja á þeim, voru jafn miklir
í öllum húsunum.
Ann hætti að klóra sér. Það
gerði aðeins illt verra. Það sem
áður var aðeins kláði, var nú orð-
ið að sárum sting í handlegg
hennar.
— Madeh! Lampinn!
— Sudah, Nonja, Sudah!
Skordýr af ölum gerðum svifu
í skýji umhverfis flöktandi Ijós-
ið. Moskítóflugumar voru eins
og hvikul, suðandi þoka. Ann
fannst þær næstum óbærilegir
kvalarar. Það var eins og hver
einasa moskíótfluga ætti sér þann
eina tilgang í lífinu, að bíta hana
svo hana klæjaði og sviði, svo
að bólgnaði og græfi. Árangurs-
laust hafði hún reynt öll hugsan-
leg meðöl. Hún hafði smurt lagi