Vikan - 06.05.1965, Blaðsíða 25

ardráttinn, velti hún því fyrir
sér, eins og svo oft á'ður, hvers-
vegna í ósköpunum hún hefði
giftzt honum. En Jan Foster í
Amsterdam var allur annar en
Jan Foster í Lombok. Hún dáð-
ist að orku hans og fannst hann
ævintýralegur. Hann vann á fjar-
lægum stað og það var Ijómi í
Hollandi yfir þeim, sem unnu á
plantekrunum. Hún sá ekkert
eftir leiðinlegu einkaritarastarfi
sinu og hana dreymdi um á-
hyggjulaust líf hitabeltisins, lít-
ið, skemmtilegt hús undir pálma-
tré og stjörnubjartar nætur.
Draumur hennar, sem að mestu
leyti var byggður á auglýsinga-
pésum S.B.M. skipafélagsins,
visnaði og dó eins og allt ann-
að, sem flutt var með rótum frá
Hollandi til hitabeltisins. Full
heimþrár lét Ann senda sér
hollenzk fræ og plöntur, hún ætl-
aði að rækta túlípana, nellikur
og tómata. Þeir draumar urðu
líka að engu. Meira að segja
hænsnin hér voru smá og unpu
ekki, og kýrnar mjólkuðu ekki.
Allt, sem hún átti, eftir sex ára
hjnaband, voru tvær litlar graf-
ir í kirkjugarðinum og veiklu-
legur sonur undir moskítóneti.
Andlit Jans var purpurarautt,
þegar hann rétti úr sér aftur, og
hann hallaði sér afturábak í
stólnum til þess að ná andanum.
— .Rétju mér skyrtuna mína
sagði hann. — Og gláptu ekki á
mig eins og asni.
Allt í einu datt Ann nokkuð í
hug. — Heldurðu, að Tjaldane
hafi komið með nokkur epli,
spurði hún, og rétti honum skyrt-
una.
— Epli?
— Já, ný epli. Síðast kom það
með ný epli. Þau voru svolítið
skemmd, en það var yndislegt
bragð af þeim.
Foster brá skyrtunni yfir höf-
uðið á sér: ■— Nei Tjaldane kom
ekki með epli. Húr. kom með svo-
lítið annað í staðinn. Svolítið,
sem getur kostað mig hausinn,
sagði hann illskulega. — Hver
heldurðu að hafi komið með
Tjaldane? Sá gamli sjálfur! Og
svo talar þú um epli!
— Hver? spurði Ann skiln-
ingssljó.
— Hver? Karlinn! Hinn al-
máttugi Mynheer van Halden sú
bölvaða eiturnaðra! Hann kom í
klúbbinn til þess að hitta mig.
Langar til að vita hvað við erum
að gera í Lombok. Reka nefið í
það, sem honum kemur ekki við.
Gláptu ekki svona á mig eins og
asni. Þú veizt vel, hvernig hann
er. Hanr, er nízkasta og smá-
smugulegasta skepna á jörðinni.
og hann gerir okkur alla þá bölv-
un, sem hann g'etur.
— Mynheer van Halden? Hvað
er hann að gera hér? spurði Ann
rugluð. Hún þekkti Halden ekki
meira en hver venjulegur starfs-
maður S.B.M skrifstofanna í
Amsterdam Hún sá hann einu
sinni eða tvisvar áður en hún
trúlofaðist; hann óskaði henni til
hamingju, eftir að hún var kom-
in með hring, og nú minntist
hún þess, að fyrst, þegar hún
hitti Jan Foster, var það undir
mynd Mynheer van Halden í bið-
stofu Nitarc hússins.
— Stattu ekki bara þarna og
gláptu á mig Og hættu þessum
andskotans spurningum, öskraði
Jan. — Réttu mér sjróna mína!
Ég er að flýta mér. Ég verð að
fara út á plantekruna og tala við
strákana. Það hefur einhver
kvartað undan mér. Ég verð að
komast að því, hver það er, svo
ég geti hálsbrotið hann. Óeirðir!
Ég skal sýna þeim óeirðir! Skrifa
bréf heim og siga karlinum á
mig.
-— Eru — eru ■— einhverjar
óeirðir? Ég meina — hefurðu
ekki gert það sem þú áttir að
gera, Jan?
Það leit út fyrir, að Jan ætl-
aði að fá slag. Svo reiddi hann
upp hnefann og gekk að Ann.
Hún hallaði sér upp að veggnum
os skýldi andliti sínu og óttaðist,
að hann myndi berja hana. Hann
hafði oft barið hana áður. Hann
hafði jafnvel barið barnið. Þeg-
ar Jan Foster reiddist, vissi hann
ekkt hvað hann gerði. Hann
braut búsáhöld og húsgögn, hann
slóst í klúbbnum og misþyrmdi
kúlíunum í plantekrunni.
— Nei sláðu mig ekki, hvísl-
aði Ann. Blóðið streymdi aftur
frá höfði hans: hann varð náföl-
ur og greip andann á lofti.
— Haltu kjafti, sagði hann.
— Sá gamli vill ekki láta fólk
vita, að hann er hér. Þessi út-
jaskaði ræfill! Þú ættir að heyra
sögurnar, sem gömlu mennirnir
segja um hann! Þetta er smá-
smugulegt kvikindi.
Hann reyndi að beygja sig nið-
ur og binda skóreimarnar, en
blóðið streymdi honum til höf-
uðs á ný, svo hann rétti bölv-
andi úr sér.
— Komdu! Geturðu ekki gert
neitt gagn? Bittu á mig skóna,
gelti hann framan í Ann. Hún
beygði sig niður til þess að hlýða
honum. -— Flýttu þér', sagði hann
og sparkaði í hana með hinni
löppinni. Ann stóð upp aftur.
Andlit hennar var jafn hvítt og
nýju skórnir hans.
— Kallaðu á drenginn, sagði
hún. — Ég er ekki njai.
Áður en Jan Foster kvæntist,
hafði hann innfædda ráðskonu,
eins og flestir starfsmenn plant-
ekrunnar. Hún hét Sitah, og
hollenzku hefðarfrúrnar í Se-
bang voru svo elskulegar að
benda Ann á hana. Eftir að Jan
Foster kom með Ann til eyjar-
innar og settist að í hinu skraut-
lega General Alten Street, sett-
ist Sitah að hjá Grader lækni.
Þegar annað barnið dó, lét Babu
orð falla um það. að Sitah hefði
formælt litla húsbóndanum. Ann
bannaði henni að segia svona vit-
leysu, en í dulvitund hennar var
ekki laust við hræðslu við þessa
hjátrú.
— Það er nú meinið við þig,
þú ert ekki njai, sagði Jan kvik-
indislega. — Þú ert gagnslaus.
Þú ert mér bvrði, ég verð vit-
laus af að hlusta á sífellt jagið
í þér og þetta sífellda röfl um
að fara aftur til Hollands. Ef
þú værir niai mundirðu gleðja
mig, þegar ég væri áhyggjufull-
ur, þurrka af mér svitann, ef
ég væri þreyttur, og þú myndir
vera róleg og ánægð í stað þess
að vera að þessu sifellda suði
og biðja i m skilnað aðra hverja
viku.
Hvell og stöðug símahringing
í næsta herbergi truflaði hann.
Það voru ekki margir símar í
Sebang, og það að hafa síma, var
óbrigðult tákn um velmegun.
— Þetta hlýtur að vera Lom-
bok sagði Jan og lagði af stað
á öðrum skónum. — Það var
eitthvert röfl með kúlíana, sem
við rákum.
En áður enn hann komst til
dyra, kom Madeh og tilkynnti
að nonja sendiherrans vildi fá
að tala við ncnja bcsar. Hún var
akfeit miðaldra kona, sem stjórn-
aði hinu litla hollenzka samfél-
agi í Sebang með harðri hendi,
og skipunum hennar tjóaði ekki
að óhlýðnast. Eins og í draumi
fór Ann og tók símann og hlust-
aði í sívaxandi undrun og spenn-
ingi á sendiherrafrúna. Þegar
hún kom aftur nokkrum mínút-
um síðar, var Jan fullklæddur.
Skóreimarnar bundnar, jakkinn
hnepptur, hárið smurt og greitt,
og hann var að stinga skamm-
byssunni i vasa sinn.
— Jæja, hvað hafði sendi-
herrafrúin svo að segja þér,
spurði hann glaðlega. Hvergi sá-
ust nein merki reiði hans, og
Ann uppgötvaði jafnvel vott af
brosi undir gulu yfirvaraskegg-
inu. Hún dró andann djúpt.
-— Ó, Jan! Hversvegna sagð-
irðu mér ekki að við værum boð-
in um borð í Tjaldane? Vissirðu
kannske ekki um það? Þar á að
vera mikil veizfa og öllum er
boðið, og Tjaldane á að vera í
höfn þangað til á morgun. Er
það ekki stórkostlegt? Þetta er
dásamlegasti hlutur, sem gerzt
hefur síðan ég hef komið hing-
að. Það er — það er — eins og
hinn stóri heimur hafi komið að
heimsækja okkur í þennan af-
kima. Almáttugur, ég er svo
spennt! Ég veit varla, hvað ég á
að segja, og — guð á himnum,
í hverju á ég að vera! Græni
kióllinn minn er fimm ára gam-
all oc alltof aðskorinn, og ég
hef séð í blöðunum að víð pils
eru í tízku núna! Það er hræði-
legt, hvernig það er farið með
okkur kvenfólkið hérna — og
hárið á mér -— ég er eins og
herfa. Þið karlmennirnir eruð
hamingjusamir. Þið þurfið ekki
nema að fara í annan jakka .. .
Bros Jan var orðið að grettu.
— Vertu ekki að þessu kjaftæði,
sagði hann. —■ Við förum ekki.
— Förum við — förum við
ekki? spurði Ann mióróma. —
Förum við ekki? Það er ómögu-
legt! Þú ei’t bara að segja þetta
til að stríða mér. Þetta er í eina
skiptið, sem eitthvað skeður í
Sebang, Jan, og — hversvegna
ekki?
- Af bví mig langar ekki.
— En Jan .. ,.
— Allt í laci þá: Veffna bess
að ég hef ensan tíma til þess
að rápa um eins og asni í nótt.
Ég verð að vera á plantekrunni.
Það eru ólæti í vændum þar,
og bað er eins og þessir asnar
geti ekkert cert. nema ég sé þar
líka. Ég hef ekki efni á því að
hafa kúlíaupphlaup, þegar sá
gamli er nálægt.
Jan Foster þrammaði þung-
lamalesa að barnsvögsunni og
tók litla Jan upp. Hann bar ekki
meiri virðingu fyrir svefni og
þreytu annarra, en veniulegum
dauðum hlutum. Litli Jan depl-
aði augunum syfjulega framan í
föður sinn og fálmaði eftir því
athyglisverðasta í andliti hans,
gula yfirvaraskegginu.
— Apa, Apa, sagði hann og
notaði allar nýju tennurnar sínar
sex til þess að framkalla þessa
samstöfu, sem hann var nýbú-
inn að læra. Hann kunni níu orð,
fjögur hollenzk og fimm mala-
ísk:
.-— Hvernig líður þér, höfð-
ingi? spurði Jan blíðlega. Hann
púaði á hálsinn á barninu og leit
Pramhald á bls. 48.
25